Προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων που συνάντησαν τον γέροντα Παΐσιο παρουσιάστηκαν σήμερα σε ένα συγκλονιστικό αφιέρωμα στον βίο του Αγίου, μέσα από την εκπομπή του Στέφανου Δαμιανίδη στον Focus FM.
Ο κύριος Ανέστης Μαυροκέφαλος, θέλοντας να τιμήσει το γέροντα Παίσιο, αμέσως μετά τη κοίμησή του και πριν την αγιοποίηση του, ξεκίνησε το χτίσιμο μια μικρής εκκλησίας στο κτήμα του. Σήμερα, το εκκλησάκι του Αγίου Παϊσίου που βρίσκεται περίπου ένα χιλιόμετρο έξω από την Αλεξανδρούπολη, στο χωριό Μαΐστρο, συγκεντρώνει χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο.
“Ο γέροντας εμφανίζεται σε ανθρώπους και τους προτρέπει να έρθουν στο εκκλησάκι του. Πηγαίνει ακόμα και σε Μουσουλμάνους, σε άτεκνα ζευγάρια, σε καρκινοπαθείς και εκκίνοι την άλλη μέρα έρχονται και ανάβουν κερί. Έρχονται από Θεσσαλονίκη γυναίκες που εμφανίζεται ο Άγιος Παΐσιος στον ύπνο τους και τους ζητάει να κάνουν τον κόπο να έρθουν στο εκκλησάκι για να βοηθήσει στο αίτημά τους”. Στο εκκλησάκι δακρύζουν δυο εικόνες του Αγίου. Συγκλονισμένοι όσοι είναι παρόντες μου το αναφέρουν προσπαθώντας να δώσουν μία εξήγηση. Εδώ μόνο κάποιοι χαρισματικοί πατέρες μπορούν να δώσουν ερμηνεία. Οι εικόνες κλαίνε από πόνο για τα γεγονότα που συμβαίνουν που έρχονται. Πολύ πρόσφατα ήρθαν τρεις γυναίκες από την Κομοτηνή που είναι σε αναστολή εργασίας και μόλις πήγαν να προσκυνήσουν δάκρυσαν και οι τρεις εικόνες που είχαν μπροστά τους. Τον βλέπουν συχνά τον γέροντα εδώ. Εμφανίζεται και παίζει με παιδάκια, περπατάει μέσα στο χωράφι, εμφανίζεται και μιλά με κόσμο που νομίζει πως είναι κάποιος παπάς της περιοχής, βγάζουν φωτογραφίες στα ζώα και βγαίνει και ο γέροντας, με τα ζαρκάδια και τα κατσικάκια. Έχω άφθονο φωτογραφικό υλικό”.
Ο κύριος Μαυροκέφαλος γνώρισε τον Άγιο πριν 35 χρόνια όταν ήταν φοιτητής στη θεσσαλονίκη είχε ακούσει την ιστορία του και είχε την επιθυμία να τον συναντήσει
“Η πρώτη επαφή έγινε στο Άγιο Όρος. το 1987 όπου βρέθηκα με τον τότε συγκάτοικό μου. Η πρώτη εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Δεν είχαμε ιδιαίτερη σχέση με τα πνευματικά, είχαμε όμως καλή πρόθεση. Μας αποκάλυψε πράγματα από το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον, γεγονός που στάθηκε η αφορμή για να τον ξαναεπισκεφτούμε. Είχα πολύ ανοιχτή την καρδιά μου και κόλλησα δίπλα του, από το παρουσιαστικό, από την μορφή του. Έφτασα σε σημείο να πηγαίνω στο κελί του κάθε βδομάδα. Μου ζήτησε να τον βοηθώ στα κεράσματα του κόσμου και εκεί είδαν τα μάτια μου πάρα πολλά. Οι θεραπείες των ανθρώπων, είδα να σηκώνονται ανάπηροι, τυφλοί να βρίσκουν το φως τους. Μιλούσε σε ξένους και καταλάβαινε τη γλώσσα τους.Τα λόγια του ήταν μαργαριτάρια, χρυσός έβγαινε από το στόμα του. Βοηθούσε με κάθε τρόπο μια ψυχή του αναζητούσε να ξεδιψάσει και να βρει παρηγοριά. Μετέφερα κι εγώ στο σακίδιό μου ρούχα αρρώστων για να διαβάσει και να τα σταυρώσει ο γέροντας.Μετέφερα γράμματα ανθρώπων που ζητούσαν τη συμβουλή του, έκανα τον ταχυδρόμο και αυτό κράτησε περίπου 7-8 χρόνια. Γι΄αυτό έκανα και το εκκλησάκι μετά την κοίμηση του, αν και δεν είχε αγιοποιηθεί ακόμα.
