H KOMΠΙΝΑ ΤΟΥ VOUCHER ΚΑΙ Ο ΝΑΣΡΕΝΤΙΝ ΧΟΤΖΑ
Μετά την πρώτη ανάγνωση της απόφασης για την κατάργηση του κατάπτυστου προγράμματος της τηλεκατάρτισης και την αναγνώριση ότι έγινε το αυτονόητο, είναι η ώρα για την ουσιαστική ανάλυση του τι έχει συμβεί.
Η ιστορία καταγράφει την υπόθεση αυτή ως μία απόπειρα διασπάθισης δημοσίου χρήματος προς όφελος ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Το ότι έμεινε στο στάδιο της απόπειρας και ότι επομένως πρόκειται, όχι μόνο από ηθικής απόψεως αλλά και ποινικής, για κολάσιμη τιμωρητέα πράξη, προκύπτει εκ του γεγονότος ότι η κυβέρνηση δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση του εγκλήματος όχι με τη θέλησή της αλλά απο εξωτερικά εμπόδια (άρθρο 44 § 1 Ποινικού Κώδικα).
Τα εμπόδια αυτά ήταν η καθολική αντίδραση των επιστημόνων της χώρας, οι οποίοι βίωσαν μία άνευ προηγουμένου ηθική απαξίωση.
Η αντίδραση αυτή εκδηλώθηκε μέσα από το διαδίκτυο, τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και με μεμονωμένες φωτεινές εξαιρέσεις επιστημόνων που τίμησαν την επιστήμη τους και υπερασπίστηκαν την αξιοπρέπειά τους, μακριά από κομματικές δεσμεύσεις και μικροπολιτικές εξαρτήσεις, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των θεσμικών εκπροσώπων τους.
Τα εμπόδια αυτά ήταν οι ολοένα αυξανόμενες αποκαλύψεις για το στήσιμο της υπόθεσης, τα ΚΕΚ και τις πλατφόρμες που συμμετείχαν στο έγκλημα που οργανώθηκε μέσα σε μία νύχτα, και τις σχέσεις τους με πρόσωπα του κυβερνώντος κόμματος.
Η κατάργηση του προγράμματος κατέστη επιβεβλημένη για την κυβέρνηση προκειμένου να ανακόψει το τσουνάμι των αποκαλύψεων που πλησίαζε απειλητικά τα κυβερνητικά παράλια, και θα επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την ήδη βεβαρημένη θέση της στη θλιβερή ιστορία της τηλεκατάρτισης.
Εάν επρόκειτο για μία ειλικρινή αντίδραση στα φαινόμενα διαφθοράς που άρχισαν εν μέσω της πρωτοφανούς κρίσης να στοιχειώνουν την κυβέρνηση, αφενός θα είχε καταργήσει το πρόγραμμα αυτό πολύ νωρίτερα, αφού οι τεμηριωμένες αντιδράσεις που οδήγησαν στην οπισθοχώρησή της υπήρξαν από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του σχεδίου διασπάθισης του δημοσίου χρήματος και ευτελισμού του συνόλου των επιστημονικών κλάδων, αφετέρου δεν θα αρνείτο πεισματικά, έως και την ώρα αυτή, να δημοσιοποιήσει την ταυτότητα των Μ.Μ.Ε. που άρπαξαν το παράνομο χρήμα για τη διαφημιστική εκστρατεία για τον κορωνοϊό, στην παράλληλη αυτή ιστορία αφαίμαξης των δημόσιων ταμείων, η οποία εκστρατεία, σε διάστημα μόλις εννέα ημερών, από δωρεάν, όπως επιβάλλει η σχετική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και αρχικώς είχε αποφασιστεί να είναι, κόστισε εν τέλει 11.000.000 ευρώ.
Και επειδή η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος στην ιστορία του voucher, σε ένα περιβάλλον πρωτοφανούς υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, δεν ολοκληρώθηκε μεν, αλλά υπήρξε το στάδιο της απόπειρας, και η συμπεριφορά αυτή είναι επίσης τιμωρητέα, όπως προανέφερα (κατά το άρθρο 44 § 1 Π.Κ.), έστω με μειωμένη ποινή (κατά το άρθρο 42 § 1), πρέπει σε κάθε περίπτωση να ερευνηθεί σε ποινικό και πολιτικό επίπεδο.
Για την πολιτική-ηθική διάσταση, αρμόδιος είναι ο ελληνικός λαός.
Για την ποινική, ο εισαγγελέας.
