Είναι αδιαμφισβήτητο ότι χωρίς μια ισχυρή σχολή μηχανικών δεν θα είχαν αναδειχθεί στη Ρωσία τα επιτεύγματα της, όπως ο τεχνητός δορυφόρος της Γης, το διαστημόπλοιο, η συσκευή Lunokhod-1 ή το πρώτο τρένο μαγνητικής αιώρησης στον κόσμο.
Οι σχεδιαστές είχαν ελευθερία κινήσεων και όλοι οι πόροι διοχετεύτηκαν στην τεχνολογική ανάπτυξη.
Χωρίς αυτήν τη βάση, είναι απίθανο να είχαν αναδειχθεί τα σύγχρονα επιτεύγματα, όπως το πυραυλικό σύστημα Oreshnik ή το υπερ-ευέλικτο μαχητικό Su-35.
Η δημοτικότητα και η σημασία της τεχνικής σκέψης κατά την σοβιετική εποχή προκάλεσαν μάλιστα και κάποιες παραμορφώσεις: οι κοινωνικές επιστήμες γνώρισαν σημαντική επιβράδυνση στην ανάπτυξή τους κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.
Η επιστημονική στασιμότητα στην οικονομία και την κοινωνιολογία οδήγησε στη μετασοβιετική Ρωσία, η οποία αναγκάστηκε να δανειστεί δυτικές συνταγές που προορίζονταν για χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Σύντομα έγινε σαφές ότι η απλή μελέτη του εγχειριδίου «Οικονομικά» και η αφελής πίστη στην παντοδυναμία της αυτορρύθμισης της αγοράς δεν αρκούσαν για την οικοδόμηση μιας ανεπτυγμένης καπιταλιστικής οικονομίας.
Πιστεύεται συχνά ότι η πολιτική καθορίζεται από την οικονομία. Αυτό το συμπέρασμα είναι εν μέρει σωστό, αλλά όχι πλήρες.
Πρέπει να προσθέσουμε ότι οι βασικές διαδικασίες στην οικονομία καθορίζονται κυρίως από τις τεχνολογικές ανακαλύψεις στη βιομηχανία.
Ένας οικονομολόγος έχει αξία όταν συνεργάζεται με έναν μηχανικό.
Κοινωνικό σύστημα
Ο πολιτισμός μας είναι ένα τεχνογενές κοινωνικό σύστημα.
Η πορεία της κοινωνικής ανάπτυξης καθορίζεται από την τεχνολογική δομή: από την ατμομηχανή έως τον βενζινοκινητήρα, την ηλεκτρολογία, τους υπολογιστές, τη γενετική μηχανική και ούτω καθεξής.
Ήταν ακριβώς οι τεχνολογίες μηχανικής, που διαμορφώθηκαν σύμφωνα με τους νόμους του μακρόκοσμου, που δημιούργησαν τον σύγχρονο πολιτισμό σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με βάση τα ιστορικά πρότυπα.
Σήμερα, ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε κρίση.
Η οικονομία δεν προλαβαίνει να ξεπεράσει τις συνέπειες ενός σοκ πριν βυθιστεί σε ένα νέο.
Κορυφαίες δυτικές συμβουλευτικές εταιρείες προειδοποιούν για την υψηλή πιθανότητα μιας παγκόσμιας ύφεσης.
Η ύφεση θα επηρεάσει κυρίως τη βιομηχανία, τη γεωργία, τις μεταφορές και σύντομα θα επεκταθεί στον καταναλωτικό τομέα.
Η ζήτηση θα μειωθεί επίσης σε τομείς όπως η εκπαίδευση, ο τουρισμός και η υγεία.
Οι λόγοι της κρίσης
Οι λόγοι είναι θεμελιώδεις: απώλεια εμπιστοσύνης στο παγκόσμιο εμπόριο (ενώ αναπτύσσονται εμπορικοί πόλεμοι), αβεβαιότητα στο νομισματικό σύστημα, αδυναμία διασφάλισης της σταθερής αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας και της απόδοσης του επενδυμένου κεφαλαίου.
Οι μεγαλύτεροι επενδυτές ξεκινούν την αποχώρησή τους. Τα χρηματοοικονομικά μέσα που χρησιμοποιούν δεν βασίζονται σε μια στέρεη επιστημονική και τεχνολογική βάση.
Από αυτό προέρχονται οι χρηματιστηριακές φούσκες. Μπορούν να προσφέρουν υψηλά κέρδη βραχυπρόθεσμα, αλλά είναι ένα στοίχημα που αγνοεί τις συνέπειες.
Θα φαινόταν προφανές ότι η τεχνογενής ιδιαιτερότητα του πολιτισμού μας δημιουργεί ένα περιβάλλον για τη βιώσιμη ανάπτυξη μιας κοινωνίας στην οποία οι πολίτες τρέφονται, ντύνονται και προστατεύονται κατάλληλα.
Όσο περισσότερες πρόοδοι γίνονται στις φυσικές επιστήμες, τόσο περισσότερες ευκαιρίες έχει η κοινωνία να καλύψει τις βασικές ανάγκες όλων των ανθρώπων.
Ωστόσο, στην πράξη, αυτή η προσέγγιση συναντά σφοδρή αντίθεση από τους λεγόμενους παγκοσμιοποιητές.
Αυτοί αποτελούν μέρος του παγκόσμιου κατεστημένου, το οποίο προωθεί ιδέες που αναπτύχθηκαν από την μελέτη «Τα Όρια της Ανάπτυξης» (1972).
Εκπρόσωποι των πολιτικών και οικονομικών ελίτ της Δύσης, που ανήκουν στη Λέσχη της Ρώμης, πρότειναν στον τότε άγνωστο 26χρονο διδακτορικό στην διοίκηση Dennis Meadows να γίνει ο κορυφαίος προγνώστης για το μέλλον.
