Σε μια ισορροπημένη απόφαση για το καθεστώς ελέγχου των ομαδικών απολύσεων κατέληξε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αφήνοντας αρκετά περιθώρια στην κυβέρνηση να υιοθετήσει μια νέα ρύθμιση, που δεν θα αντίκειται στο κοινοτικό δίκαιο, και θέτοντας σε νέα βάση τη διαπραγμάτευση με την τρόικα.
Το σημαντικότερο στοιχείο της απόφασης, είναι ότι βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από το πνεύμα των υποδείξεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, αφού επιτρέπει στις ελληνικές αρχές να παρεμβαίνουν για να απαγορεύουν προγράμματα απολύσεων, χωρίς όμως να περιορίζουν υπέρμετρα την ελευθερία των επιχειρήσεων.
Ειδικότερα, όπως τονίζεται στην ανακοίνωση του Δικαστηρίου για την υπόθεση Lafarge/Τσιμέντα Χαλκίδας, «το δίκαιο της Ένωσης δεν απαγορεύει καταρχήν σε κράτος μέλος να εναντιώνεται, υπό ορισμένες περιστάσεις, σε ομαδικές απολύσεις προκειμένου να προστατεύονται οι εργαζόμενοι και η απασχόληση. Ωστόσο, στο πλαίσιο μιας τέτοιας εθνικής ρύθμισης, η οποία πρέπει να κατατείνει στον συγκερασμό και στη δίκαιη εξισορρόπηση μεταξύ, αφενός, της προστασίας των εργαζομένων και της απασχόλησης και, αφετέρου, της ελευθερίας εγκατάστασης και της επιχειρηματικής ελευθερίας των εργοδοτών, τα προβλεπόμενα από τον νόμο κριτήρια τα οποία πρέπει να εφαρμόζει η αρμόδια αρχή, προκειμένου να εναντιωθεί σε σχέδιο ομαδικών απολύσεων, δεν μπορούν να είναι διατυπωμένα κατά τρόπο γενικό και ασαφή».
Το Δικαστήριο «δίνει γραμμή» για μια ρύθμιση των ομαδικών απολύσεων συμβατή με το κοινοτικό δίκαιο, καθώς διαπιστώνει ότι «δεν είναι αντίθετη στην ελευθερία εγκατάστασης που κατοχυρώνεται με το άρθρο 49 ΣΛΕΕ ούτε στην επιχειρηματική ελευθερία που κατοχυρώνεται με το άρθρο 16.
