AΦΙΕΡΩΜΑ στον Γέροντα-φαινόμενο της Eκκλησίας! Ο θαυμαστός βίος και τα αποφθέγματα του Αγίου Παϊσίου! (ΦΩΤΟ)

 «Όσοι εργάζονται στον Χριστό, θα λάβουν «εκατονταπλάσια και ζωήν αιώνιον»»

Μετά το 1993 ο Όσιος Παΐσιος παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα»

Ο γέροντας Παΐσιος έμεινε στο κελλί του γέροντα Τύχωνα για ένδεκα έτη μετά την κοίμησή του, γιατί αυτό ήταν επιθυμία του γέροντά του λίγο πριν πεθάνει

Ο Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης (κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης)

 Ο Γέροντας Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924.

Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και η μητέρα του λεγόταν Ευλογία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 9 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον θείο του, Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμενε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει. Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, εκδιώχθηκε μαζί με τους υπόλοιπους Μικρασιάτες. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα, όπου έμεινε ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα. Εκεί ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του «με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετη». Από μικρός έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό.

Εφηβικά χρόνια και ο στρατός

Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να υπηρετήσει στον στρατό ο Αρσένιος δούλεψε σαν ξυλουργός. Το 1945 κατατάχτηκε στον στρατό και υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατά τον ελληνικό εμφύλιο. Όσο καιρό δεν ήταν ασυρματιστής, πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι στρατιώτες που είχαν σύζυγο και παιδιά να μην κινδυνέψουν να σκοτωθούν. Το μεγαλύτερο όμως διάστημα της θητείας του το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή. Απολύθηκε από τον στρατό το 1949.

Μοναχικός Βίος

Ο γέροντας Παΐσιος το 1949 μετά την απόλυσή του από τον στρατό πήγε στο Άγιο Όρος για να μονάσει. Όμως επέστρεψε για μικρό χρονικό διάστημα στον κόσμο για να αποκαταστήσει τις αδελφές του και το 1950 έφυγε ξανά για το Άγιο Όρος. Στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου έγινε η κουρά του, «ρασοευχή», και πήρε το όνομά Αβέρκιος. Εκεί διακρίθηκε για τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση που έδειχνε για τους αδελφούς του, την πιστή υπακοή στον γέροντά του και την ταπείνωσή του.

Το 1954 έφυγε από τη Μονή Εσφιγμένου και κατευθύνθηκε προς τη Μονή Φιλοθέου. Μετά από δύο χρόνια, το 1956, έγινε μικρόσχημος μοναχός και ονομάστηκε Παΐσιος. Το 1958 επισκέφθηκε το Στόμιο Κόνιτσας και παρέμεινε στην Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου για τέσσερα χρόνια. Από εκεί πήγε στο Όρος Σινά στο κελλί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Ο Γέροντας εργαζόταν ως ξυλουργός και ό,τι κέρδιζε το έδινε σε φιλανθρωπίες στους Βεδουίνους, ιδίως τρόφιμα και φάρμακα.

Επιστροφή στο Άγιο Όρος

Το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος. Η σκήτη η οποία τον φιλοξένησε ήταν της Μονής Ιβήρων. Στο διάστημα που παρέμεινε εκεί, και συγκεκριμένα το 1966, ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο Παπανικολάου. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα τη μερική αφαίρεση των πνευμόνων του. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στη Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στη Σουρωτή. Μετά την ανάρρωσή του επέστρεψε στο Άγιο Όρος και το 1967 μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελλί του Υπάτου. Ήδη το όνομά του είχε αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστό μακριά από το Όρος και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν, μαθαίνοντας για έναν χαρισματικό μοναχό που ονομάζεται Παΐσιος. Το επόμενο έτος πηγαίνει στο κελλί του Τιμίου Σταυρού στη Μονή Σταυρονικήτα. Εκεί συνδέθηκε με τον Ρώσο γέροντα παπά – Τύχωνα. Ο παπα- Τύχων ανεδέχθει τον γέροντα Παΐσιο στο μέγα σχήμα και κοιμήθηκε τό 1968. Ο γέροντας Παΐσιος έμεινε στο κελλί του γέροντα Τύχωνα για ένδεκα έτη μετά την κοίμησή του, γιατί αυτό ήταν επιθυμία του γέροντά του λίγο πριν πεθάνει.

