Ο παλαιότερος ανεμόμυλος από τούβλα της Βρετανίας συνεχίζει να λειτουργεί, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο μιας σύγχρονης οικιστικής ανάπτυξης. Ο ανεμόμυλος του Χόλγκεϊτ (Holgate Windmill), ένα μεγαλοπρεπές κτίσμα 90 ποδιών, αλέθει σιτάρι σε αλεύρι, περισσότερα από 250 χρόνια μετά την αρχική του κατασκευή.
Χτισμένος το 1770 από τον Τζορτζ Γουόντ σε μια ανοιχτή εξοχή—που τότε επέβλεπε τον οικισμό του Χόλγκεϊτ, ενός προαστίου της οχυρωμένης πόλης του Γιορκ—ο μύλος αποτέλεσε έναν από τους πολλούς της περιοχής του Γιορκσάιρ. Ωστόσο, η έκρηξη της αστικής ανάπτυξης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον «φυλάκισε». Σήμερα, δεσπόζει πάνω σε έναν κυκλικό κόμβο, περιτριγυρισμένος από τα σπίτια που ανεγέρθηκαν τις δεκαετίες του ’40 και του ’50.
Επιστροφή στη δόξα έπειτα από 90 χρόνια σιωπής
Ο μύλος, που σταμάτησε να λειτουργεί το 1933, έμεινε ανενεργός για 90 χρόνια. Η σιωπή έσπασε το 2001, όταν μια ομάδα αφοσιωμένων εθελοντών σχημάτισε μια εταιρεία, με στόχο την αποκατάστασή του. Έπειτα από 13 χρόνια σκληρής δουλειάς, ο μύλος επανήλθε στην παλιά του αίγλη, εκπληρώνοντας ξανά τον αρχαίο και υγιεινό σκοπό της βιώσιμης παραγωγής τροφίμων με την ισχύ του ανέμου.
Όπως επισημαίνει ο Στιβ Ποτς, ένας από τους διαχειριστές της ομάδας και παλιός μυλωνάς, η σημασία του κτηρίου είναι τεράστια. «Από τους εκατοντάδες ανεμόμυλους που υπήρχαν κάποτε γύρω από το Γιορκσάιρ, αυτός είναι ο μοναδικός που λειτουργεί ακόμα», δηλώνει.
Ο 69χρονος Ποτς τονίζει τη σπουδαιότητα της συνέχισης της τέχνης της άλεσης. «Είμαστε μια ομάδα 35 εθελοντών και πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να διατηρήσουμε τη βιομηχανία της άλεσης ζωντανή. Είναι μια τέχνη που πεθαίνει με πολλούς τρόπους, και αν δεν το κάναμε εμείς, σε μερικά χρόνια μπορεί να μην έχει μείνει κανείς που να γνωρίζει πώς», εξηγεί στο πρακτορείο ειδήσεων SWNS. «Το σχέδιό μας είναι να διατηρήσουμε την κληρονομιά του ζωντανή για πάντα».
Η ιστορία του μύλου είναι συνυφασμένη με την ιστορία της περιοχής. Μετά την ανέγερσή του, τρεις γενιές της οικογένειας Γουόντ τον διατήρησαν μέχρι το 1851. Αργότερα, ο μύλος γνώρισε και την εποχή του ατμού, όταν ο ιδιοκτήτης Τζόζεφ Πηρτ εγκατέστησε μια ατμομηχανή για να λειτουργεί τον μηχανισμό άλεσης.
Μία τραγική στιγμή στην ιστορία του ήταν ο πρόωρος θάνατος του Τσαρλς Τσάπμαν, γιου του προηγούμενου μυλωνά, ο οποίος ανέλαβε το έργο μέχρι το 1901. Ο νεαρός Τσάπμαν πέθανε από αναπνευστικά προβλήματα που προκλήθηκαν από την επικίνδυνη σκόνη αλευριού—ένα ζήτημα υγείας που φώτιζε τις δύσκολες συνθήκες της εποχής.
Η άλεση με την ισχύ του ανέμου σταμάτησε οριστικά το 1933, όταν η οικογένεια Γκατς πούλησε το κτήριο στο Δημοτικό Συμβούλιο του Γιορκ, λίγο πριν η γειτονιά αρχίσει να αναπτύσσεται ραγδαία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