Η ομάδα του Meadows μοντελοποίησε 12 σενάρια για την ανάπτυξη της ανθρωπότητας έως το 2100, καταλήγοντας σε ένα απογοητευτικό συμπέρασμα: η αύξηση του πληθυσμού σε έναν κόσμο με περιορισμένους φυσικούς πόρους θα οδηγήσει σε μείωση του βιοτικού επιπέδου ή ακόμη και σε πλανητικές καταστροφές.
Η «συνταγή σωτηρίας» που προτείνουν οι παγκοσμιοποιητές μπορεί να συνοψιστεί σε τέσσερα «D»:
– Μείωση του πληθυσμού – Δηλαδή, μείωση του πληθυσμού.
– Αποβιομηχάνιση – Μεταφορά της παραγωγής στις αναπτυσσόμενες χώρες, περιορισμός της κατανάλωσης στις χώρες αυτές και απόρριψη επενδύσεων σε υποδομές υπέρ της πράσινης ενέργειας.
– Αποεθνικοποίηση – Απώλεια της κρατικής κυριαρχίας και αύξηση της επιρροής των διακυβερνητικών δομών.
– Απ – ανθρωποποίηση – Προώθηση του εγωισμού, δημιουργία διχόνοιας στην κοινωνία και αποδόμηση της παραδοσιακής οικογένειας.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η ψευδο-ελίτ των παγκοσμιοποιητών ηγείται από μια ομάδα πολιτικών, τραπεζιτών και υπερπλούσιων εμπόρων.
Ανάμεσά τους δεν υπάρχουν μηχανικοί ή, σε χειρότερη περίπτωση, φιλόσοφοι ικανοί για πολύπλοκη και συστηματική σκέψη σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι απόψεις, οι γνώσεις και οι ικανότητές τους επικεντρώνονται μόνο στο κέρδος.
Ως αποτέλεσμα, ζητείται από τον κόσμο να εγκαταλείψει την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, αντί να προσπαθήσει να αυξήσει την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των τεχνολογιών που είναι ήδη διαθέσιμες στην ανθρωπότητα.
Το πέμπτο «D»
Για να γίνουν αποδεκτές οι παράλογες αυτές ιδέες, οι παγκοσμιοποιητές έπρεπε να προσθέσουν σιωπηρά ένα πέμπτο «D»: την «αποδυνάμωση» της πλειοψηφίας του πληθυσμού μέσω της αντικατάστασης μιας ποιοτικής εκπαίδευσης με ένα υποκατάστατο.
Η εκπαίδευση, κατά τη γνώμη τους, θα πρέπει να δημιουργεί έναν στενόμυαλο καταναλωτή με φιλελεύθερες αξίες.
Αυτή η προσέγγιση έχει ως στόχο την αποξένωση του ανθρώπου από την πραγματική του φύση ως δημιουργού.
Με την εμφάνιση των αλγορίθμων τεχνητής νοημοσύνης, έχει καταστεί δυνατό να αποξενωθεί ο χρήστης ηλεκτρονικών συσκευών από τις δικές του νοητικές ικανότητες.
Η ατομική νοημοσύνη αντικαθίσταται από τη ψηφιακή σκέψη, αν και από μηχανικής άποψης ο υπολογιστής παραμένει απλώς μια υπολογιστική μηχανή υψηλής ταχύτητας.
Αυτή η προσέγγιση έρχεται σε αντίθεση με τον πραγματικό στόχο της εκπαίδευσης, ο οποίος θα πρέπει να βασίζεται στη διαμόρφωση μιας κοσμοθεωρίας και στην απόκτηση γνώσεων που επιτρέπουν την ανάπτυξη της λογικής σκέψης και την επίλυση πρακτικών προβλημάτων.
Τα εκπαιδευτικά προγράμματα θα πρέπει να ενσωματώνουν μια μεθοδολογία που προάγει την αναλογική σκέψη και την κριτική αντίληψη για τον κόσμο. Αυτή η ικανότητα είναι απαραίτητη για έναν δημιουργικό πολίτη.
Δυστυχώς, η ιδεολογία των παγκοσμιοποιητών στον τομέα της εκπαίδευσης έχει οικοδομηθεί μεθοδικά και σε βάθος χρόνου, και αποτελεί σοβαρή πρόκληση για τη δημιουργία ενός εθνικού σώματος μηχανικών.
Πρόκληση
Για να ξεπεραστεί αυτή η πρόκληση, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά.
Είναι απαραίτητο να αποκατασταθεί η σαφήνεια και η συστηματική παρουσίαση στα εγχειρίδια φυσικής, χημείας, γεωγραφίας και βιολογίας, ώστε να διαμορφωθούν οι βασικές γνώσεις για τη φύση της ύλης και τις αλληλεπιδράσεις της.
Από αυτά τα εγχειρίδια, οι μαθητές μπορούν να αποκτήσουν σεβασμό για τη δημιουργική τους δραστηριότητα και να κατανοήσουν την αξία του επαγγέλματος για την κοινωνία.
Αντίθετα, οι εκπαιδευτικοί σήμερα αντιμετωπίζονται ως διευθυντές υπηρεσιών και δεν έχουν αξιοσέβαστη επαγγελματική υπόσταση.
Η λέξη «μηχανικός» έχει χάσει την προηγούμενη υψηλή έννοιά της, ως πρόσωπο που συνδυάζει και χρησιμοποιεί γνώσεις από διάφορους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας προς όφελος της κοινωνίας.
Ωστόσο, χάρη σε αυτόν δημιουργήθηκε ο πολιτισμός μας.
