Στο ΜΑΚΕΛΕΙΟ του ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ μια από τις καλύτερες κωμωδίες του Ελληνικού Κινηματογράφου: “ΤΗΣ ΖΗΛEΙΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ”

1. Καθώς ο μέγας ασκητής τής ερήμου Όσιος Μακάριος,διάβαινε ένα δρόμο, μέ μερικούς μοναχούς, ακούει ένα μικρό παιδί νά λέγη:::- Ένας Πλούσιος μέ αγαπά κι’εγώ Τόν μισώ.Ένας λέτσος καί κουρελής μέ μισεί κι’εγώ τόν αγαπώ. Ακούοντας τήν φράση τού παιδιού ο αββά Μακάριος, κοντοστάθηκε καί Σταυροκοπήθηκε. Κι’οι μοναχοί τόν ερωτούν:::-πάτερ, τί νόημα είχαν αυτά τά λόγια;;;; Καί ο αββά Μακάριος απεκρίθη::: «-Εγώ αυτό τό νόημα τούς ευρίσκω, Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εστίν απείρως καί αμυθήτως Πλούσιος κι’ενώ μάς υπεραγαπά, η πλειονότης τής ανθρωπότητος δέν επιθυμεί ούτε νά Τόν ακούσει. Ενώ αντιθέτως, ο εχθρός ημών, διάβολος, εστί λέτσος καί κουρελής καί μισεί υπερβαλλόντως τήν ανθρωπότητα καί όμως η πλειονότης τών ανθρώπων τόν προτιμούν καί υπακούουν». Όπως εστί παράλογο, κάποιος απρόκοπος καί ακηδιάζων πρός εκμάθυνση, νά αναμένει απόκτηση επαγγελματικού πτυχίου, τοιουτοτρόπως καί Ο Κύριος καί Θεός ημών Ιησούς Χριστός θέτει όρους προϋποθέσεων προσεγγύσεως ως πρός τό θέμα τής αιωνίου σωτηρίας τούς οποίους οφείλομεν νά υπακούομεν εμπράκτως καί νά μήν καταφρονούμε ούτε τό παραμικρό, απ’ό,τι Ο Κύριος μάς υπαγορεύει καί ζητά. Η καρδία, ήτοι τό κέντρο τής ψυχοσωματικής ανθρωπίνου υπάρξεως, εστίν ως χωράφι. Εάν αφεθεί ακαλλιέργητο, πολλά ζιζάνια καί αγριόχορτα φυτρώνουν καί καθιστούν τόν ατημέλητο άνθρωπο κακοπροαίρετον, ήτοι κενό εξ αρετών καί πλήρη κακίας. Εάν τό συνειδητοποιήσει ενωρίς (νεαρά ηλικία) θά κοπιάση ολίγο ίνα καθαρίσει τά παλιόχορτα καί ζιζάνια, νά τό οργώση καί σπείρει τήν σποράν Τού Θείου Λόγου καί ευρισκόμενος πάντα εν εγρήγορση καί αγωνιζόμενος πρός κάθαρση καί μετάνοια, προσέχων τήν ασφαλή ανάπτυξή του (απόκτηση αρετών). Εάν όμως η κακή κατάσταση τού χωραφιού πολυκαιρήσει καί τά φυτά γίνουν ως δένδρα (ήτοι παγιωθούν αι κακίαι τού ανθρώπου) τότε εστί πολύ δύσκολο, άν όχι σχεδόν αδύνατο ίνα αποκατασταθή η κατάσταση (αββάς Δωρόθεος ΙΒ’ διδασκαλία). Τί σημαίνει χαρακτήρ;;;;; Εξάγεται εκ τού ρήματος «χαράσσω». Τοποθετώντας μιά κακοτράχαλη πέτρα έμπροσθεν τών Ηλιακών ακτίνων, δέν αντανακλά τίποτε. Βλέπουμε όμως τά, επιμελώς, κατεργασμένα μάρμαρα εις κοιμητήρια τά οποία εισίν ως έσοπτρα (καθρέπται). Ο πνευματικός αγών τού Χριστιανού πρός αυτήν τήν κατεύθυνση οφείλει νά προσανατολίζεται. Τό κακοτράχαλο τού πεπτωκότως εαυτού ημών, (εάν έχομεν σύνεση καί φρόνηση) συνειδητοποιώντας καί αναγνωρίζοντάς το, νά λάβομεν ανά χείρας τά ανάλογα εργαλεία τά οποία μάς παρέχει