ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣ Ή ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΕΣΣΑΣ Ή “ΑΡΜΟΔΙΟΣ”. ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ “ΜΙΛΛΕΤΜΠΑΣΗ” (ΕΘΝΑΡΧΗ), ΟΙ ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΔΕΣ, ΜΕΘΥΣΟ, ΠΟΡΝΟ ΚΑΙ ΤΡΕΛΟ. ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΡΕΛΟ ΚΑΛΟΓΗΡΟ ΟΜΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΜΩΡΗΑ. ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ: Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΖΩΗ ΕΝΟΣ “ΠΥΡΠΟΛΗΤΗ ΨΥΧΩΝ” ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

…Παρ’ ότι είχε γίνει Αρχιμανδρίτης, δημιούργησε γρήγορα τη φήμη του πότη, του γυναικά, του πορνόβιου, του αδίστακτου και του απατεώνα.Η συμπεριφορά του, ενοχλούσε πολλούς, αλλά εθεωρείτο ένας γραφικός ιερωμένος.Οι απλοί άνθρωποι, έχοντας οι ίδιοι πάθη και έρποντες στην «αμαρτία», του συγχωρούσαν πολλά. Όταν μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία, αντί να διατηρεί εχεμύθεια και να κινείται συνωμοτικά, φαφλατάς όπως ήταν, άρχισε να κάνει και να λέει οτιδήποτε που θα εξόργιζε τους Τούρκους…

…Ο ιστορικός Τάσος Γριτσόπουλος( Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.1928-1932 ) χαρακτηρίζει τους προσδιορισμούς αυτούς ως ‘’αυστηρούς’’ και ‘’υπερβολικούς’’ και εξηγεί τους χαρακτηρισμούς αυτούς του Γερμανού, «…δεν ανταποκρίνονται εις την πραγματικότητα εις όλην την έκτασιν…αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι περί του χαρακτήρος του Γρηγορίου …πολλά εγνώριζαν οι Πελοποννήσιοι και πλην αυτού …διάφοροι φήμαι τον παρουσίαζαν υπεράγαν ορμητικόν,ψευδολόγον, αδίστακτον, επικίνδυνον, και εις τους λογαριασμούς όχι εύτακτον.
Και συνεχίζει ο Τάσος Γριτσόπουλος, «Ο Δικαίος ήτο πρόσωπον ανωμάλου φύσεως. Η επιπολαιότης του έφερνε συχνά εις δύσκολον θέσιν τους αρχηγούς της Εταιρείας. Δια τούτο η περί αυτού γνώμη των Φιλικών δεν ήτο κολακευτική,ο αρχιμανδρίτης ήρχετο ορμητικός και υπέράγαν ενθουσιώδης να κηρύξη τον κατά της Τουρκίας πόλεμον. Το άλογον πάθος,η επικίνδυνος ορμητικότης, το ψεύδος, το παράτολμον μένος, η ανάμνησις των δεινών τεσσάρων αιώνων υπό δουλείαν εκπροσωπεί (ο Παπαφλέσσας) το απαραίτητον, αλλά έις πάσαν ενέργειαν επικίνδυνον, παράλογον πάθος….”

Φωτογραφίες από το ιστορικό κινηματογραφικό έπος “Η Έξοδος”

…Ο Παπαφλέσσας προσέφερε τις μεγαλύτερες υπηρεσίες στην ιερή υπόθεση πριν το ξέσπασμα της επανάστασης σαν μπουρλοτιέρης των ψυχών. Χωρίς αυτόν – λένε μερικοί– ίσως να μην άναβε η επαναστατική φλόγα. Ξετρέλαινε τους ενθουσιασμένους, έπειθε τους διστακτικούς, πολεμούσε τους αντίθετους. Διαλαλούσε ότι μια μεγάλη δύναμη κρύβεται πίσω από τους Φιλικούς, εννοώντας τη Ρωσία. Ήταν έξυπνος, ενθουσιώδης, τολμηρός. Αυτές οι αρετές καθώς και το σχήμα του τον έκαναν ανεπανάληπτο για την προεπαναστατική του δράση.
Αναρωτιέται όμως κανείς: Μήπως ακριβώς αυτός του ο χαρακτήρας ήταν εκείνος που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, σε μία περίοδο που η Επανάσταση έμοιαζε να σβήνει εν τη γενέσει της; Μήπως χωρίς τις αλητείες του Φλέσσα – χωρίς τα ψεύδη του, τις απατεωνιές του, τον ορμητικό του, άναρχο χαρακτήρα, πολύ απλά θα περιμέναμε την «κατάλληλη στιγμή», όπως μας σύστηνε ο Κοραής, ο Καποδίστριας, ο Ιγνάτιος, ο Γρηγόριος και οι υπόλοιποι της παράταξης της σωφροσύνης; ….ότι χωρίς τον Παπαφλέσα, το ’21 θα είχε μετατεθεί…για το ’71!

…Έτσι, ηρωοποιήθηκε ο Γρηγόριος Δικαίος Φλέσσας, που έμεινε στην ιστορία ως Παπαφλέσσας. Ένας άνθρωπος, οι πολιτικές πράξεις του οποίου και κυρίως η συμμετοχή του στην ανηλεή καταδίωξη και φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και των καπετάνιων του Μοριά, στον καταστροφικό εμφύλιο, επέφεραν δεινά για την Ελλάδα και τον λαό της.

(Αποσπάσματα από εκτενές αφιέρωμα βάσει ιστορικών πηγών, κυρίως κοτζαμπάσηδων ή καθηγητάδων που προσεπάθησαν να μειώσουν την ακατανίκητη ορμητικότητα και φλόγα του Γρηγορίου Δικαίου για τον Εθνικοαπελυθερωτικό Αγώνα, που δημοσιεύονται στο ΜΑΚΕΛΕΙΟ του Σαββατοκύριακου)