Οι αποκαλύψεις του προκαλούν αίσθηση! Ήταν ο άνθρωπος που έμεινε δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Ο λόγος για τον γιατρό της μεγάλης σταρ Σωτήρη Αδαμίδη, ο οποίος δεν δίστασε να μιλήσει για τις τελευταίες της ώρες.
- Πριν χρόνια με την μετεκπαίδευση σας είχατε αναλάβει ιατρικά και την μεγάλη μας σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη. θα μου μιλήσετε για την δικιά σας Αλίκη όπως την γνωρίσατε εσείς;
«Γνώρισα την Αλίκη μέσα από την ασθένεια της και την ιδιότητα του θεράποντος που εκλήθην να την αναλάβω μαζί με άλλους εκλεκτούς συναδέλφους (όπως τον καθηγητή Πουλαντζά, τον καθηγητή Φαρμακολογίας Νίκο Σιταρά και τον ν,. Μπαντουβα). Προχωρήσαμε στο δύσκολο δρόμο που είχε μπροστά της με τρόπο που σεβόταν απόλυτα την δυσκολία μιας πολύ δυνατής προσωπικότητας.
Στις τακτικές μου συνομιλίες μαζί της και τις συχνότατες επισκέψεις γνώρισα μια κυρία που απολάμβανε την ειλικρίνεια με την οποία την προσέγγιζα, στην αρχή με δυσκολία δικαιολογημένη, ενώ μετά με χιούμορ και χαμόγελο και γλυκύτητα που σκλάβωνε.
Όπως τη στιγμή που τελειώνοντας ένα βράδυ πολύ αργά την επίσκεψη, και ρωτώντας θέλετε κάτι άλλο κυρία Βουγιουκλάκη; Μου έκανε νεύμα λέγοντας – ε, ψιτ κύριε Αδαμίδη μας, ελάτε να σας κεράσω κι εγώ χάη που έφτιαξα με τα χεράκια μου… και έβγαλε από το κομοδίνο ένα βαζάκι με γλυκό, το οποίο εγώ νόμιζα ότι θα μου το έδινε να το πάρω σπίτι γιατί ήταν πολύ αργά.
Εκείνη όμως πάντα χαμογελώντας με το ίδιο εφηβικό χαμόγελο που γνωρίσουμε από τις ταινίες της μου είπε: «Όχι όχι έλα εδώ! θα …κοινωνήσεις!» και μου έδωσε με το κουταλάκι να δοκιμάσω το γλυκό που εκείνη είχε ετοιμάσει… Ακόμα και τώρα που το θυμάμαι συγκινούμαι από την τρυφερότητα και την απλότητα της κίνησης της, εκείνη τη στιγμή…
Υπήρξαν και άλλες πολλές ιδιαίτερες στιγμές στην διάρκεια της πολύμηνης νοσηλείας της που με έφεραν κοντά σε μία τόσο μεγάλη κυρία του ελληνικού σινεμά και του θεάτρου… Όλες έδειχναν ένα άνθρωπο που γνώριζε ότι έγραψε τη δική της ιστορία στο χώρο της τέχνης, που γνώριζε την τεράστια αποδοχή της από το κοινό της πατρίδας μας και όχι μόνο, αλλά που συγχρόνως παρέμενε απλή και ανθρώπινη ]…Αλλά και ευαίσθητη…
Θυμάμαι ένα άλλο βράδυ που πάλι αργά σχεδόν μεσάνυχτα έκανα επίσκεψη γιατί έπρεπε να την εξετάσω για ένα θέμα και την ακούω να μου λέει όταν τη ρώτησα: θέλετε κάτι άλλο κυρία Βουγιουκλάκη;
Και μου απάντησε “θέλω να ζήσω κύριε Αδαμίδη, να ζήσω”. Αυτό δεν ξεχνιέται, δεν ξεπερνιέται ποτέ. Είναι η κραυγή βοήθειας, όχι απλώς αγωνίας, απέναντι στον θεράποντα που εμείς είμαστε άοπλοι μπροστά σε κάποια νοσήματα. Εκεί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να είσαι ειλικρινής, θετικός και να δεις με αγάπη το αίτημα. Έτσι έκανα κι εγώ!»
Όσο για τις τελευταίες της μέρες μετά το ταξίδι στην Αμερική τόνισε: «Ήταν μετά που ήρθε από την Αμερική που μας είπαν ότι έχει πολύ λίγο χρόνο ζωής. Το “δύο εβδομάδες” που είχε ακουστεί, το κάναμε εμείς περίπου τρεις μήνες. Το είχε καταλάβει η Αλίκη ότι είχε λίγο χρόνο, απλά υπάρχει πάντα αυτή η δυσκολία να το αποδεχτούμε. Την πλησίασα με ειλικρίνεια και της είπα ότι θα πάμε αξιοπρεπώς αυτό το δύσκολο κομμάτι και έτσι πήγαμε».
Και τόνισε: «Φτάσαμε σε ένα σημείο όπου η εξοικείωση ήταν πάρα πολύ μεγάλη, η γνώση του επικείμενου τέλους υπήρχε και θα έλεγα ότι με ευγνωμοσύνη αντιμετώπιζε αυτή την πλευρά της ενημέρωσης που της έκανα».
