Την ώρα που η Μίνα Γκάγκα «παίζει» με την υπομονή του Ελληνικού λαού, ισχυριζόμενη πως όλα… είναι καλά στο ΕΣΥ και δεν έχει υπάρξει ούτε ένας θάνατος λόγων burnout των υγειονομικών, κάποιες καταγγελίες και κάποιες σκληρές εικόνες που προέρχονται από τους ίδιους τους υγειονομικούς που εργάζονται στα φρακαρισμένα νοσοκομεία, αποδεικνύουν πως η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας μάλλον περιγράφει κάποια άλλη χώρα.
Σε μια νέα καταγγελία γιατρού μέσω Facebook για τις συνθήκες που επικρατούν στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αττικόν, περιγράφονται συνθήκες χάους και φανερώνονται σε μια φωτογραφία τριτοκοσμικές εικόνες που γεμίζουν θλίψη και οργή τον κάθε πολίτη.
Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, ένα πρώην σαλόνι ανάπαυσης ασθενών και συνοδών, έχει μετατραπεί σε θάλαμο κατάμεστο με ράντζα και κρεβάτια.
«Πηγαίνοντας στο θάλαμο νοσηλείας του δικού μου ασθενούς, πέρασα από το πρώην σαλόνι ανάπαυσης ασθενών και συνοδών. Πέντε ασθενείς έκθετοι σε όλους μας πάνω σε ράντζα στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, συν δύο συνοδοί για τους μη αυτοεξυπηρετούμενους», γράφει η γιατρός του νοσοκομείου.
Και συνεχίζει: «Γιατί προφανώς δεν φτάνουν ούτε οι νοσηλευτές, ούτε οι γιατροί, ούτε οι κλίνες σε αυτό το νοσοκομείο.
Οι συνθήκες νοσηλείας στο Αττικό Νοσοκομείο είναι ως επί το πλείστον δύσκολες λόγω όλων των παραπάνω, αλλά δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο η σημερινή κατάσταση.
Φτάσαμε να ντρεπόμαστε εμείς που δουλεύουμε εκεί. Όχι για εμάς ή για τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε τη δουλειά μας, άλλα για την τελικά παρεχόμενη ποιότητα φροντίδας υγείας που φτάνει στον ασθενή».
Ενώ η γιατρός αναφέρει και έναν διάλογο μεταξύ συναδέλφων της, όπου κατά τη διάρκεια των πρωινών αιμοληψιών, ακούστηκε μια άλλη γιατρός να λέει: «ντρέπομαι που δουλεύω σε αυτό το νοσοκομείο».
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Μια πλασματική που περιγράφεται από το υπουργείο Υγείας, και μια πραγματική που σε γεμίζει αγανάκτηση για την κατάντια του δημόσιου συστήματος υγείας.
Αξιοπρεπείς άνθρωποι, φορολογούμενοι πολίτες, πλήρωναν φόρους προς το κράτος σε ολόκληρη τη ζωή τους, για να καταλήξουν σήμερα παρατημένοι σε ένα ράντζο, σε ένα «σαλόνι», έκθετοι στα μικρόβια και παρακαλώντας να μη χρειαστούν ΜΕΘ.
Και αντί να ντρέπονται οι ιθύνοντες γι’ αυτό το αίσχος, δεν το αναγνωρίζουν καν. Δεν το βλέπουν. Περιγράφουν κάτι άλλο, μετατοπίζουν συνεχώς τις ευθύνες αλλού, και ο τελευταίος τροχός της αμάξης – ο πολίτης – συνεχίζει να την πληρώνει, παίζοντας κορώνα – γράμματα τη ζωή του πάνω σε ένα ράντζο. Πως αντέχει η συνείδηση της «αριστείας» των κατά τα άλλα… «Ευρωπαϊστών», να είναι υπαίτιοι για εικόνες νοσοκομείων που θυμίζουν υποανάπτυκτες χώρες της Αφρικής και της Ασίας;
Άλλα και οι γιατροί που εργάζονται νυχθημερόν στον καιρό της πανδημίας, που δεν επέλεξαν να «δραπετεύσουν» στους εργασιακούς «παραδείσους» του εξωτερικού και έμειναν εδώ να στηρίξουν το σύστημα υγείας της χώρας τους, «ανταμείβονται» με τι; Με εργασιακές συνθήκες τρίτου κόσμου. Με επικίνδυνο εργασιακό περιβάλλον, όπου κάθε διαθέσιμος χώρος του νοσοκομείου μετατρέπεται αναγκαστικά σε «θάλαμο» ασθενών. Και πάνω από όλα με την θλιβερή επίγνωση πως οι ίδιοι άλλα και οι ασθενείς, είναι παντελώς ξεχασμένοι από το κράτος.
Στα δημόσια νοσοκομεία γίνονται τέρατα και σημεία και κάποια στιγμή θα βγούνε στη φόρα γιατί η αλήθεια δεν κρύβεται για πάντα. Το θέμα είναι ποια ανύπαρκτη δικαιοσύνη θα ασχοληθεί με τα εγκλήματα που εγιναν….
τα κάνει αυτά ο κόβιντ