Η δικαιοσύνη είναι σοβαρή υπόθεση.
Και στον αυστηρό της κώδικα, τις τελευταίες εκατονταετίες, έχει συμπεριληφθεί κάθε λογής κατηγορία και καταδίκη… ακόμη και για γουρουνάκια ή άλλα κατοικίδια ζώα, που τους τελευταίους πέντε αιώνες στέλνονταν στην αγχόνη ή στην πυρά.
Πιθανότατα, στην Ευρώπη μιας άλλης εποχής, το κάψιμο ήταν και η πιο «βολική» εκτέλεση για τους δήμιους: ο καταδικασμένος δεν κρεμόταν και δεν σάπιζε, απλώς μετατρεπόταν σε… ψητό στο τραπέζι των εκτελεστών.
Όμως, δεν ήταν μόνο τα ζώα που έπεφταν θύματα της δικαιοσύνης με τα γρυλίσματα να θεωρούνται απόδειξη ενοχής και όσα τρωκτικά δεν εμφανίζονταν στο δικαστήριο, δικάζονταν…. “ερήμην!”
Μαζί τους κάθισαν στο εδώλιο, πλήθος… νεράιδων, πνευμάτων, στοιχειών, ξωτικών, δαιμόνων και «άλλων σχετικών» απροσδιόριστων υπάρξεων ακόμη και ένας νεκρός!!!
Το «με μπέρδεψε ο διάβολος» ως νόμιμη υπερασπιστική γραμμή
Στις παλιές εποχές, φαντάσματα και πνεύματα είχαν ουσιαστικό ρόλο στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Και αν κρίνουμε από το σήμερα, οι εποχές αυτές… επιστρέφουν.
Πάνω σε ποιον να ρίξεις την ευθύνη όταν οδηγείς μεθυσμένος και προκαλείς ατύχημα;
Μα φυσικά, σε κάποιο πνεύμα που… εξαφανίστηκε!
Ήδη από το 1700 στην Αγγλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες εκδόθηκε μια σειρά νόμων αφιερωμένων σε κάθε λογής «ακάθαρτη» ύπαρξη.
Ολόκληροι κατάλογοι με όλα τα πνεύματα – σπιτικά, δασικά, νεράιδες, λυκάνθρωποι, λησμονημένοι θεοί, ακόμα και χαρακτήρες από παραμύθια του Bazov, ήταν σε αυτόν τον κατάλογο… καμία σχέση με τον Νεύτωνα και την επιστήμη!
Στη συνέχεια, θεσπίστηκαν κανονισμοί που καθόριζαν τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και πνευμάτων.
Ακόμα και αν τα στοιχειά ήταν «καλά», δέκα χρόνια μετά θα μπορούσες να ζητήσεις διαζύγιο επειδή σε καταδίωκαν.
Η δικαιολογία «ασυμβίβαστοι χαρακτήρες» μπορούσε να μεταφραστεί σε: «μας κυνηγούσε ένα ξωτικό».
Αρσενικό ή θηλυκό, δεν είχε σημασία.
Πούλησες σπίτι με φαντάσματα; Είσαι υπόλογος
Ο πωλητής ενός σπιτιού με φαντάσματα μπορούσε να διωχθεί νομικά.
Οι συμβάσεις ενοικίασης ακυρώνονταν.
Εκτός κι αν… (νάτο το παραθυράκι….!) το φάντασμα περιοριζόταν στο πατάρι ή σε μια αποθήκη και απλώς χτυπούσε την πόρτα.
Τότε δεν θεωρείτο «αποδεικτικό στοιχείο» και το δικαστήριο δεν ασχολείτο.
Αν όμως ο ιδιοκτήτης μπορούσε να αποδείξει ότι τα φαντάσματα εμφανίστηκαν με την είσοδο των νέων ενοικιαστών –ιδιαίτερα αν οι τελευταίοι «είχαν σχέσεις» με το υπερφυσικό– τότε ο πωλητής αθωωνόταν, και κατηγορούνταν οι νεοφερμένοι νοικάρηδες!
«Ο διάβολος με εξανάγκασε»… να πως μειώνεται η ποινή
Κατηγορούμενος μπορούσε να ισχυριστεί ότι διέπραξε το έγκλημα υπό την απειλή του διαβόλου.
Δεν απαλλασσόταν, αλλά του δινόταν ελαφρυντικό.
Αν δήλωνε, για παράδειγμα, ότι «αν δεν υπάκουα, θα με έπνιγε», ο δικαστής του μείωνε την ποινή.
Πριν σώσεις κάποιον, περίμενε έγκριση από… άνωθεν
Στην Ολλανδία, μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα, όσες γυναίκες κατηγορούνταν για μαγεία… ζυγίζονταν δημοσίως στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Γδύνονταν μέχρι το εσώρουχο, παρουσία αξιωματούχων.
Συνοδεύονταν από μαίες, ενώ πλήρωναν και την «εξέταση» που κόστιζε έξι γκίλντερς.