Η διερεύνηση της υπόθεσης καθίσταται επιβεβλημένη και εκ του ότι η απόπειρα αυτή έχει αφήσει, ως φαίνεται, πληγές. Δεν είναι μία απλή απόπειρα χωρίς ζημιογόνα αποτελέσματα.
Γράφονται πολλά για τις αξιώσεις που ενδεχομένως θα εγείρουν τα ΚΕΚ και οι πλατφόρμες για αθέτηση σύμβασης, για τα έξοδα στα οποία είχαν εν τω μεταξύ υποβληθεί προκειμένου να υλοποιήσουν το πρόγραμμα που τους ανατέθηκε, και άλλα σχετικά.
Βέβαια, το να αξιώσουν τα ΚΕΚ και οι πλατφόρμες αποζημίωση φαίνεται πως μοιάζει σαν να αξιώνει ο επίδοξος ληστής αποζημίωση επειδή δεν ολοκλήρωσε τη ληστεία, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, και το “ευαγγέλιο” το κατά Εισαγγελέως…
Ζήτημα, βέβαια, είναι επίσης και το κατά πόσο μπορούμε να βασιζόμαστε τη Δικαιοσύνη και τα “ευαγγέλιά” της για την αποκατάσταση της έννομης τάξης, όταν μόλις πριν λίγες ημέρες η Θέμις, δια της ανώτατης ηγεσίας της στη χώρα αυτή, ανέτρεψε προηγούμενη απόφαση του ΣτΕ και η Ολομέλειά του δέχθηκε την αίτηση του κ. Βρούτση να ανατραπεί η απόφαση αυτή και να μη δοθούν τα αναδρομικά στους συνταξιούχους, την ίδια ώρα που ο κ. Βρούτσης και οι συνάδελφοί του στην κυβέρνηση χάριζαν εκατομμύρια στα Μ.Μ.Ε, στα ημέτερα Κ.Ε.Κ. και τις πλατφόρμες.
Και φυσικά, εξακολουθούν και υφίστανται, νόμιμες εδώ, οι αξιώσεις των επιστημόνων για την άνιση αντιμετώπισή τους σε σχέση με τους υπόλοιπους επιδοτούμενους κλάδους, αφού παραμένει η αδικαιολόγητη και ανομιμοποίητη διαφορά των 200 ευρώ. Ποτέ οι επιστημονικοί κλάδοι δεν υπέστησαν τέτοια απαξίωση και δη στο σύνολό τους. Δεν το περίμενα ποτέ ότι μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πρώτος απαξίωσε τους επιστήμονες, θα ερχόταν η σειρά της κυβέρνησης της αριστείας να αριστεύσει στη απαξίωση αυτή…
Αυτό όμως που πραγματικά δεν μπορώ να αντέξω είναι τα πανηγύρια των κομματικά εξαρτημένων από την κυβέρνηση, των εξαφανισμένων όλον αυτόν τον καιρό συμφεροντολόγων και καιροσκόπων, για τη “δικαίωση” των επιστημόνων από την κυβέρνηση!
Διαβάζοντας αυτές τις φαιδρές εκδηλώσεις συγκίνησης και περηφάνειας για την κυβέρνησή “τους”, θυμήθηκα την ιστορία του Νασρεντίν Χότζα με την κατσίκα, τον γάιδαρο και το βόδι…
Είναι γνωστή η ιστορία αυτή: Κάποιος οικογενειάρχης ζήτησε από τον Νασρεντίν Χότζα συμβουλή για την ασφυξία χώρου στην οικία του, στην οποία δεν χωρούσε πλέον η οικογένειά του.
Ο Νασρεντίν του είπε να βάλει μέσα στην οικία, επιπλέον, πρώτα μία κατσίκα, μετά ένα γάιδαρο και στο τέλος ένα βόδι.
Στην οικία δεν χωρούσε ούτε μύγα πλέον.
Στην τελική απόγνωση του οικογενειάρχη, που ακολούθησε πιστά τις συμβουλές του Νασρεντίν, ο σοφός άρχισε τώρα αντίστροφα:
Βγάλε το βόδι, βγάλε το γάιδαρο, βγάλε και την κατσίκα.
Στο τέλος ο οικογενειάρχης ήταν περιχαρής.
Ενώ τίποτα δεν είχε αλλάξει από την αρχική κατάστασή του…
Στη δική μας ιστορία μάλιστα, όπως φαίνεται, δεν είναι ακριβώς ίδια η κατάσταση, όπως ήταν πριν πάρουμε στο σπίτι μας την κατσίκα, τον γάιδαρο και το βόδι.
Στη δική μας ιστορία, τα ζώα αυτά άφησαν πίσω τους ακαθαρσίες.
Και η δυσωδία είναι αφόρητη…
