Ένα από τα πλέον διαδεδομένα βιντεοπαιχνίδια της παγκόσμιας αγοράς, η βιαιότητα των σκηνών του οποίου ωστόσο που, σε συνδυασμό και με τα εξαιρετικά ρεαλιστικά γραφικά, δείχνει να ξεπερνά κάθε όριο, δείχνει να ευθύνεται άμεσα για τουλάχιστον επτά θανάτους εφήβων που ήταν κυριολεκτικά μανιώδεις παίκτες.
Ο λόγος για το γνωστό πολεμικό παιχνίδι “Call of Duty”, το οποίο, παρ’ ότι έχει τη σχετική ένδειξη πως απευθύνεται αυστηρά σε άτομα άνω των 18, εν τούτοις δεν λείπει από τον υπολογιστή ή την παιχνιδομηχανή κανενός σχεδόν νεαρού αγοριού.
Η σύνδεσή του συγκεκριμένου παιχνιδιού με τους θανάτους έγινε όταν, ο 16χρονος William που βρήκε “αιφνίδιο” θάνατο ήταν γνωστό πως “έπαιζε όλη μέρα”, έχοντας φτάσει στο ανώτατο “Level” ταυτόχρονα όμως παρουσιάζοντας και έντονα σημάδια κατάθλιψης και στρες.
Τότε ο Βρετανός ανακριτής που είχε στα χέρια του τον φάκελλο της υπόθεσης, αποφάσισε να επανεξετάσει και κάποιες άλλες παλαιότερες ανάλογες περιπτώσεις, όπως ενός άλλου εφήβου που απαγχονίστηκε τον Μάρτιο του 2012, για να αποδειχθεί τελικά ότι και αυτός ήταν μανιώδης παίκτης του ίδιου παιχνιδιού.
Μέχρι στιγμής οι Αρχές της Βρετανίας έχουν βρει επτά συνολικά ίδιες περιπτώσεις παιδιών, που πέθαναν είτε από ‘αιφνίδιο” θάνατο είτε αυτοκτονώντας.
εχει levels το multi του COD?
Προφανως εννοει να ξεκλειδωσεις τα perks, να παρεις γαλονια, τετοια πραγματα…
Παντως εντελως ακυρο το αρθρο, COD παιζουμε με φιλους χρονια, και ουτε ταρεις αυτοκτονιας εχει κανεις μας παρα τα ΠΟΛΛΑ προβληματα που υπαρχουν, ουτε δολοφονοι γιναμε.
Του συγγραφεα του αρθρου θα του συνιστουσα να κοιταξει τους γονεις…
Ποια ακριβως εκδοση παιζεις?
Εγω εχω ακομα το πρωτο του 2001.
δυστηχως δεν πιστευω οτι φταιει το παιχνιδι αλλα το γεγονος οτι δεν ειχε γονεις και μετα παιζοντας και το παιχνιδι δεν ειχε πια φιλους
Δε φταίνε ούτε τα βιντεοπαιχνίδια, ούτε οι ταινίες, οι σειρές κλπ. Οι οικογένειες τους φταίνε γτ το πρόβλημα προυπήρχε και δεν εντοπίστηκε ή δεν ενδιαφέρθηκαν οι γονείς.Δε μπορεί το παιδί να είναι τόσες ώρες μπροστά από μιά οθόνη και να μην αντιδράσαν οι γονείς(ο θεός να τους κάνει). Και μεις μεγαλώσαμε με βίαια παιχνίδια του τύπου Mortal Kombat, Street Fighter κλπ, επίσης με αντίστοιχες ταινίες που περιείχαν βία αλλά δε γίναμε ούτε δολοφόνοι, ούτε αυτόχειρες. Μου θυμίσατε κάποτε στην Τουρκία ένα πιτσιρίκη πήδηξε απο το μπαλκόνι γτ πίστευε ότι θα πέταγε σαν τον Superman, αν δεν είναι ικανό ένα παιδί να ξεχωρίσει το αληθινό από το ψεύτικο και το ακίνδυνο απο το επικίνδυνο τότε αλλού είναι το πρόβλημα.
..Εμεις δεν ειχαμε βιντεοπαιχνιδια…
Περιμεναμε να φαιξει το πρωτο φως και να ξαμολυθουμε στα σοκακια της γειτονιας μας για να παιξουμε μπιλιες,που πολλες φορες που δεν ειχαμε λεφτα να αγορασουμε βαζαμε πετρες στη θεση τους.