αδιαλείπτως Ο Θεός (Αγία Γραφή, εμβάθυνση εις Σταυρική Του Θυσία, Ιερά Παράδοση, Αγιοπατερικά συγγράμματα μέ βίους των καθώς καί όσα υπόλοιπα υπαγορεύει η Αγιωτάτη Ορθόδοξος Εκκλησία, όπως προσευχάς, νηστείας, αγαθοεργίας, μετάνοια, Ιερά εξομολόγηση, εκκλησιασμό μέ ενδυνάμωση μέσω τής Αγίας Κοινωνίας καί άλλα παρόμοια), ώστε δυναμικά, μέ αφοσίωση καί αυταπάρνηση νά τροχίζουμε καί λιμάρουμε τήν κάθε κακεντρεχή επιφάνεια ώστε νά καθίσταται ικανή νά αντανακλά τό Θείο Φώς, όπως βλέπουμε καί θαυμάζουμε τά συγγράμματα τών εκ Θεού πεφωτισμένων Αγίων οι οποίοι, ο καθ’είς μέ τόν αγώνα των έλαβον Χάριν καί φώτιση εκ Θεού. Ζαλίζεται ο νούς τού ανθρώπου όταν σκέπτεται ότι ο Προφήτης Μωϋσής, δέν εγεύθη ούτε τροφή, ούτε ύδωρ, δυό φοράς επί 40 ημερών έκαστη. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός επί 40 ημέρας τό ίδιο. Ο Ιερός Χρυσόστομος, 2 φοράς επί 80 ημέρας εκάστη, παρομοίως. Πόσο ηγωνίσθησαν έως τελεταίας πνοής των οι Άγιοι ίνα ελκύουν τήν Θείαν Χάρη καί πόσο ημείς δέν τούς ομοιάζομεν εις τίποτε;;;;; Κάποτε, έμπροσθεν τού Μεγάλου Αντωνίου, επαρουσιάσθη ο πονηρός διάβολος καί τού λέγη::::- Αντώνιε, μέ ενίκησες. Καί τότε, αμέσως ο Άγιος τού απαντά:::: «-ύπαγε οπίσω μου σατανά νά μήν σέ βλέπω, έως ότου λάβω εκ Θεού βεβαίωση εν ώρα τήν οποίαν θά μέ κρίνη, ειμί επίφοβος νά εκπέσω είτε εις εγωϊσμό, είτε κενοδοξία». Καί όταν ο Μέγας ούτος Άγιος, επρόκειτο νά αποδημήσει εκ τού μάταιου τούτου κόσμου, εδάκρυζε συνεχώς. Καί τά πνευματικά του τέκνα απορούμενα τόν ερωτούν:::-κι’εσύ πάτερ κλαίεις;;;;; Καί ο ταπεινότατος Άγιος απαντά::::-αδέλφια μου, εκ νεότητός μου, βοηθεία Θεού, έπραξα ό,τι μού ήτο δυνατόν ίνα ευαρεστώ Τόν Κύριον, ωστόσο δέν γνωρίζω εάν τό επέτυχα. Καί ήτο ο Μέγας Αντώνιος ο Θαυματουργός, ο οποίος εθεράπευσε καί θεραπεύει αμέτρητο πλήθος, έβλεπε Θείας οπτασίας καί εστίν ο φόβος καί ο τρόμος τών δαιμόνων. Ως εκ τούτου ο Απ.Παύλος μάς λέγει:::: «αποθώμεθα ούν τά έργα τού σκότους (αποστασία καί ανυπακοή Τού Θεού) καί ενδυσώμεθα τά όπλα Τού Φωτός (τήν υπακόη πρός Τόν Δημιουργό ημών)» (Ρωμ.ΙΓ’12….). Ο Κύριος λέγει::: «Εγώ Ειμί Τό Φώς (ουχί μόνον τό δημιουργηθέν εξ Αυτού βλεπόμενο αλλά τό ΑΠΡΟΣΙΤΟ, ΑΝΕΣΠΕΡΟ, ΑΚΤΙΣΤΟ καί ΑΙΩΝΙΟ) τού κόσμου··· ο ακολουθών Εμοί ου μή περιπατήσει εν τή σκοτία (τής αφροσύνης, αμαρτίας, αμετανοησίας, εγωϊσμού καί αποστασίας) αλλ’έξει τό Φώς Τής (Αιωνίου) Ζωής»(Ιωάν.Η’12, Θ’5, ΙΒ’46). Εξ άλλου Ο Κύριος διαβεβαιεί πάντας ανά τούς αιώνας λέγων::: «Εγώ
   Ειμί η Ανάστασις καί η Ζωή»(Ιωάν.ΙΑ’25……).Εύχομαι εκ καρδίας, Ο Κύριος καί Θεός Ιησούς Χριστός νά ενδυναμώνει τά αγαπητά αδέλφια καί αδελφάς μου πρός εφέσεις καί πνευματικάς ανατάσεις αγώνος πρός Δόξαν Θεού.

