Η νόσος Πάρκινσον είναι μια από τις πιο κοινές νευροεκφυλιστικές παθήσεις, που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως, κυρίως άτομα άνω των 65 ετών.
Παρά τις προηγούμενες έρευνες που έδειξαν μια σύνδεση μεταξύ του μικροβιώματος του εντέρου και της νόσου Πάρκινσον, η ακριβής φύση αυτής της σχέσης παρέμενε ασαφής μέχρι σήμερα. Μια νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο Nature Communications, ρίχνει φως σε έναν νέο μηχανισμό σύνδεσης μεταξύ του μικροβιώματος του στόματος, των μεταβολιτών του εντέρου και της νευρωνικής βλάβης που συνδέεται με την ανάπτυξη της νόσου.
Η ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τους καθηγητές Ara Koh και Yunjong Lee από το POSTECH και το Πανεπιστήμιο Sungkyunkwan, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Seoul National, εντόπισε ότι το βακτήριο Streptococcus mutans, το οποίο είναι γνωστό για τη συσχέτισή του με την τερηδόνα, είναι παρόν σε αυξημένα επίπεδα στο μικροβίωμα του εντέρου των ασθενών με Πάρκινσον. Αυτό το βακτήριο παράγει ένα ένζυμο, το urocanate reductase (UrdA), και έναν μεταβολίτη, την imidazole propionate (ImP), οι οποίοι, όπως φαίνεται, παίζουν ρόλο στην ανάπτυξη της νόσου.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ποντίκια ως μοντέλα για να εξετάσουν τις επιπτώσεις αυτών των παραμέτρων. Οι πειραματικές συνθήκες που περιλάμβαναν την εισαγωγή του βακτηρίου Streptococcus mutans στο έντερο των ποντικών ή την τροποποίηση του βακτηρίου E. coli για την έκφραση του ένζυμου UrdA, έδειξαν σημαντική αύξηση των επιπέδων του ImP στο αίμα και στον εγκέφαλο. Οι συνέπειες ήταν σοβαρές, με αύξηση της νευροφλεγμονής, απώλεια ντοπαμινεργικών νευρώνων, διαταραχή της κινητικότητας και συσσώρευση της πρωτεΐνης α-συνουκλεΐνης — μια κεντρική πρωτεΐνη στη νόσο Πάρκινσον.
Τα αποτελέσματα έδειξαν επίσης ότι η ενεργοποίηση του πρωτεϊνικού συμπλέγματος mTORC1 παίζει κρίσιμο ρόλο σε αυτές τις αρνητικές επιπτώσεις. Ωστόσο, η θεραπεία των ποντικιών με αναστολείς του mTORC1 κατέληξε σε σημαντική μείωση των συμπτωμάτων, όπως η νευροφλεγμονή, η απώλεια νευρώνων και η διαταραχή της κινητικότητας, προτείνοντας νέες δυνατότητες για θεραπευτικές στρατηγικές.
Η ανακάλυψη αυτή υπογραμμίζει τη σημασία του μικροβιώματος του στόματος και του εντέρου στην ανάπτυξη της νόσου Πάρκινσον και ανοίγει νέους δρόμους για θεραπεία που θα μπορούσαν να στοχεύσουν όχι μόνο στον εγκέφαλο, αλλά και στους μικροοργανισμούς και τους μεταβολίτες του εντέρου. Η μελλοντική έρευνα θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάπτυξη θεραπευτικών στρατηγικών που να προλαμβάνουν ή να επιβραδύνουν την πρόοδο της νόσου Πάρκινσον, αναδεικνύοντας τη δυναμική σύνδεση μεταξύ στόματος, εντέρου και εγκεφάλου.
