Η εγκληματικότητα ανηλίκων έχει εξελιχθεί σε κοινωνική μάστιγα με ανησυχητικές διαστάσεις σε όλη τη χώρα. Τα τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας για το 2025 είναι αποκαλυπτικά: κάθε ημέρα 33 παιδιά οδηγούνται ενώπιον των αρχών για παραβατικές ή εγκληματικές πράξεις.
Και αυτά τα στοιχεία αφορούν μόνο τις καταγεγραμμένες υποθέσεις. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι ο πραγματικός αριθμός είναι τουλάχιστον πενταπλάσιος, καθώς εκατοντάδες περιστατικά μένουν στο σκοτάδι – είτε λόγω φόβου, είτε λόγω αδιαφορίας.
Ένα φαινόμενο που έχει ξεφύγει
Η έκρηξη της παιδικής και εφηβικής βίας – από ξυλοδαρμούς και εκφοβισμό μέχρι διακίνηση ναρκωτικών – δείχνει ότι οι θεσμοί έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα των παιδιών.
Το πρόσφατο περιστατικό με δύο 15χρονους που συνελήφθησαν για εμπορία και διακίνηση κοκαΐνης σε 13χρονο φίλο τους, σοκάρει όχι μόνο για την πράξη, αλλά και για το γεγονός ότι ο ένας δράστης ήταν υπότροπος. Το φαινόμενο της υποτροπής ανηλίκων δείχνει πως η κοινωνία και το κράτος δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική δεύτερη ευκαιρία.
Η απουσία συνεκτικής πολιτικής πρόληψης
Παρά τις διακηρύξεις και τα αποσπασματικά προγράμματα «ευαισθητοποίησης», η πολιτεία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το πρόβλημα με ημίμετρα. Το σχολείο, που θα έπρεπε να είναι ο πρώτος μηχανισμός ανίχνευσης και πρόληψης, παραμένει αφοπλισμένο: χωρίς ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και στοχευμένα προγράμματα κοινωνικής ένταξης.
Οι πολιτικές εκπαίδευσης και κοινωνικής μέριμνας λειτουργούν περιστασιακά, χωρίς συνέχεια, χωρίς αξιολόγηση και χωρίς ενιαίο σχεδιασμό. Έτσι, η βία στις αυλές, οι συμμορίες ανηλίκων και η εξοικείωση με το έγκλημα παγιώνονται ως νέα «κανονικότητα».
Ανάγκη για ριζική επαναθεμελίωση της πρόληψης
Η κατάσταση απαιτεί πλέον συνολική στρατηγική, όχι πρόχειρες δράσεις. Παιδεία, Δικαιοσύνη, Υγεία και Κοινωνική Πολιτική πρέπει να συνεργαστούν σε ένα ενιαίο σχέδιο έγκαιρης παρέμβασης:
Μόνιμη παρουσία σχολικών ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών.
Εκπαίδευση εκπαιδευτικών στην αναγνώριση συμπτωμάτων παραβατικότητας.
Στήριξη οικογενειών που βρίσκονται σε κοινωνικό ή οικονομικό αδιέξοδο.
Αναμόρφωση του πλαισίου για τους ανήλικους δράστες με έμφαση στην αποκατάσταση και όχι μόνο στην τιμωρία.
Ένα στοίχημα που δεν σηκώνει άλλες καθυστερήσεις
Η παιδική εγκληματικότητα δεν είναι απλώς αστυνομικό πρόβλημα. Είναι καθρέφτης της κοινωνίας και της αποτυχίας των θεσμών να προστατεύσουν το πιο ευάλωτο κομμάτι της.
Όσο το κράτος αρκείται σε δηλώσεις και προσωρινές καμπάνιες, τα παιδιά θα συνεχίσουν να χάνονται μέσα στην αδιαφορία και την έλλειψη προοπτικής. Η κοινωνία ζητά ουσιαστική πολιτική βούληση – όχι απλώς ευχολόγια.
Τα έχουμε ξαναπεί. ΌΛΑ ξεκινάνε από την οικογένεια! Που σήμερα έχει χαθεί κάθε εννοια την λέξης, οικογένεια…
ΠΟΛΙΤΕΊΑ: Επιτρέπει πρόσβαση σε Κοινωνικά δίκτυα χωρίς «Ηλικιακή Κάρτα» προσβασιμότητος. ‘Παίρνει» το Παιδί -βρέφος από «Οικογένεια», μετατρέπει όλους τους δυνητικά εναλλακτικούς Οικογενειακούς Κηδεμόνες σε «Καριερίστες» ολοήμερης Απασχολήσεως, απουσίας από σπίτι 10-16 ώρες, μετά ζητάει Ποινικές κλπ. Ευθύνες. Αφαίρεσε κάθε είδους υγιή Κοινωνικά – Εθνικά «πρότυπα». Ταυτοχρόνως αντικαταθιστά Γνώσεις και Δημιουργική Σκέψη με «Δεξιότητες» κάθε είδους χωρις ενσυναίσθηση. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Δεν μπορεί να αφιερώσει λόγω απασχο-λήσεως, Κοπώσεως κλπ.παραγόντων Δημιουργικό χρόνο Συνεργασίας στο Παιδί σε Δραστηριότητες, κυρίως εκείνες που εξασφαλίζουν Οικογενειακά έσοδα, Αξίες, Κοινωνικότητα ώστε το Παιδί να συνδέσει εντιμότητα, ήθος μόχθο, προσπάθεια με απολαβές. Αυτή η στέρησις αποζημιώνεται με «χρήμα» Λάθος σύνδεσις. 1+1=Διαφθορά.