Ένας από τους από τους φιλοξενούμενους στην «Κιβωτό του Κόσμου», που πρόσφατα είχε πάρει πίσω τις κατηγορίες κατά του πατέρα Αντώνιου, σήμερα έκανε και πάλι το ίδιο. Ανακάλεσε δηλαδή, την ανάκληση! Υποστήριξε ότι του δόθηκαν χρήματα από το γιο του πατέρα Αντώνιου, μία ημέρα πριν ξεκινήσει η δίκη σε δεύτερο βαθμό, για τις σωματικές κακοποιήσεις στη δομή, προκειμένου να ανακαλέσει.
«Ήθελα να αθωώσω τον πατέρα Αντώνιο αλλά όχι τους υπόλοιπους»
Αν και αρχικά ο συνήγορος του μάρτυρα υποστήριξε πως «ασκήθηκε πίεση σε βάρος του για να πεισθεί», ο ίδιος αρνήθηκε πως πιέστηκε, υποστηρίζοντας πως το μόνο που ήθελε ήταν να αθωώσει τον πατέρα Αντώνιο.
Πρόεδρος: Γιατί ανακαλέσατε; Σας απείλησαν;
Μάρτυρας: Όχι βρέθηκα με τον πάτερ.
Πρόεδρος: Σας πίεσε κάποιος; Φοβηθήκατε;
Μάρτυρας: Όχι.
Πρόεδρος: Γιατί αλλάξατε γνώμη;
Μάρτυρας: Γιατί ήθελα να αθωώσω τον πάτερ, όχι τους υπόλοιπους.
Πρόεδρος: Πότε σας προσέγγισαν και σας ζήτησαν να αλλάξετε την κατάθεση
Μάρτυρας: Τετάρτη βράδυ. Λίγο πριν τη δίκη.
Πρόεδρος: Σας έδωσαν κάτι;
Μάρτυρας: Ήμασταν σε σπίτι φίλου και μας έδωσαν χρήματα, 100 ευρώ στον καθένα και στον έναν 300 ευρώ. Ήρθε ο γιος του πάτερ Αντώνιου και μας τα έδωσε.
Μέχρι στιγμής πάντως άλλοι δύο πρώην φιλοξενούμενοι στη δομή, έχουν ανακαλέσει τις καταγγελίες τους περί σωματικών κακοποιήσεων στη δομή. Για την υπόθεση αυτή ο πατέρας Αντώνιος είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως σε ποινές από 17 έως 40 μήνες, για κάποιους μετατρέψιμες και για άλλους με αναστολή.
«Ο πατήρ Αντώνιος στα μάτια των παιδιών ήταν σωτήρας τους», είπε μεταξύ άλλων, συνεχίζοντας την κατάθεσή της η Θεώνη Κουφονικολάκου, βοηθός του Συνηγόρου του Πολίτη για τα δικαιώματα του παιδιού, η οποία αναφέρθηκε στις ενέργειες στις οποίες προχώρησε μετά τις πρώτες καταγγελίες που έγιναν για την «Κιβωτό του Κόσμου».
Σύμφωνα με τη μάρτυρα, όσα περιέγραφαν τα παιδιά αξιολογήθηκαν ως αξιόπιστα καθώς «είχαν συγκεκριμένα συναισθήματα, άγχος, φόβο, “τι θα πάθω τώρα που τα λέω”… Ένα παιδί είπε “με βάλανε απομόνωση αλλά είχαν δίκιο”. Αυτό είναι η κανονικοποίηση της βίας. Άλλο κορίτσι έλεγε ότι την έβαζαν τιμωρία κάθε φορά που έκανε λάθος απαγορεύοντάς της να βλέπει την οικογένειά της. Μας έλεγε ότι δεν μπορεί να ξεχάσει την εικόνα να βλέπει το αυτοκίνητο με τη μαμά της να φεύγει. Μας είπε ότι δέχτηκε βία ενώ υπήρξε και μάρτυρας βίας σε βάρος άλλης κοπέλας από υπεύθυνο της δομής. Είπε, επίσης ότι το play room χρησιμοποιείται ως δωμάτιο απομόνωσης».
Η μάρτυρας μίλησε για σκληρή εργασία στα μαγειρεία, ενώ ανέφερε ένα περιστατικό όπου το παιδί ζήτησε γονατιστό συγγνώμη και σε κάποια περίπτωση κλοπής, όπου «όλα τα παιδιά απαγορεύονταν να μιλάνε στο παιδί που φερόταν να έκλεβε».
Συνεχίζοντας την κατάθεσή της η Θ. Κουφονικολάκου χαρακτήρισε την απομόνωση «απολύτως τραυματική πρακτική» και ανέφερε ότι «τα κακοποιημένα παιδιά αγαπούν τους φροντιστές κακοποιητές τους» και πως η σωματική και η ψυχολογική βία τα εγκλωβίζει σε έναν κύκλο απουσίας αυτοεκτίμησης.
Αυτά τα παιδιά, πρόσθεσε, πήγαν στην «Κιβωτό» επειδή δεν είχαν την στήριξη και τη φροντίδα από την οικογένειά τους και εκεί αυτή η έλλειψη αυτή εντείνεται πολλαπλάσια.
Εφέτης: Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να υπάρχει σε ένα παιδί ο φόβος και η αγάπη. Πώς γίνεται αυτό; Είδαμε εδώ ένα παιδί το πρωί σε πλήρη σύγχυση. Αυτό το παιδί αγαπάει η φοβάται; Μιλάμε για μια δουλική εξάρτηση.
Μάρτυρας: Όλα τα παιδιά που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία συνεχίζουν να αγαπούν τον κακοποιητικό μπαμπά και τη μαμά. Συνυπάρχουν.
Εφέτης: Δηλαδή τα παιδιά που κακοποιούνταν αγαπούσαν παράλληλα τον πατέρα Αντώνιο;
Μάρτυρας: Κάποια παιδιά μας είπαν αυτό
Εφέτης: Είναι αγάπη αυτό ή είναι φόβος και εξάρτηση που μεταφράζεται έτσι;
Μάρτυρας: Θεωρώ ότι κάποια παιδιά είδαν τον πατέρα Αντώνιο σαν πατρική μορφή. Είναι δυνατόν ένα παιδί να αγαπάει και να κακοποιείται ταυτόχρονα.
