Στη βραδινή βόλτα με τον Κούπερ.
Αισθανόμουν την υγρασία. Αποπνιχτική.
Ο ουρανός συννεφιασμένος. Απόκοσμος.
Οι σκέψεις να στριφογυρίζουν. Όπως σε κάθε βόλτα του Κούπερ.
Για όλα αυτά που γίνονται.
Για όλα αυτά που συμβαίνουν.
Και η ατμόσφαιρα δεν προσφερόταν για ευχάριστες σκέψεις.
Σκεφτόμουν όλους αυτούς τους ανθρώπους στα νοσοκομεία.
Αυτούς που έσωσα.
Αλλά η σκέψη αυτή έφυγε πολύ γρήγορα.
Γιατί σκέφτηκα όλους αυτούς που χάθηκαν.
Και όπως πάντα, σκεφτόμουν αν θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω για να τους βοηθήσω.
Και όλους αυτούς που δεν πρόλαβα να βοηθήσω. Δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ.
Και έβλεπα ξανά και ξανά το μήνυμα που είχε έρθει εκείνη την ώρα στο κινητό.
Από τον σύζυγο.
Που αγωνιά για την 37χρονη γυναίκα του. Τη σύντροφο της ζωής του.
Που μου ζητά βοήθεια.
Ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σου δίνει χρόνια…
Τι βάρος…
Θα είναι η επόμενη δημοσίευση.
“Θα τα καταφέρω;“, αναρωτήθηκα.
“Θα τα καταφέρουμε;”…
Και μετά είδα την εκκλησία.
Τον σταυρό.
Και κατάλαβα…
Ναι.
Θα τα καταφέρουμε…
Ζει Κύριος ο Θεός ημών. Θα ρθει η λύτρωση. Και η τιμωρία τους θα είναι πολύ δυνατή από τον Κύριο της δόξης.