..Εκει Θεος δεν ητανε..τσακομος μεσα στα φιλικα πλαισια για το ποιος θα κερδισει τις πετρες-μπιλιες του αλλου. Λες και δεν υπηρχαν αλλες πετρες να βαλουμε στην τσεπη μας…τζαμπα..
..Ειχαμε και τις σβουρες τις ξυλινες με τα στοιχηματα να πεφτουν βροχη..ποιος θα κερδισει τις λιγοστες τσιχλες ή τις καραμελες του αλλου…στο τελος τις τρωγαμε ολοι μαζι..
…Με τα φιλαρακια να στεινουμε καρτερι με τις ωρες εξω απο τα ζαχαροπλαστεια και να ζηταμε ενα παγωτο απο τους περαστικους χωρις ντροπη..
…Ξημερωματα να ξυπναμε χωρις να μας παρουν χαμπαρι ο μπαμπας και η μαμα,και να φευγουμε στην εξοχη με μια τσαντα πλαστικη ο καθενας με λιγο νερο και καμια φετα ψωμι και τυρι..Η σφεντονα για το σαφαρι πουλιων παντοτινος συντροφος…
Το καλοκαιρι βουτουσαμε και σε καμια στερνα με νερο..αν και πολλες φορες ηταν μεχρι τον αστραγαλο σε βαθος.
…Οι αυτοσχεδιες παγιδες και η πωληση των αμοιρων πουλιων στις γιαγιες, μας ειχαν μεταρεψει σε μαυραγοριτες,μπας και κονομησουμε καμια δραχμη παραπανω για παγωτα και λεμοναδες του διφραγκου…
Καναμε και τις ζαβολιες μας..Σπασμενες λαμπες στους λιγοστους στυλους που υπηρχαν για φως στους δρομους…Αυτο ηταν το αναρχικο μερος του εαυτου μας. Τωρα ανοιγουν κεφαλια και τραβανε μαχαιρια…
…και οταν λεγαμε καμια βρισια…στο διαολο, αυτη ηταν η βρισια η δικη μας…το αυτι μας κοκκινιζε απο το τραβηγμα…
..και για να μην λεμε οτι δεν ειχαμε και βιντεοπαιχνιδια…προλαβαμε το PACMAN…
Εν έτει 2014 και τα video games εξακολουθούν ν’ αποτελούν τον αποδιοπομπαίο τράγο από τον κάθε πανίβλακα που δεν ξέρει που του πάνε τα τέσσερα.
Το οτι μερικοι γονεις δεν μπορουν να κουμανταρουν τα παιδια τους ή το οτι καποιος ανθρωπος μπορει να εχει ψυχολογικα προβληματα απο την φυση του, δεν σημαινει οτι πρεπει να ριχνουμε τα ‘λαθη’ σε παιχνιδια. Με την ιδια λογικη θα πρεπει να σταματησουν να γυριζουν ταινιες ΤΡΟΜΟΥ, ΘΡΙΛΕΡ, ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ με μπιστολιδια κτλ. Ολοι μας περασαμε τα παιδικα μας χρονια ΚΑΙ με παιχνιδια που μπορεις να πεις οτι ειχαν βια αιμα κτλ. Γιναμε ολοι δολοφονοι? Και στο κατω κατω αν ενας ανθρωπος επηρεαζεται τοσο πολυ πια απο την εικονικη πραγματικοτητα για να σκοτωσει, τοτε τι γινεται οταν βλεπει ζωντανα στην τηλεοραση πολεμους και αποκεφαλισμους? Και μονο τις ειδησεις να παρακολουθεις, θα γινεις δολοφονος!
Συμφωνώ απολυτα με την τοποθετηση του “Ιωαννίτη Ιππότη”. Και ποιος δεν εχει παιξει τετοια παιχνιδια αυτο δεν σημαίνει οτι βγήκαμε ολοι εξω με τα σναιπερ να σκοτώνουμε οτι βρεθεί μπροστα μας. Απο την αλλη τα ατομα με ψυχωσικες διαταραχες θα μπορουσαν να φτάσουν στο εγκλημα είτε αντιγραφοντας ενα παιχνίδι, είτε μια ταινία, ειτε γιατι η “φωνή στο κεφάλι τους” τους είπε να το κανουν. Αλλου ειναι τα αίτια της κοινωνίκης παθογένιας κ ας μην ψαχνουμε να τα βρουμε στα παιχνίδια