Πλησιάζοντας στις εκλογές… Ο μεγάλος θυμός, η απόλυτη απογοήτευση. Καμία τύχη…

Είναι γνωστό πως από την πρώτη στιγμή αυτής της τιτάνιας μάχης έχω ξεκαθαρίσει ότι εγώ με την πολιτική δεν είχα, δεν έχω και ούτε πρόκειται να έχω καμία σχέση. Ο αγώνας αυτός είναι καθαρά νομικός και ανιδιοτελής. Χωρίς σκοπούς κεφαλαιοποίησης της αποδοχής και αναγνώρισης από τον κόσμο της προσφοράς μου αυτής στους Έλληνες. Δύσκολος δρόμος, και όπως έχω πει, καταδικασμένος να είναι μοναχικός.

Στο δρόμο αυτό γνώρισα τον Δημήτρη. Ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα. Πλήρης ταύτιση στη φιλοσοφία και στις αξίες. Και έτσι, από τότε έγιναν δύο οι μύγες μες στο γάλα αυτό.

Ήταν εξ αρχής δεδομένο ότι θα δεχόμουν πόλεμο από το σύστημα. Μη τα γράψω για τον πόλεμο αυτό, τον ζήσατε όλοι. Τον πόλεμο αυτό τον έζησε και ο Δημήτρης. Σε μικρότερη κλίμακα, αλλά τον έζησε.

Ήταν όμως εξ αρχής επίσης γνωστό ότι θα βρεθώ αντιμέτωπος και με όλους αυτούς που θα βρίσκονταν στην απέναντι από το σύστημα, κάποιοι παραδοσιακοί, «επαγγελματίες» αντισυστημικοί και κάποιοι που θα ξεπηδούσαν, όπως πάντα συμβαίνει στις μικρές και κυρίως στις μεγάλες κρίσεις, ως νεόκοποι «αγωνιστές» από διάφορους χώρους, κοινωνικούς, πολιτικούς και επαγγελματικούς.

Όλοι με ένα βασικό κίνητρο. Και αν δεν ήταν εξ αρχής αυτό το κίνητρό τους, η μικρότερη ή μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα που απέκτησαν με τη δραστηριοποίησή τους, αργά ή γρήγορα ξύπνησε μέσα τους το ζιζάνιο της πολιτικής. Δύσκολο να αντισταθείς. Πολύ δύσκολο. Μία θέση στη Βουλή ή κοντά σε αυτούς που τη διεκδικούν είναι κάτι στο οποίο ελάχιστοι άνθρωποι έχουν τη δύναμη να αντισταθούν.

Το κίνητρο αυτό είναι λοιπόν η πολιτική κεφαλαιοποίηση, αργά ή γρήγορα, της μίας ή της άλλης «απελευθερωτικής» δράσης τους. Δράσης, η οποία κατά κύριο λόγο, αν όχι αποκλειστικά, περιορίζεται πάντα στις «επαναστατικές» και «πατριωτικές» κορώνες του διαδικτύου, «διαγγέλματα» υποστήριξης στους δοκιμαζόμενους Έλληνες, και άσφαιρες λεκτικές  «επιθέσεις» και «κατηγορώ» στο σύστημα, και στη συμμετοχή στους αγώνες του δρόμου. Πληκτρολόγια και μικρόφωνα πήραν για μία ακόμη φορά φωτιά.

Και δεν θα έμπαινα καν στη διαδικασία να ασχοληθώ με όλους αυτούς τους επίδοξους σωτήρες του έθνους, αν δεν ήταν υπεύθυνοι, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, για ένα έγκλημα.

Σκεφτείτε. Για μία στιγμή. Πόσο περισσότερο θα είχαμε προχωρήσει με τον Δημήτρη στο δρόμο για την ανατροπή της απάτης και το τέλος των δεινών όλων των Ελλήνων, αν όλοι αυτοί είχαν υποστηρίξει τη νομική αυτή εδώ δράση.

Όμως, τα χειρότερα ένστικτα της ελληνικής ψυχής αναδείχθηκαν για μία ακόμη φορά, όπως δυστυχώς πάντα συνέβαινε στην ιστορική διαδρομή του έθνους μας.

Για να μην σας κουράζω με αναλύσεις, σκεφτείτε κάτι ακόμα. Ή μάλλον, αναρωτηθείτε. Πόσοι από όλους αυτούς τους «αγωνιστές» που σίγουρα ακολουθείτε και παρακολουθείτε, είτε όλους μαζί είτε κάποιους από αυτούς, με πήρε ένα τηλέφωνο το βράδυ της σύλληψής μου; Ή έστω την επομένη μέρα; Πόσοι έγραψαν στα μέσα που δραστηριοποιούνται και δημοσιοποιούν την «αγωνιστική» δράση τους, μία κουβέντα υποστήριξης; Πόσοι αντέδρασαν στον κανιβαλισμό μου από όλα τα συστημικά Μ.Μ.Ε. και τη στοχοποίησή μου από όλο το σύστημα τους τελευταίους μήνες του 2021;

Ή πόσοι υποστήριξαν τον Δημήτρη στη δική του στοχοποίηση; Πόσοι έγραψαν για την παρακρατική και εισαγγελική επίθεση που δέχθηκε στην Άρτα;

