ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ! Ο «γαλάζιος» Φώλιας σε καθεστώς προνομίων ενώ οι πολίτες πνίγονται: Πώς η ΝΔ χαρίζει “ανάσες” στους ημέτερους και αφήνει τους δανειολήπτες να πληρώνουν τις ληστρικές τράπεζες

Παρά την ψήφιση της τροπολογίας για τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο —μια ρύθμιση που περισσότερο μοιάζει να προστατεύει τράπεζες και servicers παρά τους εξαπατημένους δανειολήπτες— χιλιάδες οικογένειες μένουν εκτεθειμένες. Από τους περίπου 90.000 δανειολήπτες, μόλις 39.000 θεωρούνται ότι μπορούν να ενταχθούν, και ακόμη κι αυτοί καλούνται να αρκεστούν σε «κούρεμα» γύρω στο 15% της σημερινής οφειλής τους, την ώρα που το βάρος της κρίσης έπεσε στους ώμους τους για χρόνια.

Κι όμως, υπάρχουν πρόσωπα που δεν φαίνεται να μοιράζονται την ίδια αγωνία. Ο Νεοδημοκράτης Χρήστος Φώλιας —πρώην υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών και υπουργός Ανάπτυξης, βουλευτής και ευρωβουλευτής για μια δεκαετία— φαίνεται να απολαμβάνει μία αντιμετώπιση που οι κοινοί πολίτες ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούν. Ο πολιτικός που μετείχε στις κυβερνήσεις που συνέβαλαν στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, εμφανίζεται να ρυθμίζει προσωπικά και εταιρικά δάνεια με όρους εξοργιστικά προνομιακούς.

Η εταιρεία συμφερόντων του, MIST, είχε αντλήσει σημαντικά ποσά από την Τράπεζα Πειραιώς, συμπεριλαμβανομένου δανείου σε ελβετικό φράγκο, αλλά και πιστώσεων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Όταν ήρθε η ώρα της αποπληρωμής, οι υποχρεώσεις έφτασαν να μεταφράζονται σε διαταγές πληρωμής. Κι όμως, αντί για αυστηρή διεκδίκηση, ήρθε ένας διακανονισμός «χάδι»: προτάθηκε καταβολή μικρού εφάπαξ ποσού, εξόφληση δεκαετίας με μηδενικό επιτόκιο και αξιοποίηση ακινήτων, οδηγώντας σε γενναία μείωση του συνολικού χρέους. Είναι δύσκολο να μη θυμώνει κανείς βλέποντας τέτοια μεταχείριση τη στιγμή που χιλιάδες δανειολήπτες στραγγαλίζονται από επιτόκια και ανελαστικές ρυθμίσεις.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Σε πρόσθετες οφειλές της οικογένειας επήλθαν ρυθμίσεις με χρονικό ορίζοντα… 40 ετών, με μεγάλες περικοπές τόκων και ποσά που μετατίθενται για πληρωμή στο μακρινό μέλλον. Στην πράξη, ένας άνθρωπος που έχει γεννηθεί το 1951 συμφώνησε σε αποπληρωμή που φτάνει σε ηλικίες μη ρεαλιστικές, σαν να πρόκειται για μια τυπική γραφική άσκηση και όχι για πραγματική ευθύνη απέναντι στο τραπεζικό σύστημα και την κοινωνία.

Η εικόνα είναι προκλητική: ένας επιχειρηματίας και πολιτικός που υπηρέτησε σε καίριες θέσεις, επωφελείται από ρυθμίσεις που θυμίζουν προνομιακή εξυπηρέτηση, ενώ οι απλοί δανειολήπτες κυνηγιούνται αλύπητα, χάνουν περιουσίες και βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να καταρρέει. Η αντίθεση ανάμεσα στην αυστηρότητα προς τους πολλούς και τη γενναιοδωρία προς έναν πρώην υπουργό είναι κραυγαλέα και υπονομεύει κάθε έννοια δικαιοσύνης.

Η υπόθεση Φώλια λειτουργεί ως σύμβολο ενός συστήματος που εξακολουθεί να επιβραβεύει τους ισχυρούς και να τιμωρεί τους αδύναμους. Όσο τέτοιες ρυθμίσεις περνούν χωρίς λογοδοσία, τόσο ενισχύεται η πεποίθηση ότι οι νόμοι γίνονται για τους πολλούς, αλλά οι «εξαιρέσεις» φυλάσσονται για όσους βρίσκονται κοντά στην εξουσία. Αυτό δεν είναι απλώς οικονομικό ζήτημα· είναι βαθιά πολιτικό και ηθικό, και εκθέτει όσους υπόσχονται «δικαιοσύνη για όλους» αλλά στην πράξη φροντίζουν μόνο τους λίγους.