Στην Παναγούδα

Το 1979 αναχώρησε από την σκήτη του Τιμίου Προδρόμου και εγκαταστάθηκε στο κελλί της Παναγούδας. Εκεί εργάστηκε σκληρά για να φτιάξει το κελλάκι του, όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που υποδείκνυαν τον δρόμο προς το κελλί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπόλοιπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές και όπως έλεγε, στενοχωριόταν πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, δύο με τρεις ώρες το εικοσιτετράωρο. Όλο το βράδυ προσευχόταν για κάθε άνθρωπο που είχε ανάγκη. Για τους ασθενείς, τους πονεμένους, τους απογοητευμένους. Άναβε μικρά κεράκια για κάθε εμπερίστατο αδελφό του. Όσους τον επισκέπτονταν με καλή διάθεση τους βοηθούσε και τους απεκάλυπτε πράγματα για τη ζωή τους αν αυτό ήταν για το συμφέρον της ψυχής τους. Όταν όμως τον επισκέπτονταν πολλές φορές από περιέργεια για να διαπιστώσουν δήθεν τα χαρίσματά του, κλείδωνε το μικρό του κελλάκι καί έφευγε στό δάσος για προσευχή και ησυχία.

Οι ασθένειές του

Το 1966 ο όσιος Παΐσιος νοσηλεύθηκε στο Νοσοκομείο Παπανικολάου λόγω βρογχεκτασιών. Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και λόγω της χρήσης ισχυρών αντιβιοτικών έπαθε ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά προβλήματα. Κάποια στιγμή, ενώ εργαζόταν στην πρέσσα (μικρό μηχάνημα για να πιέζει τα ξύλα) που είχε στο κελλί του, έπαθε βουβωνοκήλη. Αρνήθηκε να νοσηλευτεί και υπέμεινε καρτερικά την ασθένεια, η οποία του προκαλούσε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Κάποιοι γνωστοί του γιατροί παρά τη θέλησή του, τον οδήγησαν στο Θεαγένειο νοσοκομείο, όπου και χειρουργήθηκε. Αντιμετώπιζε τις ασθένειές του με εμπιστοσύνη στον Θεό και χιούμορ. Σε μια από τις πολλές επεμβάσεις, όταν τον έβγαλαν από το χειρουργείο και ήταν γεμάτος με μηχανήματα, σε ερώτηση κάποιου γιατρού πώς αισθάνεται του είπε: «Να, δεν βλέπεις, σαν αστροναύτης», και με μεγάλο κόπο συνέχισε: «Εδώ μέσα που ήρθα μου έδωσαν και παράσημα», και έδειχνε το στήθος του με όλα εκείνα τα σύρματα, «αλλά δεν ξέρω τι βαθμό μου έδωσαν, συνταγματάρχη ή στρατηγού;». Παρά την αντίθεση των γιατρών, συνέχισε τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του.