Θέλετε να πάμε και πιο πίσω; Πόσοι από αυτούς έγραψαν μία λέξη για τη μήνυσή μου στη Γ.Α.Δ.Α.; Πόσοι από αυτούς έγραψαν μία λέξη για μία έστω από τις άπειρες περιπτώσεις της φρίκης των κολαστηρίων που δημοσιοποιώ από τον Ιούνιο του 2020; Για μία έστω από τις νομικές δράσεις μου;

Ή να πάμε λίγο πιο μπροστά; Πόσοι με υποστήριξαν όταν ορίστηκε η δίκη μου; Η δίκη του αιώνα;

Θα σας απαντήσω εγώ. Υπήρξαν κάποιοι. Ήταν αυτοί που μέχρι να καταθέσω τη μήνυση στις 19 Ιουλίου με κατηγορούσαν ότι καθυστερώ και χάνονται ανθρώπινες ζωές στα νοσοκομεία, για τις οποίες βεβαίως δεν έγραφαν ποτέ ούτε μία λέξη, αλλά που όταν κατέθεσα τελικά τη μήνυση, εξαφανίστηκαν. Απλά εξαφανίστηκαν.

Και τώρα εμφανίζονται κάποιοι. Για να με κατηγορήσουν ότι δεν έχω πετύχει τίποτα, αφού ακόμη φοράνε μάσκες και ο εμβολιασμός παραμένει υποχρεωτικός. Σε όλους αυτούς υπάρχει και η μικρή αηδιαστική πλευρά των «αγωνιστών» που δεν μπορούσαν να αποκρύψουν τη σωτήρια δράση μου στα νοσοκομεία, και έγραφαν «εντάξει, έσωσε και κάποιους ανθρώπους, αλλά…».

Το «αλλά» αυτό που και όταν δεν υπάρχει, «πρέπει» να βρεθεί.

Και εν προκειμένω σου ανακατεύει τα σωθικά.

Ο λόγος; Προφανής. Δεν τους ενδιαφέρει η Ελλάδα, το δικό τους μέλλον θέλουν να εξασφαλίσουν. Και στο βαθμό που η εξασφάλιση αυτή επιδιώκεται μέσω ενός κούφιου «αγώνα», ο προβολέας δεν «πρέπει» να στραφεί εκεί που για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας (δεν είναι έπαρση, είναι η πραγματικότητα) γίνεται ουσιαστική προσπάθεια. Να με ηρωοποιήσουν προβάλλοντας και υποστηρίζοντάς με στον πόλεμο που δέχθηκα από το σύστημα, το οποίο κατά τα λοιπά πολεμάνε;

Να αυτοκαταργηθούν;

Τον πραγματικό αγωνιστή, όταν στέκεται εμπόδια στα σχέδιά μας, πώς τον αντιμετωπίζουμε; Παριστάνοντας πως δεν υπάρχει. Ή όταν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, προσπαθώντας να τον μειώσουμε και να απαξιώσουμε το έργο του.

Ρωτήστε τους. Πόσοι με πήραν ένα τηλέφωνο. Το βράδυ της 17^ης Νοεμβρίου. Ρωτήστε τους. Πού θα βρείτε αυτά που έχουν πει και γράψει για μένα και αυτά που έχω κάνει. Και αυτά που έκαναν σε μένα επειδή έγινε ο τρόμος της εγκληματικής οργάνωσης.

Ή δεν το έχετε καταλάβει; Τι πιστεύετε;

Ότι όλοι αυτοί υποστηρίζουν τον Δημήτρη και εμένα;

Αλήθεια;

Πώς;

Το πρωί που ξύπνησα τηλεφώνησα στον Δημήτρη. Τι ωραίο συναίσθημα να είμαστε μαζί στον αγώνα αυτό.

Του είπα τις σκέψεις μου. Από το βράδυ που ξάπλωσα να κοιμηθώ τριγυρνάνε στο μυαλό μου. Μη νομίζετε. Μπορεί να μην το καταλαβαίνετε, αλλά είναι τέτοια η κόλαση που ζούμε καθημερινά που δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή από τότε με τις επιθέσεις που να καθήσουμε να σκεφτούμε όλο αυτό το χάλι.

Το τηλεφώνημα έκλεισε από εμένα με μία σκέψη. Να προκαλέσουμε τρόμο σε όλους αυτούς τους πολλούς αλλά «λίγους».

Να ανακοινώσουμε ότι κατεβαίνουμε στις επόμενες εκλογές να τα σαρώσουμε όλα. Και εκεί να τους δείτε όλους πώς ξαφνικά θα εμφανιστούν και θα μας θυμηθούν. Και θα δείτε πόση χολή θα πλημμυρίσει το διαδίκτυο.

Φταίτε όμως και εσείς. Όλοι εσείς. Που τα βλέπετε όλα αυτά και τα καταπίνετε.

Και δεν τους απευθύνετε έστω μία στοιχειώδη ερώτηση.

Γιατί;

Υ.Γ. 39 και σήμερα.

Σήμερα όμως τα κλείνω όλα.

Στιγμές για μένα. Την Μαριάννα και τον Έκτορα.

Τα μεγαλύτερα στηρίγματά μου.

Η οικογένειά μου και ο Δημήτρης.

Χωρίς αυτούς δεν θα έβγαιναν οι 39 αυτές μέρες.

Γιατί αυτές οι μέρες θα είναι η κορύφωση.

Πηγή