Η Πόπη Τσαπανίδου, αναφέρει μεταξύ άλλων στο “Votre Beaute”: «Ξέρεις γιατί κατάφερα να κάνω τα πράγματα στη ζωή μου; Γιατί ρίσκαρα, επειδή δεν είχα τίποτα να χάσω!

Ήμουν μόνη μου με τρία παιδιά, πάμφτωχη, και τολμούσα τα απίστευτα άλματα. Κι αν αποτύγχανα, τι είχα να χάσω; Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η ζωή θέλει τόλμη, φαντασία, ρίσκο. Πρέπει να τη ζήσουμε, γιατί μπορεί να σταματήσει ανά πάσα στιγμή! Είναι βαρύ αυτό που λέω, ίσως να διαβάζει τη συνέντευξη μια γυναίκα που δεν έχει λεφτά για να πάρει στα παιδιά της ψωμί. Έχω βρεθεί κι εγώ σ’ αυτή τη θέση.

Η ζωή, όμως, απαιτεί να βάλείς τον εαυτό σου στο αύριο σου. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν σταματάει επειδή η οικονομία μας έπεσε έξω! Θα συνεχίσουμε να ζούμε, αρκεί να μην τα περιμένουμε από τους άλλους. Πρέπει να δράσουμε μόνοι μας».

Σε άλλο σημείο σημειώνει αναφερόμενη στην κρίση που ζούμε: «Μα, όλα γύρω μας σε κρίση είναι. Τόσα χρόνια μας κοίμιζαν και μας ξυπνούσαν με την “ισχυρή ελληνική οικονομία” και τις προοπτικές της! Έλεγαν ότι μπορούμε, να είμαστε όλοι άνετοι και πλούσιοι. Σε ποιον θα πεις ότι μπορεί να έχει, νόμιμα, το σπίτι των ονείρων του και θα σου απαντήσει “όχι, δεν το θέλω”; Και ξαφνικά, έρχεται μια μέρα που σου λένε οι ίδιοι “όχι, όλο αυτό ήταν ένα παραμύθι, σου παίρνω πίσω το σπίτι, το αυτοκίνητο, σου παίρνω τα πάντα, σε βάζω να πληρώνεις, να πληρώνεις και να μην έχεις και δουλειά για να ζήσεις!”

Τρελαίνεσαι; Εύκολα! Βρισκόμαστε ακόμη, όμως, υπό την επήρεια του σοκ. Δεν έχουμε καταλάβει, τι μας έχει συμβεί. Δεν προλάβαμε… Συνέβη πρόσφατα, άλλωστε. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη πώς θα είναι πλέον η ζωή μας. Όμως δεν έχουμε από πού να πιαστούμε. Δεν υπάρχουν ηγέτες. Ποιος είναι αυτός που θα μας οδηγήσει; Ποιος μας έχει δώσει σημεία γραφής τέτοια ώστε να του έχουμε εμπιστοσύνη; Ποιος είναι ο άνθρωπος που έχει αποδείξει πως έχει όραμα για να τον ακολουθήσουμε; Καθόμαστε λοιπόν μουδιασμένοι, σοκαρισμένοι, αμήχανο και παρακολουθούμε μια αλλαγή να συντελείται.

Βλέπω, όμως, γύρω μου κάποιους ανθρώπους έχουν ξυπνήσει, έχουν δει τι γίνεται και κάνουν το πρώτο βήμα. Τοποθετούν τον εαυτό τους στην επόμενη μέρα, έτοιμοι να φέρουν τη ζωή τους τούμπα. Οι εποχές, μέσα στην τραγικότητα τους, προσφέρονται και για σπουδαίες αλλαγές. Προσφέρουν ευκαιρίες για δημιουργία νέων, σημαντικών πραγμάτων: μπορείς να ανακαλύψεις πτυχές του εαυτού σου που αγνοούσες, ν’ ακολουθήσεις όνειρα που δεν σου δινόταν η ευκαιρία να πραγματοποιήσεις».

«Δεν είμαι η γλυκιά, τρυφερή, “ροζ” ύπαρξη. Δεν νιαουρίζω. Αντίθετα, έχω πολλά αρσενικά στοιχεία. Σκέφτομαι σαν άντρας, δεν κάνω δεύτερες σκέψεις, είμαι αυτό που βλέπεις, λέω ό,τι σκέφτομαι! Αυτό δεν εντάσσεται στα χαρακτηριστικά θηλυκότητας. Οι γυναίκες από τη φύση τους έχουν μάθει να χρησιμοποιούν διάφορους τρόπους για να πετύχουν ένα σκοπό. Εγώ κυνηγάω το σκοπό από την ευθεία. Αν δεν τα καταφέρω, θα δοκιμάσω από άλλη γωνία, πάντα όμως σκοπεύοντας ευθέως. Ακούγομαι σκληρή; Τα λέω ωμά; Έτσι είναι. Έχω βάλει την πανοπλία μου και δεν με αγγίζει εύκολα κάτι. Όταν έχεις πονέσει πολύ, θωρακίζεσαι. Όταν πέθανε ο άντρας μου, ράγισε η καρδιά μου. Ντύθηκα με ατσάλι. Η “στολή” βγαίνει μόνο όταν απέναντι μου έχω κάποιον που μπορώ να εμπιστευτώ απόλυτα» σημειώνει η Πόπη Τσαπανίδου στο περιοδικό.

kourdistoportocali