Ο κύριος Μαυροκέφαλος ανέφερε πως ο Άγιος τον είχε συμβουλεύσει να φτιάξει ένα κτήμα με λίγα ζώα, να το καλλιεργήσει για τα δύσκολα τα χρόνια που θα έρθουν.
“Πολύ συχνά τον προκαλούσα να μας πει, όταν το επέτρεπε η Χάρις του Θεού, προφητικά για τα επερχόμενα, για τα εθνικά θέματα, για τα έσχατα.Από τότε όλα τα θέματα αυτά ήταν επίκαιρα και ο γέροντας ένιωθε υποχρεωμένος να ενημερώνει τον κόσμο”.
“Εμφανιζόταν ο γέροντας σε ανθρώπους και τους προέτρεπε να έρθουν στο εκκλησάκι να βοηθήσουν στο χτίσιμο. Ήρθαν ακόμα και από το εξωτερικό να με βοηθήσουν να εκπληρώσω τα χτιστά μέρη, τα υλικά, την αγιογράφηση. Ο γέροντας ήξερε που θα πάει”.
Σήμερα η Μητρόπολη Αλεξανδρούπολης διεκδικεί το εκκλησάκι αφού, όπως χαρακτηριστικά λέει ο κύριος Μαυροκέφαλος, η επισκεψιμότητα είναι μεγάλη.
Ο πλαστικός χειρουργός Νίκος Ουσαντζόπουλος θυμάται οτι είχε ζήσει μια συγκλονιστική μεταφυσική εμπειρία στο Άγιο Όρος, οπού είχε γνωρίσει τον Άγιο Παΐσιο
“Ο γέροντας κερνούσε πάντα ένα λουκούμι στον επισκέπτη. Το 1985 όταν ψαχνόμασταν πνευματικά στο Άγιο Όρος είχαμε ακούσει για τον Άγιο Παΐσιο. Περπατώντας πήγαμε στο κελί του τέσσερα άτομα,ένας δικηγόρος, ένας οδοντίατρος, ένας σιδηροδρομικός και εγώ. Φτάνοντας στο λουκούμι, βλέπουμε τον Άγιο να βγαίνει από το κελάκι του. Προσωπικά μου φάνηκε ότι πίσω του είχε ένα φως. Εν ζωή αγίασε και αυτό είναι παράδειγμα για εμάς. Βγαίνοντας έξω φωνάζει” Καλώς το γιατρό”. Μείναμε όλοι κάγκελο. Μας έβαλε να κάτσουμε στο πεζούλι και μας είπε πολλά πράγματα για την οικογένεια.. Από τα νουθετήματα του γέροντα κι εγώ και ο ξάδερφός μου ο δικηγόρος που ήταν μαζί, γίναμε πολύτεκνοι. Η δεύτερη μου εμπειρία ήταν εδώ στη Σουρωτή όταν ήταν πια ασθενής, τον επισκεφθήκαμε, παρόλο του πρόβλημα που είχε, είχαν μαζευτεί πολλά παιδάκια τα οποία αγαπούσε ιδιαίτερα.Τότε μου έδωσε ένα κομποσχοίνι που δεν το έχω πάντα πάνω μου, δεν το βγάζω ούτε στα χειρουργεία μου, είναι αναλλοίωτο, τρέμω και μόνο που το λέω.
Όταν μέσα στο χειρουργείο φτάνω σε αδιέξοδο, επικαλούμαι Αγίους μεταξύ αυτών και τον Άγιο Παΐσιο και θαρρείς και λύνονται τα χέρια μου”.
Για τη γνωριμία του με τον Άγιο Παΐσιο μετά τον θάνατό του, μίλησε στην εκπομπή ο πατέρας Ελπίδιος.
“Εμείς με τον γέροντα Παΐσιο, δεν γνωριστήκαμε όσο ζούσε. Γνωριστήκαμε μετά το θάνατό του. Ήμουν τότε φοιτητής στο Πανεπιστήμιο και το όνομά του ήταν ήδη γνωστό σχεδόν σε όλους τους πνευματικούς κύκλους. Είχα έναν φίλο που πήγαινε τακτικά στο ΄Αγιον Όρος και με προέτρεπε να πάω μαζί του να τον δω, γιατί όπως μου έλεγε, “είναι Άγιος άνθρωπος”. Δυστυχώς εγώ είχα υπερβολική αίσθηση ταπεινότητας, ένιωθα ότι ήμουν αμαρτωλός και ντρεπόμουν να πάω να δω, αυτόν τον Άγιο άνθρωπο όπως τον περιέγραφαν. Σκεφτόμουν ανόητα τότε. Τον αγαπούσα όμως και τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει που δεν πήγαινα να τον δω. Πόσο μετάνιωσα μετά το θάνατό του! Ήμουν πλέον στην Ιεραποστολή της Αφρικής τότε. Θα σας πω λοιπόν, πώς γνωριστήκαμε με τον γέροντα Παίσιο. Ήταν 18/11/2012, μία μέρα πολύ δύσκολη, με πλήθος προβλημάτων που είχαμε στην Αφρική. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάποιους μάγους που έκλεβαν ορφανά παιδιά και τα θυσίαζαν . Και κάναμε σχέδια για τα ορφανοτροφεία , τουλάχιστον να προστατεύσουμε αυτά τα παιδάκια. Εκείνη η μέρα ήταν πολύ δύσκολη γιατί οι μάγοι, έκαναν μάγια σε εμάς. Είχαν βάλει σκοπό να καταστρέψουν το χωριό για τα ορφανά και να μας διώξουν. Ήταν τόση η δύναμη της μαγείας και του κακού,που έφτασε η στιγμή που απελπίστηκα. Δεν ήξερα ακόμα τον τρόπο του πως πολεμάμε δυνατά και σκέφτηκα να φύγω. Τότε παρακάλεσα τον Χριστό και την Παναγία να με βοηθήσουν. Και θυμήθηκα και το γέροντα Παίσιο .Τον ρώτησα αν μπορούσε να με βοηθήσει από τον ουρανό ψηλά. Πόσο θα ήθελα εκείνη την ημέρα να είμαι μαζί του, για να μου δώσει δύναμη. Προσπάθησα να κλείσω λίγο τα μάτια μου, να ξεκουραστώ. Δεν ξέρω αν ήταν όνειρο , όραμα. τον είδα το γέροντα. Μου συστήθηκε και ξεκίνησε με μια πολύ γλυκιά φράση. “Γιε μου, είμαι ο παππούς σου ο Παΐσιος, ο γέροντας με την παιδική ψυχούλα, μη φοβάσαι γιέ μου”. Εκείνη τη στιγμή πραγματικά ένιωσα κοντά μου τον παππού μου. Γέμισε η καρδιά μου από δύναμη, από ελπίδα. Άρχισε να με παρηγορεί.Μου έλεγε πως και ο ίδιος υπέφερε μικρός από το ταγκαλάκι και τις δοκιμασίες του. Από χιλιάδες ταγκαλάκια και από πολλές αρρώστιες. Ήταν έτσι από το Θεό, για να μπορεί να νιώθει τον πόνο των ανθρώπων. Ο γέροντας δεν ήθελε να μπει στις καρδιές των ανθρώπων σας Άγιος, αλλά ως παππούς που αγαπά τα εγγονάκια του, ήθελε να βοηθήσει όλα τα παιδιά να αγαπήσουν το Θεό που κι ο ίδιος αγάπησε. Αυτή ήταν η πρώτη μας συνάντηση . Και δεν έπαψε ποτέ να με βοηθά και να με συμβουλεύει.”
Ο κύριος Αθανάσιος Ρακοβαλής καθηγητής φυσικής στο επάγγελμα, έζησε από πολύ κοντά τον Άγιο Παΐσιο, και περιγράφει στον Focus Fm την πρώτη του επαφή με το γέροντα.
“Τον συνάντησα για πρώτη φορά πριν περίπου 40 χρόνια. Ήμουν τότε φοιτητής και σαν φυσικός είχα τότε μία “και καλά” επιστημονική θεώρηση του κόσμου και δεν πίστευα. θεωρούσα ότι ήταν ιστορίες για παππούδες και γιαγιάδες. Ένας φίλος μας τράβηξε στον Άγιον Όρος και βρέθηκα μπροστά στον Άγιο. Και έτσι λίγο προκλητικά λογω της ηλικίας και λόγω του ότι ήμουν επιστήμονας και ειχα θεοποιήσει την επιστήμη και το ανθρώπινο λογικό του είπα. “Εγώ ούτε χέρια φιλάω ούτε εικονες προσκυνάω. Με κοίταξε, χαμογελασε και μου απάντησε. “Καλά κάνεις αφού δεν πιστεύεις, αυτό είναι το τιμιο, έτσι πρέπει να φέρεσαι”. Με εξέπληξε, εγώ περίμενα να μου φωνάξει, εντυπωσιάστηκα απ την ακριβολογία του και άρχισα να συζητάω μαζί του. Πολύ γρήγορα ένιωσα την αγάπη του, ένιωσα ότι αυτός ο άνθρωπος προσπαθούσε να με βοηθήσει. Ξεκλείδωσε η ψυχή μου και του είπα με ειλικρίνεια το πρόβλημά μου. “Ώρες-ώρες με πιάνει ένας πολύ δυνατός θυμός, γέροντα.Μου έρχεται να σκοτώσω άνθρωπο”. Με κοίταξε και μου είπε: “Θυμάσαι όταν ήσουν μικρός και είχε πάει ο πατέρας σου ένα χρόνο στην Αθήνα και μείνατε μόνοι στο σπίτι; Και συνέβη αυτό κι αυτό κι αυτό το γεγονός; Από τότε θύμωσες”. Έχει ανοίξε το στόμα μου και έχει σταματήσει η σκέψη μου γιατί με γύρισε 13 χρόνια πίσω.Έμεινα άναυδος. Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν ότι, αυτός ο άνθρωπος με ξέρει καλύτερα από ότι εγώ τον εαυτό μου. Και μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν και πράγματα που δεν τα εξηγεί η επιστήμη. Από τότε άρχισα να τον ακούω πολύ προσεκτικά. Αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια. Ο γέροντας γνώριζε τι σκέφτεσαι την κάθε στιγμή.
Γνώριζε ακόμα και τις ερωτήσεις προτού τις κάνεις. Πήγαιναν άνθρωποι για πρώτη φορά και τους φώναζε με το όνομά τους.
Ακόμα και λίγο πριν το τέλος, γεροντάκος με προβλήματα υγείας, κουραζόταν κι όμως από τη μεγάλη του αγάπη δεχόταν τον κόσμο και συζητούσε τα προβλήματα των άλλων που ήταν μικρότερα από τα δικά του. ‘Οταν στεναχωριόμουν γιατί γνώριζα οτι υπέφερε, μου έλεγε: “Μη στενοχωριέσαι. Δεν κουράζομαι με τους ανθρώπους, χαίρομαι να τους βοηθαω. Τους αφήνω να μιλάνε για να ξεσπάνε, εγώ ξέρω τα προβλήματά τους από πριν”.
Όλα αυτά, δεν εξηγούνται με τη λογική. Κι ο ίδιος ο Χριστός δε χρειαζόταν να του πει κάποιος ποιος είναι και τι πρόβλημα έχει, τα γνώριζε ήδη. Αυτό, το έζησα με τον Άγιο Παΐσιο.Είναι και η απόδειξη για την ορθότητα του Ευαγγελίου. Εμένα ο ‘Άγιος Παΐσιος μου αποκάλυψε το πρόσωπο του Χριστού.
Ο κύριος Ρακοβαλής αναφέρθηκε και στα τρία μεγάλα θαύματα του Αγίου.
