Στο Συκούριο Λαρίσης, η κτηνοτροφία πνέει τα λοίσθια, με τον Στέλιο Γρηγορίου να κοιτάζει με θλίψη και οργή έναν στάβλο γεμάτο φαντάσματα. «Δύο τάφοι στον στάβλο. Έμεινα εγώ, η γκλίτσα και τα κουδούνια… Τίποτα άλλο», λέει με σπασμένη φωνή στο Larissanet.gr, περιγράφοντας την τραγωδία που τον χτύπησε για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο .
Πέρυσι, η πανώλη ξεκλήρισε το κοπάδι του, και φέτος, η ευλογιά έθαψε κάθε ελπίδα, καθώς τα ζώα του θανατώθηκαν λίγες ώρες πριν. Η απόγνωση του κτηνοτρόφου αντηχεί σαν κραυγή για μια ολόκληρη κοινωνία που βλέπει τον κόπο μιας ζωής να χάνεται, εγκαταλελειμμένη από την Πολιτεία.
Ο Στέλιος Γρηγορίου, έχοντας χτίσει με ιδρώτα μια οργανωμένη κτηνοτροφική μονάδα, είδε το έργο του να γκρεμίζεται από την πανώλη πέρυσι. Με πείσμα και θυσίες, ξανάστησε το κοπάδι του, μόνο για να το δει να αφανίζεται ξανά από την ευλογιά. «Ζούμε με την ανασφάλεια, με τον φόβο. Κάθε τόσο μια νέα καταστροφή, και εμείς μόνοι μας», δηλώνει, αποτυπώνοντας την απελπισία χιλιάδων κτηνοτρόφων στη Θεσσαλία. Οι άδειοι στάβλοι, τα σιωπηλά κουδούνια και τα παχνιά που κάποτε έσφυζαν από ζωή είναι πλέον σύμβολα ενός επαγγέλματος που πεθαίνει.