Το τέλος της ζωής του

Μετά το 1993 ο όσιος Παΐσιος άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Άγιο Όρος και πήγε στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί παρέμεινε για λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει αρρώστησε. Τον μετέφεραν στο Θεαγένειο Νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε όγκος στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο όσιος χειρουργήθηκε. Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο όσιος Παΐσιος εξέφρασε την επιθυμία να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου, αλλά λόγω επιδείνωσης της κατάστασής του αναβλήθηκε η μεταφορά του στο Άγιο Όρος. Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί τού ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Η φροντίδα της γερόντισσας και των αδελφών του Ησυχαστηρίου του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή ήταν παραδειγματική. Με σεβασμό και αγάπη διακονούσαν τον γέροντα Παΐσιο μέχρι την τελευταία του στιγμή. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) ο γέροντας Παΐσιος κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 και ώρα 11:00 το πρωί άφησε την τελευταία του πνοή, παραδίδοντας την ψυχή του στον Χριστό που τόσο αγάπησε. Ενταφιάστηκε κατά την επιθυμία του στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας αφουγκραζόμενη την έξωθεν καλή μαρτυρία και τιμή που αποδίδουν οι πιστοί στον γέροντα Παΐσιο, τα πολλά θαύματά του που ενώ ακόμα ζούσε έκανε με τη χάρη του Θεού, αλλά και μετά τον θάνατό του, προχώρησε μετά από 21 χρόνια στην επιβεβαίωση της αγιότητας του γέροντος Παϊσίου, κατατάσσοντάς τον στις τάξεις των Αγίων της, με επίσημη πράξη της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου την Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015. Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του στις 12 Ιουλίου ημέρα της κοιμήσεώς του.

 Αποφθέγματα Παϊσίου

• Εάν θέλεις να βοηθήσεις την εκκλησία και τον κόσμο, διόρθωσε τον εαυτό σου και αμέσως διορθώνεται ένα κομματάκι της εκκλησίας και του κόσμου. Εάν φυσικά αυτό το έκαναν όλοι, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

• Πρέπει να κρατάμε συνέχεια τον εαυτό μας στην ασφάλεια του Θεού, να ελπίζουμε στον Θεό και να απελπιζόμαστε μόνο από το «εγώ», διότι το «εγώ» φέρνει όλη την πνευματική δυστυχία.

• Μην αφήνετε τα παιδιά σας να βλέπουν τηλεόραση. Η τηλεόραση φτάνει μόνο μέχρι το φεγγάρι. Η πνευματική τηλεόραση φτάνει μέχρι τον Θεό.

• Όσοι αδικούν, τον ίδιο τους τον εαυτό αδικούν αιώνια και όσοι δέχονται με χαρά τις αδικίες που τους κάνουν, δικαιούνται αιώνιο μισθό τοκισμένο.

• Ο κάθε άνθρωπος θα πληρωθεί από το αφεντικό που εργάστηκε. Όσοι εργάζονται στον Χριστό, θα λάβουν «εκατονταπλάσια και ζωήν αιώνιον», και όσοι εργάζονται στο μαύρο αφεντικό,τους κάνει την ζωή μαύρη από εδώ.

• Δεν υπάρχει εξυπνότερος άνθρωπος από τον ελεήμονα, που δίδει γήινα, φθαρτά πράγματα και αγοράζει άφθαρτα ουράνια.

• Ο κυριευμένος από τα υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από στεναχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή.

• Η καλοσύνη μαλακώνει και ανοίγει την καρδιά, σαν το λάδι την σκουριασμένη κλειδαριά.

• Οι γονείς που γεννούν τα παιδιά και τους δίνουν το σώμα, πρέπει να συντελέσουν, όσο μπορούν, και στην πνευματική τους αναγέννηση.

• Όποιος νομίζει ότι μπορεί να γνωρίσει τα μυστήρια του Θεού με την εξωτερική επιστημονική θεωρία, μοιάζει με ανόητο που θέλει να δει τον παράδεισο με τηλεσκόπιο.

• Όποιος έχει χάρη και πηγαίνει κάπου αμέσως σαν ηλεκτρικό ρεύμα διαχέεται η πνευματική απαλάδα που έχει. Ενώ όταν κάποιος έχει δαιμονική κατάσταση, πάλι διασκορπίζεται αυτόπου έχει μέσα του. Η δική μας πνευματική κατάσταση επηρεάζει και τους άλλους.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΜΑΚΕΛΕΙΟ»