Σαν σήμερα, στις 12 Ιουνίου του 2004, γεννιόταν το πειρατικό. Ένα ξερό σουτ του Γιώργου Καραγκούνη κι ένα εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Άγγελου Μπασινά μετά από κούρσα καθαρόαιμου του Γιούρκα Σεϊταρίδη έκαναν τους Πορτογάλους να ακούν με μανία θλιμμένα φάντος στην πρεμιέρα του 2004.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, είναι η δική μας σειρά για μοιρολόγια. Την ώρα που οι Ίβηρες έχτισαν πάνω στην «αποτυχία» του δικού τους Euro, εμείς με θαυμαστή συνέπεια διαλύσαμε ότι καλό πήγε (κατά τύχη) να χτιστεί. Σήμερα, το πειρατικό θυμίζει σαπιοκάραβο. Σαθρό, ξεφτισμένο, ένα καρυδότσουφλο που το πηγαίνει ο άνεμος από εδώ κι από εκεί.
Πριν από την σέντρα του αγώνα με την Αρμενία, ο Άγγελος Μπασινάς μίλησε για «ανθρωποφαγία» εις βάρος της Εθνικής μετά την ήττα με κάτω τα χέρια από την Ιταλία. Όντως, οι Έλληνες είναι ένας λαός που το μπράβο από το ανάθεμα απέχει μία κλωστή, ωστόσο η εικόνα στο γήπεδο δεν μπορεί να δημιουργήσει τον παραμικρό αντίλογο υπεράσπισης.
Δεν είναι το σκορ, ούτε η ήττα από την Αρμενία. Όταν έχεις χάσει εντός έδρας τα τελευταία χρόνια από τα Φερόε, από την Εσθονία, από κάθε ομάδα που… φοράει παπούτσια, το 2-3 από την Αρμενία ενοχλεί, αλλά έπαψε πια να αποτελεί έκπληξη.
Υπάρχουν μερικά μικρές – μικρές λεπτομέρειες που μαρτυρούν ένα ξέφραγο αμπέλι.
Όπως για παράδειγμα η φάση στο τέλος του ημίχρονου. Ο Δημήτρης Σιόβας κείτεται στο έδαφος αιμόφυρτος από χτύπημα στο κεφάλι. Οι μόνοι πήγαν να ρίξουν μια ματιά ήταν ο Σωκράτης και λίγο ο Φορτούνης. Κανείς άλλος.
Λίγο πριν το τέλος ο Κώστας Φορτούνης βάζει το γκολ της χρονιάς. Κανείς δεν πήγε έστω να του δώσει το χέρι. Ναι, βιάζονταν όλοι να πάνε στην σέντρα, αλλά…
Η εικόνα στα τελευταία λεπτά ήταν αποκαρδιωτική. Μία ομάδα να έχει «κρεμάσει» και να παίζει χωρίς μεσαία γραμμή κομμένη στα δύο. Οι μισοί άμυνα και οι μισοί επίθεση. Κάθε κατεβασιά των αντιπάλων να «μυρίζει» γκολ.
Το γκολ του Φορτούνη, όσο υπέροχο και σπάνιο κι αν είναι, σημειολογικά μαρτυρά πολλά. Αυτός που ξέρει την περισσότερη μπάλα, ζοχαδιασμένος από την εξέλιξη, παίρνει το τόπι τους περνάει όλους μόνος του και θυμωμένος γυρίζει προς την σέντρα. Εικόνα ελληνικής αλάνας άλλης εποχής.
Τι λογική μπορεί να έχει όταν σε κάθε παιχνίδι παίζει και άλλος τερματοφύλακας; Στην Ζένιτσα ο Βλαχοδήμος. Στην Αττάλεια ο Πασχαλάκης. Με την Ιταλία ο Μπάρκας. Και τώρα ξανά ο Odi, παρότι ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ ήταν από τους ελάχιστους διασωθέντες με την «σκουάντρα ατζούρα».
Πως γίνεται top class αμυντικοί όπως ο Μανωλάς και ο Σωκράτης να τρώνε πανομοιότυπα γκολ με ατομικά λάθη μέσα σε τρεις ημέρες, από ίδιες… σακούλες που τους μοίρασαν Ινσίνιε και Γκαζαριάν;
Πως γίνεται στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια η Εθνική να μπαίνει αδιάβαστη και υπνωτισμένη στο γήπεδο και να τρώει τουλάχιστον δύο γκολ μέσα στο πρώτο ημίωρο και να κυνηγάει φαντάσματα στην επανάληψη;
Υπάρχει η μικρή και η μεγάλη εικόνα. Τι ποιό λογικό η μπάλα να παίρνει τον προπονητή. Τους παίκτες. Υπάρχουν αλλοπρόσαλλες επιλογές. Όπως αποδείχθηκε και με την Αρμενία, το πρόβλημα δεν ήταν ότι το Σάββατο ο Ζέκα έπαιξε δεξιός μπακ, ο Σιόβας κόφτης και ο Φορτούνης σέντερ-φορ. Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Δομικό. Το τυρί που βγάζει αυτή η στάνη, ξίνισε.
Σιγά-σιγά το ελληνικό ποδόσφαιρο αρχίζει να… καίει και όλη την γενιά του 2004. Ο Γιώργος Καραγκούνης κάηκε μαζί με τον Σέρτζιο Μαρκαριάν. Ο Τάκης Φύσσας απομακρύνθηκε. Ο Άγγελος Μπασινάς και ο Στέλιος Γιαννακόπουλος «σιγοβράζουν» μαζί με τον Άγγελο. Πόσοι ακόμα έμειναν;
Πάμε ολοταχώς για τέταρτη σερί χαμένη διοργάνωση κι αυτό σημαίνει υποβιβασμό στην τελευταία ταχύτητα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου μαζί με τα Λιχτενστάιν, τα Σαν Μαρίνο, τα Φερόε και τις Ανδόρες αυτής της ηπείρου. Και δεν είναι καν άδικο. Δεν αξίζαμε τίποτα περισσότερο.
Υπάρχουν δύο δρόμοι. Είτε να πιστέψουμε ότι το πρόβλημα είναι ο προπονητής, να έρθει κάποιος καινούργιος μέχρι να αποδομηθεί με την πρώτη στραβή και φτου κι απ’ την αρχή είτε να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ και να ψάξουμε για τον δικό μας Μισέλ Σαμπλόν. Αυτόν τον τύπο που μετέτρεψε το Βέλγιο από ένα ποδοσφαιρικό έθνος τσουρουκάδων σε μία παγκόσμια υπερδύναμη γεμάτη παικταράδες. Βασικά, τον είχαμε εδώ, αλλά τον αφήσαμε να πετάξει με άλλη πτήση για να σηκώσει ένα Euro και ένα Nations League με τα πατριωτάκια του…
Ποδόσφαιρο δηλαδή της πλάκας!!! Απλά ήρθε τότε ο άγιος Ρεχάγκελ και έκανε το καφενείο μας ΟΜΑΔΑ και σηκώσαμε μέχρι και το Euro!!! Και έκει νομίζαμε οτι γίναμε ποδοσφαιρική υπερδύναμη τύπου Γερμανίας η Βραζιλίας. Τώρα πια επιστρέψαμε στο φυσιολογικό μας επίπεδο.