Σε αντάλλαγμα λάμβαναν επίσημο έγγραφο: «το βάρος αντιστοιχεί στο ύψος και δεν εντοπίστηκαν σατανικά σημάδια».
Με άλλα λόγια: καλύτερα έξι γκίλντερς, παρά στάχτη και μπούρμπερη.
Οι νόμοι συχνά έβλαπταν ανθρώπους, όχι πνεύματα
Ας δούμε και ποιοι έφτιαχναν τέτοιους νόμους.
Σε ένα χωριό στο Σλέσβιχ-Χόλσταϊν της Γερμανίας, ξέσπασε πυρκαγιά.
Πέντε κάτοικοι κινδύνευσαν.
Ένας εργάτης έτρεξε και τους έσωσε, υποφέροντας και ο ίδιος από σοβαρά εγκαύματα.
Αργότερα, ζήτησε βοήθεια για την περίθαλψή του αλλά…. φευ!.
Η απάντηση της νομικής αρχής ήταν… αρνητική – γιατί ξεκίνησε τη διάσωση χωρίς επίσημη άδεια!
Οι γυναίκες: από «σκεύος ηδονής και κακίας» μέχρι… και να τις ρίξεις στο χαντάκι!
Η καχυποψία προς τις γυναίκες ήταν δεδομένη.
Η «σεμνότητα» θεωρούταν η υπέρτατη αρετή.
Στη Δυτική Ευρώπη υπήρχε ωστόσο νόμος που όριζε: αν μια γυναίκα έβριζε περαστικό στον δρόμο, έπρεπε να της κάνεις παρατήρηση τρεις φορές.
Αν συνέχιζε, είχες το δικαίωμα να την ρίξεις στο χαντάκι.
Δεν θα τιμωρούσουν εσένα – αρκεί να υπήρχαν μάρτυρες που επιβεβαίωναν την παρανομία της, ή να καταθέσουν ότι δεν σε είδαν να την ρίχνεις.
Οι έγκυες γυναίκες: Ελεύθερες ως… ιερά πρόσωπα
Οι έγκυες μόνο είχαν σχεδόν πλήρη ασυλία.
Μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Επιπλέον, οποιοσδήποτε είχε δικαίωμα να κλέψει ψωμί και κρασί για λογαριασμό μιας εγκύου χωρίς να τιμωρηθεί.
Κι αν κάτι πήγαινε στραβά – για όλα έφταιγαν τα πνεύματα.
Παράλογες δίκες…
1. Η δίκη και εκτέλεση ενός… πτώματος
Το 1591, στη Σιλεσία της Πολωνίας, ένας τσαγκάρης που αυτοκτόνησε θάφτηκε κρυφά σε αγιασμένο χώμα.
Όταν όμως εμφανίστηκε το φάντασμά του και άρχισε να τρομοκρατεί τους κατοίκους, η υπόθεση πήγε… στο δικαστήριο.
Οι δικαστές διέταξαν να ξεθαφτεί και τελικά να αποδομηθεί: του έκοψαν κεφάλι, άκρα και του έβγαλαν την καρδιά, την οποία έκαψαν και πέταξαν τις στάχτες σε ποτάμι.
Και έτσι – λένε – ηρέμησαν όλα.
2. Η γουρούνα δολοφόνησε, το δικαστήριο αποφάσισε: εκτέλεση!
Το 1457, μία γουρούνα σκότωσε ένα 5χρονο παιδί μπροστά στα μικρά της.
Όλη η οικογένεια συνελήφθη και οδηγήθηκε στο δικαστήριο.
Η μητέρα γουρούνα καταδικάστηκε σε θάνατο και κρεμάστηκε.
Τα γουρουνόπουλα απαλλάχθηκαν, καθώς “δεν υπήρχαν αποδείξεις συμμετοχής τους στο φονικό”.
3. Λυκάνθρωπος στη Λυών: κάηκε για ανθρωποφαγία
Το 1573, ο Ζιλ Γκαρνιέ καταδικάστηκε σε θάνατο για λυκανθρωπία από κανονικό δικαστήριο (όχι από την Ιερά Εξέταση). Ομολόγησε – “χωρίς εξαναγκασμό” – ότι σκότωσε και έφαγε παιδιά ενώ βρισκόταν σε λυκανθρωπική μορφή. Κατέληξε στην πυρά.λυκάνθρ.webp
4. Μύγες στο εδώλιο: η πιο ειρηνική δίκη της Ιστορίας
Το 1545 στη Γαλλία, οι κάτοικοι μιας πόλης μήνυσαν… τις μύγες που κατέστρεφαν τις καλλιέργειες.
Το δικαστήριο τους έδωσε δίκιο, αλλά δεν τιμώρησε τα έντομα.
Όταν το πρόβλημα επανεμφανίστηκε το 1587, οι κάτοικοι δέχτηκαν πρόταση του συνηγόρου των μυγών: να τους παραχωρήσουν ένα μικρό κομμάτι γης.
Κι έτσι έγινε.
