Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, εμφανίστηκε στο 3ο Συνέδριο Εργασίας της ΑΜΚΕ Κόμβος για να παρουσιάσει μια φιλόδοξη –και ταυτόχρονα αντιφατική– αφήγηση περί «αναγέννησης» των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Μόλις πριν από λίγο καιρό προειδοποιούσε δημοσίως για «φέρετρα με ευρωπαϊκή σημαία» αν η χώρα εμπλακεί σε πολεμική κλιμάκωση, επιχειρώντας να καλλιεργήσει έναν διάχυτο φόβο. Τώρα, όμως, προβάλλει έναν πρωτοφανή ενθουσιασμό για νέους εξοπλισμούς, νέα δόγματα και μια συνολική πολεμική μετάλλαξη της χώρας, η οποία μοιάζει να γίνεται χωρίς ξεκάθαρο στρατηγικό ορίζοντα και χωρίς ειλικρινή αξιολόγηση του πραγματικού κόστους και οφέλους.
Ο κ. Δένδιας ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα χρειάζεται «αμυντικό οικοσύστημα» και τεχνολογικό άλμα ώστε να αποκτήσει «τεχνολογικό αβαντάζ» έναντι της Τουρκίας. Την ίδια στιγμή, παραδέχεται ότι το διεθνές περιβάλλον είναι ασταθές και γεμάτο συγκρούσεις. Ωστόσο, η μετάβαση από την ρητορική του φόβου στη ρητορική της επιθετικής υπερεξοπλιστικής προετοιμασίας γίνεται χωρίς να εξηγεί πώς ακριβώς οι οικονομικά εξαντλημένοι Έλληνες πολίτες θα χρηματοδοτήσουν την πολεμική μετάβαση που περιγράφει.
Η εμμονή του στη δημιουργία ενός νέου δόγματος –την αποκαλούμενη «Ασπίδα του Αχιλλέα»– παρουσιάζεται ως αναγκαία προσαρμογή στη σύγχρονη πραγματικότητα. Στην πράξη, όμως, αφήνει να εννοηθεί ότι η χώρα μπαίνει σε μια πολύ πιο επιθετική λογική στρατιωτικοποίησης, με πυραυλικά συστήματα διάσπαρτα σε δεκάδες νησιά, πανάκριβα πλοία τα οποία δεν θα χρησιμοποιούνται στο Αιγαίο, και μετατροπή των στρατιωτών σε χειριστές drones. Είναι αξιοσημείωτο ότι μια τόσο δομική ανατροπή του αμυντικού δόγματος της χώρας παρουσιάζεται με ευκολία, σαν να πρόκειται για μια απλή τεχνική αναβάθμιση.
Παράλληλα, ο υπουργός αναφέρεται με ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση στην ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού με νέες φρεγάτες που «θα κλείνουν το Αιγαίο από τη στεριά», στις δυνατότητες στρατηγικών πυραύλων άνω των 1.500 χλμ., καθώς και στην πλήρη εξάρτηση της αεράμυνας από συστήματα εδάφους αντί για αεροσκάφη. Κι όλα αυτά την ώρα που προειδοποιεί για μια Τουρκία με «πάνω από ένα εκατομμύριο drones», καλλιεργώντας ξανά τον ίδιο φόβο που προηγουμένως χρησιμοποίησε ως επιχείρημα για να «προσγειώσει» τις προσδοκίες των πολιτών.
Η αντίφαση γίνεται ακόμη πιο εμφανής με τη νέα παραγγελία αμερικανικών πυραύλων Hellfire για τα Apache, ύψους 64 εκατομμυρίων δολαρίων. Παρότι τα συγκεκριμένα ελικόπτερα έχουν εδώ και χρόνια προβλήματα διαθεσιμότητας, η κυβέρνηση επιλέγει να τα ενισχύσει αντί να παρουσιάσει μια συνολική, διαφανή στρατηγική που να εξηγεί πού ακριβώς στοχεύει η «κούρσα εξοπλισμών» που έχει πλέον εκτοξευθεί.
Η Ελλάδα χρειάζεται σοβαρή, ψύχραιμη και στρατηγικά τεκμηριωμένη πολιτική άμυνας — όχι αντιφατικά μηνύματα που τη μια μέρα προβάλλουν ως αναπόφευκτο τον κίνδυνο απωλειών και την επόμενη ως αναγκαία μια επιθετικού τύπου υπερεξοπλιστική μετάβαση. Γιατί η ασφάλεια δεν εξασφαλίζεται ούτε με φοβικά σενάρια ούτε με άκριτες εξοπλιστικές φιλοδοξίες, αλλά με ρεαλισμό, συνέπεια και σταθερή στρατηγική. Αλλιώς, να στείλει πρώτα τα δικά του παιδιά στο μέτωπο.
