“…έχουμε συγκεκριμένο στόχο εισαγωγών κόβιντ, γιατί αποζημιώνεται το νοσοκομείο με το κεφάλι! Το ίδιο ίσχυε για τους νεκρούς κόβιντ, όπως και για τις διασωληνώσεις… Σίγουρα δεν υπήρξε μια κοινή γραμμή σε όλα τα νοσοκομεία, αλλά γνωρίζω ότι πηγαίνανε τραυματιοφορείς να μεταφέρουν άτομα για διασωλήνωση και τα εύρισκαν πχ. να μιλάνε στο τηλέφωνο και παρόλα αυτά τα διασωλήνωναν (*αναφέρει το νοσοκομείο), γιατροί επιβεβαίωναν ότι τα πρωτόκολλα έχουν αλλάξει (*αναφέρει το νοσοκομείο), γινόντουσαν διασωληνώσεις με κορεσμό 92,95, ακόμα και 98!! (*αναφέρει το νοσοκομείο).
Πραγματοποιούσαν τεστ, σε μη κόβιντ περιστατικά, μέχρι να βγουν θετικά, κατέγραφαν ως νεκρούς κόβιντ ασθενείς που νοσηλεύονταν για άλλα αίτια (παντού…). Προσπαθώ να ολοκληρώσω αυτήν την επιστολή εδώ και πάνω από ένα μήνα και δεν τα καταφέρνω… Σήμερα, αποφάσισα ότι όσα δάκρυα και αν ρίξω θα σας τη στείλω…! Δάκρυα για τον πόνο, την θυσία ανθρώπων και την αδικία. Την αδικία που με εξοργίζει, αλλά με κάνει και έτοιμη για όλα!“
Μαρτυρικόν πνεῦμα καί διάθεσιν αὐτοθυσίας ἔχει ἡ γυναῖκα αὐτή πού ἔγραψε τήν ἐπιστολήν αὐτήν! Διότι: «Εἰς καιρούς γενικευμένης παραπλανήσεως, τό νά λέγῃς τήν ἀλήθειαν εἶναι ἐπαναστατική πρᾶξις» (George Orwell).