Τσιράκι των Άρη Βελουχιώτη, του Νίκου Μπελογιάνη, του Αχιλλέα Μπλάνα, και του Τάσσου Κουλαμπά, όλων τους κορυφαίων στελεχών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ Πελοποννήσου, παρόντων στον Μελιγαλά και με συμμετοχή στην οργάνωση της μεγάλης σφαγής. Ο Κώστας Κανελλόπουλος, κατά το ψευδεπίγραφο βιογραφικό του διαδικτύου, (1912-1949) ήταν Έλληνας αξιωματικός, αντιστασιακός του ΕΛΑΣ και αντισυνταγματάρχης στον ΔΣΕ κατά τον εμφύλιο πόλεμο.
Γεννήθηκε στην Καλλιρρόη Μεσσηνίας το 1912. Αποφοίτησε από την σχολή Ευελπίδων το 1935 όπου και προσεχώρησε στο αριστερό κίνημα. Το 1937 τιμωρήθηκε με ένα χρόνο αργία για τη δράση του. Ως υπίλαρχος πολέμησε στα οχυρά της Κούλας κατά τη διάρκεια της Γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα.
Ίδρυσε μια από τις πρώτες ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις δολοφόνων των ελλήνων πατριωτών, στη περιοχή του και έδρασε από τους πρώτους στον ΕΛΑΣ (πολέμησε-λένε- τους Ιταλούς καραμπινιέρους στις 5 Αυγούστου το 1942). Ως διοικητής του 8ού τάγματος Λακωνίας του ΕΛΑΣ πολέμησε στη μάχη του Μελιγαλά και των Γαργαλιάνων. Μετά την Απελευθέρωση περνάει στην παρανομία και με εντολή του ΚΚΕ πηγαίνει στο Μπούλκες όπου χρημάτισε διοικητής της Σχολής Αξιωματικών.
—Στον Δημοκρατικό στρατό του κομμουνιστοσυμμοριτισμού
Τον Ιούλιο του 1947 πέρασε στον Γράμμο και στις 6 Γενάρη του 1948 πέρασε στην Πελοπόννησο με την ομάδα του Στέφανου Γκιουζέλη για να στελεχώσει τον Δ.Σ Πελοποννήσου όπου και έλαβε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη και διορίσθηκε επιτελάρχης του Αρχηγείου και έπειτα διοικητής της Σχολής Αξιωματικών όπου δίδαξε στρατιωτική τακτική. Το μεσημέρι της 4ής Φεβρουαρίου 1949 σκοτώθηκε από πυροβολισμό σε συγκρούσεις με τον Εθνικό στρατό. Μετά τον θάνατο του τα υπολείμματα της Σχολής αξιωματικών χωρίς τον φυσικό τους ηγέτη σκόρπισαν.
Οικογενειακή κατάσταση
Είχε έναν μικρότερο αδερφό (Δημήτρης) που ήταν πολιτικός επίτροπος σε λόχο της Δημοκρατικής νεολαίας του ΔΣΠ και σκοτώθηκε σε συγκρούσεις το 1948.
Αυτό και τους κάτωθι, τιμούν μέχρι και σήμερα οι συμμορίτες για την προφορά τους στην πατρίδα. Για ποια πατρίδα, δεν μας είπαν.
