Οι ξένες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ινδία είναι συνηθισμένες σε περίπλοκους κανονισμούς και ασαφές φορολογικό πλαίσιο. Στη βορειοδυτική πολιτεία της Ρατζαστάν, όμως, οι μεγαλύτεροι όμιλοι ποτών στον κόσμο βρίσκονται αντιμέτωποι και με μια ακόμη, πιο κρίσιμη πρόκληση, την εξασφάλιση νερού σε μια από τις πιο άνυδρες περιοχές της χώρας.
Σχεδόν τα δύο τρίτα της Ρατζαστάν καλύπτονται από την έρημο Θαρ, ενώ η άντληση υπόγειων υδάτων συγκαταλέγεται στις υψηλότερες της Ινδίας. Η πολιτεία καλείται να καλύψει τις ανάγκες περίπου 85 εκατομμυρίων κατοίκων, ενός αναπτυσσόμενου τουριστικού κλάδου, της βιομηχανίας και ενός ισχυρού αγροτικού τομέα, την ώρα που το νερό γίνεται ολοένα και πιο σπάνιο.
Το πρόβλημα επιτείνεται από τη νομοθεσία που απαγορεύει τη διακίνηση αλκοολούχων ποτών μεταξύ πολιτειών χωρίς ειδική άδεια. Στην πράξη, αυτό αναγκάζει εταιρείες όπως η Χάινεκεν, η Κάρλσμπεργκ και η Ντιάτζιο να διατηρούν εργοστάσια σε κάθε πολιτεία όπου θέλουν να πουλήσουν τα προϊόντα τους, ακόμη και σε περιοχές με έντονη υδατική πίεση.
Η εικόνα της κρίσης αποτυπώνεται έντονα στην πόλη Αλγουάρ, περίπου 150 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Νέου Δελχί, όπου συγκεντρώνεται μεγάλο μέρος της βιομηχανίας ποτών. Τα στοιχεία δείχνουν ότι η άντληση υπόγειων υδάτων στην ευρύτερη περιοχή γίνεται σχεδόν με διπλάσιο ρυθμό από αυτόν της φυσικής αναπλήρωσης των υδροφορέων, κυρίως λόγω της άρδευσης.
Παρότι η βιομηχανία καταναλώνει μόλις ένα μικρό ποσοστό του συνολικού νερού της πολιτείας, η ινδική νομοθεσία επιβάλλει στις επιχειρήσεις αυστηρούς όρους, όπως συστήματα συλλογής βρόχινου νερού και τεχνολογίες εξοικονόμησης. Σε περιοχές που χαρακτηρίζονται «υπερεκμεταλλευόμενες», οι απαιτήσεις γίνονται ακόμη πιο αυστηρές.
Οι πολυεθνικές υποστηρίζουν ότι επενδύουν σε αποδοτικότερες πρακτικές, μειώνουν την κατανάλωση και αναπληρώνουν πλήρως το νερό που αντλούν, επιστρέφοντάς το στο φυσικό περιβάλλον. Παράλληλα, χρηματοδοτούν έργα για την ενίσχυση της πρόσβασης των τοπικών κοινοτήτων στο νερό, όπως μικρά φράγματα, καθαρισμό δεξαμενών και συστήματα συλλογής βρόχινου νερού.
Ωστόσο, σε χωριά όπως το Σαλπούρ, δίπλα στο βιομηχανικό σύμπλεγμα του Αλγουάρ, πολλοί κάτοικοι δηλώνουν ότι το νερό παραμένει πολυτέλεια. Ορισμένοι αποδίδουν τη λειψυδρία στη βιομηχανική δραστηριότητα, αν και δικαστικοί έλεγχοι έχουν διαπιστώσει συμμόρφωση των εργοστασίων με τους κανονισμούς. Ταυτόχρονα, οι αρχές έχουν κληθεί να εντείνουν τους ελέγχους και να περιορίσουν νέες άδειες άντλησης σε ήδη επιβαρυμένες περιοχές.
Η κατάσταση στη Ρατζαστάν αντικατοπτρίζει ένα ευρύτερο πρόβλημα σε ολόκληρη την Ινδία, μια χώρα που φιλοξενεί το 17% του παγκόσμιου πληθυσμού αλλά διαθέτει μόλις το 4% των παγκόσμιων αποθεμάτων γλυκού νερού. Καθώς η οικονομία αναπτύσσεται με ταχύ ρυθμό, η πίεση στους υδάτινους πόρους αυξάνεται και το ερώτημα παραμένει ανοιχτό, πόσο βιώσιμη μπορεί να είναι αυτή η ανάπτυξη χωρίς βαθύτερες και πιο φιλόδοξες παρεμβάσεις.