“Το πρώτο θαύμα ήταν τα πλήθη των ανθρώπων που συνέρρεαν γύρω του. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έρχονταν να τον δουν όταν πήγαινε στο μοναστήρι. Και στο Άγιον Όρος, άνθρωποι ανεβοκατέβαιναν συνέχεια, σε ένα απομονωμένο κελλάκι έτρεχαν να του μιλήσουν.Γιατί συνέβαινε αυτό;
Το δεύτερο μεγάλο θαύμα που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους, είναι η τεράστια διάδοση του λόγου του. Ήταν ένας άνθρωπος σχεδόν αγράμματος, του Δημοτικού. Όλα τα βιβλία με τα λόγια του έχουν τεράστια απήχηση, έχουν μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.Πώς λοιπόν ο λόγος ενός αγράμματου ανθρώπου με τα σημερινά δεδομένα, είναι ταυτόχρονα τόσο βαθύς, τόσο απλός και έχει τέτοια τεράστια απήχηση;
Και το τρίτο γεγονός είναι, πως ένας άνθρωπος από ένα κελλάκι απομονωμένο στο Άγιον όρος που δεν έχει ούτε ρεύμα, ούτε τηλέφωνο έχει αποκτήσει μία τέτοια τεράστια φήμη;”
Η συζήτηση ολοκληρώθηκε με τα λόγια του ίδιου του Αγίου, όπως τα μετέφερε ο κύριος Ρακοβαλής.
“Εχουν οι άνθρωποι τους τρόπους τους κι έχει κι ο Θεός τους δικούς του”.
Ο ξυλογλύπτης Τάσος Σαρήπαρογλου, ιδιαίτερα συγκινημένος, μίλησε στην εκπομπή για τη γνωριμία του με τον Άγιο και το πως αυτή του άλλαξε τη ζωή.
“Δεν είχα τη χάρη να γνωρίσω τον Άγιο όσο ζούσε. Πριν από 22 χρόνια όταν μετακόμισα με τη σύζυγό μου στην περιοχή της Σουρωτής, εκτός από τα αξιοθέατα που ήθελε εκείνη να μου δείξει, μου μίλησε και με πολύ ενθουσιασμό για τον Άγιο Παΐσιο. Εγώ δεν τον γνώριζα. Πήγαμε λοιπον να προσκυνήσουμε. Όταν έφτασα στο μοναστήρι και προσκύνησα τον Άγιο Αρσένιο και τον Άγιο Παΐσιο, ένιωσα ένα συναίσθημα, ίσως προκλήθηκε και από την καταγωγή μου, γιατί κατά το ήμισυ είναι από την Καππαδοκία. Αισθάνθηκα ότι είμαι στο σπίτι μου. Ένιωσα μια ζεστασιά, ένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Αυτό συνεχίστηκε για χρόνια. Πριν από 12 χρόνια, όταν μετά από μια τυπική επίσκεψη στον Άγιο επιστρέφαμε, εξέφρασα το παράπονό μου που δεν μπόρεσα, δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. . Μετά από περίπου δύο εβδομάδες, μου ήρθε εντελώς ξαφνικά ένας λογισμός να πάρω ένα ξύλο και να σκαλίσω. Ήταν κάτι που δεν είχα κάνει στη ζωή μου ποτέ. Δεν είχα απολύτως καμία σχέση με το ξύλο. Όντως, μετά από μία ακόμα επίσκεψη στον Άγιο πήγα σε μία εταιρία που έκανε ξυλόγλυπτα τέμπλα και τους ζήτησα να μου δώσουν ένα κομμάτι ξύλο. Έτσι σκάλισα τον πρώτο μου σταυρό. Από τότε άρχισα να σκαλίζω μανιωδώς. Μετά από λίγο καιρό ένιωσα την ανάγκη να καταλάβω πως μπορούσα εγώ να κάνω αυτό το πράγμα, από τη στιγμή που δεν είχα καμία σχέση. Η επιθυμία αυτή, μου έγινε εμμονή. Ένα βράδυ, βλέπω τον Άγιο στον ύπνο μου. Εμφανίστηκε μπροστά μου με το μπαστουνάκι του κάτω από ένα δέντρο. Κρατούσε στα χέρια του ένα ξυλάκι.Έσκυψα να τον προσκυνήσω κι εκείνος έριξε το ξυλάκι κάτω. Το έπιασα και όπως σηκώθηκα, είδα τη μορφή του. Ήταν μια μορφή Άγια, πολύ όμορφη. Τα συναισθήματα ήταν τρομακτικά. Ξαφνικά ο Άγιος χάθηκε από μπροστά μου. Περιττό να περιγράψω τη χαρά που ένιωθα όταν ξύπνησα. Αυτή η συνάντηση μου έλυσε όλες μου τις απορίες. Μόνο εκεί μπορώ να αποδώσω το ταλέντο αυτό της ξυλογλυπτικής”.
