Δεν υπάρχει καμία μάχη των φύλων. Κανένα από τα δυο δεν θεωρείται ανώτερο και κανένα δεν (πρέπει να) κυριαρχεί επί του άλλου.

Τώρα λοιπόν που σταμάτησαν να διαβάζουν οι φεμινίστριες και αποφεύχθηκε ο κίνδυνος να χαρακτηριστούμε σεξιστές (όπως γίνεται πανεύκολα και με την παραμικρή αφορμή πλέον) μπορούμε να συμφωνήσουμε:

Αν δεν προσέξεις, αν είσαι άβουλος και παθητικός, αν παραδοθείς τελείως σε μια σχέση/γάμο, την έβαψες… Κι είναι θέμα χρόνου η «παντόφλα» να προσγειωθεί στην κεφάλα σου!

Σε μια εποχή λοιπόν που όλο και περισσότεροι άνδρες χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι και με πυγμή ξεκαθαρίζουν ότι… «ναι, αγάπη μου θα γίνει ό,τι θέλεις εσύ» αξίζει ένας φόρος τιμής στα αρσενικά που αντιστέκονται.

Που με κόστος ατέλειωτη γκρίνια και άπειρη κρεβατομουρμούρα, κρατούν ψηλά ακόμη τη σημαία.

Και σε κάθε προσπάθεια της συντρόφου/αρραβωνιάρας/συζύγου να τους επιβληθεί και να τους κάνει τη ζωή μαρτύριο, της σιγοτραγουδούν ένα από τα παρακάτω αξέχαστα κομμάτια…

Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω… (Γρηγόρης Μπιθικώτσης)

Από τον τίτλο και μόνο δεν αφήνονται πολλά περιθώρια παρερμηνειών στο έτερο ήμισυ. Του γίνεται ξεκάθαρο (μέσω της λεβέντικης φωνής Μπιθικώτση) ότι δεν έχει δικαίωμα επέμβασης στις συνήθειες και την καθημερινότητα του ανδρός. Όχι επειδή εκείνος υπερέχει σε κάτι ως φύλο. Αλλά επειδή ως αρσενικό που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να εξηγήσει ούτως ή άλλως  πως «σαν γλεντώ δεν θέλω έλεγχο να κάνεις σ’ ό,τι πιω, σ’ ό,τι γλεντήσω, σ’ ό,τι πω»…
Θα κάνω ό,τι μου αρέσει… (Πίτσα Παπαδοπούλου)

Ένα αντρίκιο (αν και το κάνει γυναικεία φωνή) ξεκαθάρισμα. Ένας πραγματικός ύμνος στην ανεξαρτησία. Ένα κομμάτι-χαστούκι σε κάθε απόπειρα επιβολής (κατά συνέπεια και σε αυτή θηλυκού για «παντόφλα»). Γιατί τι μπορεί ν’ αποτελέσει καλύτερη απάντηση στην γκρίνια και σαφέστερο μήνυμα ότι είναι μάταιη από το ευθύ και κοφτό «και θα κάνω το δικό μου, μόνο για τον εαυτό μου, για τις πράξεις μου δεν δίνω αναφορά…»
Επιπόλαιο με λες… (Γιάννης Καλατζής)

Σε πιο γλυκό και πιο συνεργάσιμο ύφος, αλλά με ίδιο το κεντρικό νόημα. Αφού τη φτιάχνεις συναισθηματικώς και την καλοπιάνεις με το «κορίτσι μου, γιατί μελαγχολείς, το σ’ αγαπώ στο δίνω και γραμμένο», της εξηγείς ωστόσο ότι δεν πρόκειται να γίνεις και άλλος άνθρωπος για χάρη της. «Σ’ αγαπάω μεν, αλλά… έτσι ήμουν, έτσι είμαι κι έτσι θα ‘μαι», όπως ξεκάθαρα κάνεις σαφές μέσω του αείμνηστου καλλιτέχνου…
Τελειώνω πια με σένα… (Τάσος Μπουγάς)

Και μόνο που ξεκινάει με την μουρμούρα της συντρόφου… ενσωματωμένη στο τραγούδι (και απελπισμένη απάντηση πλανητάρχου «ooohhh, fuck») εξηγεί γιατί είναι επιβεβλημένη η παρουσία του στο top-5 των αντι-παντοφλικών λαϊκών. Διότι δεν είναι μεν στο επίπεδο των προηγούμενων, ωστόσο παρακινεί σε πιο δραστικές λύσεις: Φυτεύοντάς σου την αμφιβολία να τη… σχολάσεις με τη διαπίστωση «είναι καιρός να τελειώνω πια με σένα, τόσες καρδούλες υποφέρουνε για μένα».
Δεν κόβω εγώ τις τρέλες μου… (Γιώργος Μαργαρίτης)

Το ανώτερο όλων. Μια μουσική δήλωση τεστοστερόνης. Ένας ύμνος στον άντρα παλιάς κοπής. Με το μαγκιόρικο γρέζι στη φωνή του Μαργαρίτη και εισαγωγή που ξεκαθαρίζει πρόωρα ότι «από τη μύτη δεν μπορείς εσύ να με τραβήξεις», κόβεται κάθε ελπίδα ότι θα σε βάλει στο βρακί της. Για να  της εξηγηθεί επιπλέον στη συνέχεια ότι δεν κόβεις εσύ τις τρέλες σου, δεν κόβεις τα ξενύχτια, «δεν πα’ να λες, δεν πα’ να κλαις, στο λέω αυτό αλήθεια».

Γιώργος Μαραθανιός