Είναι πλέον ξεκάθαρο πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πίσω από επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και πατριωτικές φανφάρες, έχει αποτύχει ουσιαστικά να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Οι επιλογές της στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας, από την Τουρκία και τη Λιβύη μέχρι την αγορά των φρεγατών Belharra, αποδεικνύουν έναν επικίνδυνο ερασιτεχνισμό, αλλά και μια διάθεση να εξυπηρετούνται άλλα συμφέροντα – όχι κατ’ ανάγκη ελληνικά.
Τουρκία – Από «κόκκινες γραμμές» σε γκρι ζώνες
Η τουρκική προκλητικότητα συνεχίζεται αδιάκοπα: παραβιάσεις, υπερπτήσεις, εμπρηστικές δηλώσεις και γαλάζιες πατρίδες. Η απάντηση της κυβέρνησης; Δηλώσεις κατευνασμού, «ήπια διπλωματία» και προσδοκίες για «επαναπροσέγγιση». Ο κ. Μητσοτάκης επενδύει πολιτικά σε ένα ψευδές αφήγημα εξομάλυνσης με τον Ερντογάν, την ώρα που η Άγκυρα συνεχίζει να χτίζει τετελεσμένα. Η Ελλάδα παρουσιάζεται διεθνώς ως δεδομένος σύμμαχος, χωρίς διεκδικητική πολιτική, με μια κυβέρνηση που φοβάται ακόμη και να αναφέρει λέξεις όπως «υφαλοκρηπίδα» ή «ΑΟΖ» δημοσίως.
Λιβύη – Το φιάσκο της απουσίας
Η κυβέρνηση ΝΔ κατάφερε το ακατόρθωτο: να αφήσει τη Λιβύη – μια χώρα στρατηγικής σημασίας για την Ανατολική Μεσόγειο – να περάσει ουσιαστικά στον έλεγχο τουρκικών συμφερόντων. Το παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, που υποτίθεται ότι θα καταδικαζόταν διεθνώς, όχι μόνο παραμένει, αλλά η Τουρκία εδραιώνει την παρουσία της στη λιβυκή επικράτεια, στρατιωτικά και ενεργειακά. Η Αθήνα απουσιάζει από τις εξελίξεις, περιοριζόμενη σε διπλωματικά «non papers» και εθιμοτυπικές επισκέψεις.
Belharra – Φρεγάτες πολυτελείας χωρίς συνολική στρατηγική
Η αγορά των γαλλικών φρεγατών Belharra παρουσιάστηκε ως «game changer». Το ερώτημα είναι: ποιας ακριβώς στρατηγικής μέρος είναι αυτές οι φρεγάτες; Εντασσόμαστε σε ένα ευρύτερο σχέδιο αποτροπής ή απλώς ψωνίζουμε πανάκριβα εξοπλιστικά χωρίς ξεκάθαρο επιχειρησιακό σχεδιασμό; Κι ενώ ξοδεύουμε δισεκατομμύρια, παραμένουμε χωρίς ξεκάθαρη αμυντική βιομηχανία, χωρίς Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας με πραγματικές αρμοδιότητες και – κυρίως – χωρίς εθνική στρατηγική για το τι θέλουμε και πού πάμε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδείχθηκε ιδιαίτερα πρόθυμος να παίξει τον ρόλο του «καλού μαθητή» στους συμμάχους, αλλά όχι του πραγματικού υπερασπιστή των ελληνικών εθνικών συμφερόντων. Αντί να αναβαθμίσει τη γεωπολιτική θέση της χώρας, την μετέτρεψε σε παρατηρητή. Στην εξωτερική πολιτική, όμως, η απουσία είναι συνενοχή – και η παθητικότητα, στρατηγική ήττας.
Σε όλα αυτά τα ψέματα αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός στο καθιερωμένο μήνυμα της Κυριακής.
Διαβάστε και χλευάστε τον:
Έθεσε «εύλογο ερώτημα», Ρητορικού χαρακτήρος προς την «Αντιπολίτευση», εάν πρέπει να γίνονται εξοπλισμοί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πας σώφρων, γενικώς, θα απαντούσε «Οι Εξοπλισμοί είναι απαραίτητοι». Άλλα είναι όμως, τα κρίσιμα Ερωτήματα. Που Κατασκευάζονται; Ποιος Κατασκευάζει τους Εξοπλισμούς. Ποιος ωφελείται από την Κατασκευή και Αγορά Εξοπλισμών. Με τι «Εξοπλίζονται» οι Εξοπλισμοί. Τι «Εξοπλισμός» και τι κόστος και πότε και πως θα Εξοπλισθούν οι Εξοπλισμοί. Άλλη σειρά κρίσιμων Ερωτημάτων αφορά τον Μηχανισμό «εκκινήσεως». Κάθε Κινητήρας, κάθε «Μηχανή», κάθε Μηχανισμός, εξ άλλου και κάθε Μηχανορραφία και κάθε Μηχάνευσις έχουν ανάγκη «εκκινητήρος».Στην κοινή Διεθνή καθομιλουμένη:: «Μίζα». Διπλή έννοια ενός «γρίφου» με εξαιρετικά κρίσιμη η ένοχη Ερμηνεία. Τι Μίζα χρειάζονται οι Εξοπλισμοί για να πάρουν μπροστά; Μίζες Εξωτερικού πιο ασφαλείς από εγχώριες; Επικίνδυνες Μίζες; Αιτία που δεν προτιμάται η Χώρα μας;
Ολο ΘΑ..και..ΘΑ..και..ΘΑ…..!!!!