Κάθε μέρα, χιλιάδες πολίτες κατεβαίνουν στις αποβάθρες του μετρό για να μετακινηθούν γρήγορα και οικονομικά. Όμως, πίσω από την αίσθηση ασφάλειας και τον ρυθμικό ήχο των συρμών, κρύβεται ένας αόρατος κίνδυνος: η ποιότητα του αέρα.
Μετρήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, τόσο από ερευνητικά ιδρύματα όσο και από ανεξάρτητους φορείς, δείχνουν ότι τα επίπεδα αιωρούμενων σωματιδίων (PM2.5 και PM10) στις αποβάθρες συχνά ξεπερνούν τα επιτρεπόμενα όρια που θέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι επιβάτες (και ιδιαίτερα όσοι κινούνται καθημερινά) εκτίθενται σε ένα μείγμα σκόνης από τα φρένα, μικροσωματιδίων μετάλλων από τις ράγες και άλλων ρύπων που παραμένουν εγκλωβισμένοι στο υπόγειο περιβάλλον.
Η παρατεταμένη έκθεση σε αυτή την ατμόσφαιρα μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στην υγεία: αναπνευστικά προβλήματα, ερεθισμούς, αλλά και μακροπρόθεσμες επιβαρύνσεις για την καρδιαγγειακή λειτουργία. Το ανησυχητικό είναι πως οι σταθμοί του μετρό —παρά τη σύγχρονη εικόνα τους— δεν διαθέτουν πάντα τα απαραίτητα συστήματα εξαερισμού και καθαρισμού του αέρα, με αποτέλεσμα η κατάσταση να μένει ουσιαστικά ανεξέλεγκτη.
Οι συγκοινωνίες οφείλουν να προσφέρουν στους πολίτες όχι μόνο ταχύτητα και ευκολία, αλλά και ασφάλεια. Και η ασφάλεια δεν περιορίζεται μόνο στην αποφυγή ατυχημάτων, αλλά περιλαμβάνει και το δικαίωμα του επιβάτη να αναπνέει καθαρό αέρα. Η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς μεταφορών πρέπει να πάρουν στα σοβαρά το ζήτημα και να δώσουν άμεσα λύσεις: βελτίωση του εξαερισμού, τακτικοί έλεγχοι και δημοσιοποίηση των μετρήσεων.
Γιατί το μετρό είναι η καρδιά της αστικής κινητικότητας. Κι αν η καρδιά αυτή πάλλεται σε περιβάλλον μολυσμένο, τότε η ζημιά δεν είναι μόνο ατομική, αλλά και κοινωνική.
έχει και γύφτους που ψυρίζουν τους πάντες!