2. Καθώς ο μέγας ασκητής τής ερήμου Όσιος Μακάριος,διάβαινε ένα δρόμο, μέ μερικούς μοναχούς, ακούει ένα μικρό παιδί νά λέγη:::- Ένας Πλούσιος μέ αγαπά κι’εγώ Τόν μισώ.Ένας λέτσος καί κουρελής μέ μισεί κι’εγώ τόν αγαπώ. Ακούοντας τήν φράση τού παιδιού ο αββά Μακάριος, κοντοστάθηκε καί Σταυροκοπήθηκε. Κι’οι μοναχοί τόν ερωτούν:::-πάτερ, τί νόημα είχαν αυτά τά λόγια;;;; Καί ο αββά Μακάριος απεκρίθη::: «-Εγώ αυτό τό νόημα τούς ευρίσκω, Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εστίν απείρως καί αμυθήτως Πλούσιος κι’ενώ μάς υπεραγαπά, η πλειονότης τής ανθρωπότητος δέν επιθυμεί ούτε νά Τόν ακούσει. Ενώ αντιθέτως, ο εχθρός ημών, διάβολος, εστί λέτσος καί κουρελής καί μισεί υπερβαλλόντως τήν ανθρωπότητα καί όμως η πλειονότης τών ανθρώπων τόν προτιμούν καί υπακούουν». Όπως εστί παράλογο, κάποιος απρόκοπτος καί ακηδιάζων πρός εκμάθυνση, νά αναμένει απόκτηση επαγγελματικού πτυχίου, τοιουτοτρόπως καί Ο Κύριος καί Θεός ημών Ιησούς Χριστός θέτει όρους προϋποθέσεων προσεγγύσεως ως πρός τό θέμα τής αιωνίου σωτηρίας τούς οποίους οφείλομεν νά υπακούομεν εμπράκτως καί νά μήν καταφρονούμε ούτε τό παραμικρό, απ’ό,τι Ο Κύριος μάς υπαγορεύει καί ζητά. Η καρδία, ήτοι τό κέντρο τής ψυχοσωματικής ανθρωπίνου υπάρξεως, εστίν ως χωράφι. Εάν αφεθεί ακαλλιέργητο, πολλά ζιζάνια καί αγριόχορτα φυτρώνουν καί καθιστούν τόν ατημέλητο άνθρωπο κακοπροαίρετον, ήτοι κενό εξ αρετών καί πλήρη κακίας. Εάν τό συνειδητοποιήσει ενωρίς (νεαρά ηλικία) θά κοπιάση ολίγο ίνα καθαρίσει τά παλιόχορτα καί ζιζάνια, νά τό οργώση καί σπείρει τήν σποράν Τού Θείου Λόγου καί ευρισκόμενος πάντα εν εγρήγορση καί αγωνιζόμενος πρός κάθαρση καί μετάνοια, προσέχων τήν ασφαλή ανάπτυξή του (απόκτηση αρετών). Εάν όμως η κακή κατάσταση τού χωραφιού πολυκαιρήσει καί τά φυτά γίνουν ως δένδρα (ήτοι παγιωθούν αι κακίαι τού ανθρώπου) τότε εστί πολύ δύσκολο, άν όχι σχεδόν αδύνατο ίνα αποκατασταθή η κατάσταση (αββάς Δωρόθεος ΙΒ’ διδασκαλία). Τί σημαίνει χαρακτήρ;;;;; Εξάγεται εκ τού ρήματος «χαράσσω». Τοποθετώντας μιά κακοτράχαλη πέτρα έμπροσθεν τών Ηλιακών ακτίνων, δέν αντανακλά τίποτε. Βλέπουμε όμως τά, επιμελώς, κατεργασμένα μάρμαρα εις κοιμητήρια τά οποία εισίν ως έσοπτρα (καθρέπται). Ο πνευματικός αγών τού Χριστιανού πρός αυτήν τήν κατεύθυνση οφείλει νά προσανατολίζεται. Τό κακοτράχαλο τού πεπτωκότως εαυτού ημών, (εάν έχομεν σύνεση καί φρόνηση) συνειδητοποιώντας καί αναγνωρίζοντάς το, νά λάβομεν ανά χείρας τά ανάλογα εργαλεία τά οποία μάς παρέχει αδιαλείπτως Ο Θεός (Αγία Γραφή, εμβάθυνση εις Σταυρική Του Θυσία, Ιερά Παράδοση, Αγιοπατερικά συγγράμματα μέ βίους