Τιμούν λοιπόν την μνήμη των αρχιφονιάδων, Κώστα Ξυδέα, του Νικήτα Σούμπλη, του Αντώνη Δημόπουλου, του Γιώργη Ζερμπίνου, της Ελένης Πιερράκου, του Τάκη Μουντζουρέα, του Κώστα Μπασακίδη, του Κώστα Κανελλόπουλου, του Μήτσου Κανελλόπουλου, του Γιάννη Δρυνέα, του Θόδωρου Κορμά, του Τάκη Αλεβιζάτου, του Μήτσου Οικονομόπουλου, του Πούλου Πουλόπουλου, του Τάκη Κουλαμπά, του Νίκου Μητρόπουλου, του Κώστα Σταθόπουλου, του Κλέαρχου Συρράκου, του Χρίστου Αντωνόπουλου, του Κώστα Νέζη, του Αντώνη Νέζη, του Βασίλη Μπράβου, του Νίκου Ανδριανόπουλου, του Παναγιώτη Κατσώλη, του Παναγιώτη Μπάρτζιου, του γιατρού Ματζή, του Μήτσου Κούκλινου, του Θόδωρου Μπουμπού, του Κούτρη, του Παναγιωτακάκη και των άλλων δεκάδων νεκρών. Πολλοί από αυτούς συναντώνται στη μεγάλη σφαγή του Μελιγαλά, δίπλα στον καταραμένο Βελουχιώτη.
Πειτε μου που ειναι ο ταφος αυτου του ξεσκισμενου να παω να τον κατουρησω.Κατι τετοια μουνοπανα του ΚΚΕ σαν αυτον, τον Φαρακο, τον καπεταν Γιωτη, τον αλητη ηθοποιο Τσαγανεα, οπως και το σκηνοθετη Κουνδουρο, εβαψαν τα χερια τους με αιμα Ελληνων.Σκατα στον ταφο ολων των παραπανω κουμμουνιστων.
Όσο επικεφαλείς του ΔΣΕ ήταν οι Μανιατολάκωνες (Ρογκάκος – Ξυδέας) έκαναν αντάρτικο με επιτυχία. Το κόμμα για να τους καπελώσει τους έστειλε τον άσχετο Μικρασιάτη Γκιουζέλ ή Γκιουζέλη. Αυτός διέταζε τη μια επίθεση πίσω απο την άλλη με αποτέλεσμα να εξαντληθούν και οι άντρες και τα πυρομαχικά. Μικρασιάτης να διατάζει στρατιωτικά Μανιάτες… Η κατάρρευση ήρθε σε χρόνο ντε τε.
Απο κει και περα οι περισσότεροι ήταν στυγνοί εγκληματίες που βγήκαν στο βουνό για να γλιτώσουν την εκτέλεση απο δολοφονίες που είχαν κάνει προ κατοχής – εμφυλίου και δεν είχαν ιδέα απο κομμουνισμό και κάποια αμόρφωτα και πάμφτωχα βλαχάκια που έβοσκαν πρόβατα και τα κορόιδεψαν. Λίγες εξαιρέσεις ήταν ιδεολόγοι πχ Σταθάκης απο τον Ασωπό Λακωνίας (και όχι απο τους Μολάους).
Στη συνέχεια τους ξεπάστρεψαν τα ΛΟΚ στον Α. Βασίλη Λακωνίας. Ήταν τόσο άσχετοι απο μάχη αλλά και έτρεμαν τόσο πολύ τα ΛΟΚ που αντί να ταμπουρωθούν στα σπίτια έτρεχαν πανικόβλητοι και τους θέριζαν με ενέδρες οι Λοκατζήδες.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μαχητών ήταν Λάκωνες – Μανιάτες) (Λάτσης, Σταθάκης, Ρογκάκος, Ξυδέας, Πανούσης, Κουτρουλάκης κλπ) και αρκετοί Μεσσήνιοι (Καμαρινός κλπ).
Στη συνέχεια ξεθάρεψε ο κόσμος αφού δεν μπορούσαν να τον τρομοκρατήσουν πλέον και να τους κλέβουν και τους έδιναν στεγνά. Κατάντησαν να τρέχουν ρακέντυτοι, γεμάτοι ψείρες, νηστικοί και τραυματίες και να κρύβονται συνέχεια.
Είχαν τραγικό τέλος σχεδόν όλοι με εξαίρεση τον Μπελά και τον Καμαρινό. Τώρα πως τη γλίτωσαν και δεν εκτελέστηκαν μπορώ να το φανταστώ.