των καθώς καί όσα υπόλοιπα υπαγορεύει η Αγιωτάτη Ορθόδοξος Εκκλησία, όπως προσευχάς, νηστείας, αγαθοεργίας, μετάνοια, Ιερά εξομολόγηση, εκκλησιασμό μέ ενδυνάμωση μέσω τής Αγίας Κοινωνίας καί άλλα παρόμοια), ώστε δυναμικά, μέ αφοσίωση καί αυταπάρνηση νά τροχίζουμε καί λιμάρουμε τήν κάθε κακεντρεχή επιφάνεια ώστε νά καθίσταται ικανή νά αντανακλά τό Θείο Φώς, όπως βλέπουμε καί θαυμάζουμε τά συγγράμματα τών εκ Θεού πεφωτισμένων Αγίων οι οποίοι, ο καθ’είς μέ τόν αγώνα των έλαβον Χάριν καί φώτιση εκ Θεού. Ζαλίζεται ο νούς τού ανθρώπου όταν σκέπτεται ότι ο Προφήτης Μωϋσής, δέν εγεύθη ούτε τροφή, ούτε ύδωρ, δυό φοράς επί 40 ημερών έκαστη. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός επί 40 ημέρας τό ίδιο. Ο Ιερός Χρυσόστομος, 2 φοράς επί 80 ημέρας εκάστη, παρομοίως. Πόσο ηγωνίσθησαν έως τελεταίας πνοής των οι Άγιοι ίνα ελκύουν τήν Θείαν Χάρη καί πόσο ημείς δέν τούς ομοιάζομεν εις τίποτε;;;;; Κάποτε, έμπροσθεν τού Μεγάλου Αντωνίου, επαρουσιάσθη ο πονηρός διάβολος καί τού λέγη::::- Αντώνιε, μέ ενίκησες. Καί τότε, αμέσως ο Άγιος τού απαντά:::: «-ύπαγε οπίσω μου σατανά νά μήν σέ βλέπω, έως ότου λάβω εκ Θεού βεβαίωση εν ώρα τήν οποίαν θά μέ κρίνη, ειμί επίφοβος νά εκπέσω είτε εις εγωϊσμό, είτε κενοδοξία». Καί όταν ο Μέγας ούτος Άγιος, επρόκειτο νά αποδημήσει εκ τού μάταιου τούτου κόσμου, εδάκρυζε συνεχώς. Καί τά πνευματικά του τέκνα απορούμενα τόν ερωτούν:::-κι’εσύ πάτερ κλαίεις;;;;; Καί ο ταπεινότατος Άγιος απαντά::::-αδέλφια μου, εκ νεότητός μου, βοηθεία Θεού, έπραξα ό,τι μού ήτο δυνατόν ίνα ευαρεστώ Τόν Κύριον, ωστόσο δέν γνωρίζω εάν τό επέτυχα. Καί ήτο ο Μέγας Αντώνιος ο Θαυματουργός, ο οποίος εθεράπευσε καί θεραπεύει αμέτρητο πλήθος, έβλεπε Θείας οπτασίας καί εστίν ο φόβος καί ο τρόμος τών δαιμόνων. Ως εκ τούτου ο Απ.Παύλος μάς λέγει:::: «αποθώμεθα ούν τά έργα τού σκότους (αποστασία καί ανυπακοή Τού Θεού) καί ενδυσώμεθα τά όπλα Τού Φωτός (τήν υπακόη πρός Τόν Δημιουργό ημών)» (Ρωμ.ΙΓ’12….). Ο Κύριος λέγει::: «Εγώ Ειμί Τό Φώς (ουχί μόνον τό δημιουργηθέν εξ Αυτού βλεπόμενο αλλά τό ΑΠΡΟΣΙΤΟ, ΑΝΕΣΠΕΡΟ, ΑΚΤΙΣΤΟ καί ΑΙΩΝΙΟ) τού κόσμου··· ο ακολουθών Εμοί ου μή περιπατήσει εν τή σκοτία (τής αφροσύνης, αμαρτίας, αμετανοησίας, εγωϊσμού καί αποστασίας) αλλ’έξει τό Φώς Τής (Αιωνίου) Ζωής»(Ιωάν.Η’12, Θ’5, ΙΒ’46). Εξ άλλου Ο Κύριος διαβεβαιεί πάντας ανά τούς αιώνας λέγων::: «Εγώ
   Ειμί η Ανάστασις καί η Ζωή»(Ιωάν.ΙΑ’25……).Εύχομαι εκ καρδίας, Ο Κύριος καί Θεός Ιησούς Χριστός νά ενδυναμώνει τά αγαπητά αδέλφια καί αδελφάς μου πρός εφέσεις καί πνευματικάς ανατάσεις αγώνος πρός Δόξαν Θεού.

Comments are closed.