Ο Ταλ Σοχάμ (Tal Shoham) πέρασε 505 ημέρες ως αιχμάλωτος της Χαμάς, φυλακισμένος κάτω από τη γη σε μια στενή σήραγγα στη Γάζα. Ο ίδιος δεν ήταν στρατιώτης. Απήχθη στις 7 Οκτωβρίου 2023 από το σπίτι των πεθερικών του στο Κιμπούτς Μπεερί, μπροστά στα μάτια της συζύγου και των παιδιών του.
Οι ένοπλοι εισέβαλαν από το παράθυρο, όταν δεν κατάφεραν να σπάσουν την πόρτα του ασφαλούς δωματίου.
Τον έσυραν έξω, τον πέταξαν στο πορτμπαγκάζ ενός οχήματος και τον μετέφεραν στους δρόμους της Γάζας, ως λάφυρο.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια περίοδος αγωνίας και βασανιστηρίων.
Μαζί του, στη σήραγγα, κρατούνταν και οι νεαροί Ευιάταρ Νταβίντ και Γκάι Νταλάλ, 22 ετών, οι οποίοι είχαν απαχθεί από το μουσικό φεστιβάλ Nova, λίγες στιγμές αφού οι φίλοι τους σφαγιάστηκαν γύρω τους.
Η σήραγγα στην οποία φυλακίστηκαν είχε μήκος μόλις 12 μέτρα και πλάτος λιγότερο από ένα μέτρο.
Τα στρώματα τους ήταν βρεγμένα, η τροφή τους περιοριζόταν σε μία πίτα την ημέρα, και η ψυχολογική επιβίωση στηριζόταν σε ψιθυριστές αναμνήσεις από το σπίτι.
«Ήμασταν άγνωστοι όταν μπήκαμε σ’ αυτό το σκοτάδι. Γίναμε αδέλφια», λέει ο Σοχάμ.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της αιχμαλωσίας τους, παρακολουθούνταν συνεχώς μέσω κάμερας.
Πάνω από το κεφάλι τους είχε τοποθετηθεί εκρηκτικός μηχανισμός, προγραμματισμένος να ανατιναχθεί αν πλησίαζαν ισραηλινές δυνάμεις.
«Δεν μας έβλεπαν ως ανθρώπους. Μας βασάνιζαν για διασκέδαση. Έκαιγαν χαρτιά για να απορροφήσουν το λιγοστό οξυγόνο. Πνιγόμασταν. Ξαπλώναμε στο πάτωμα για να μην πεθάνουμε από ασφυξία», καταγγέλλει με φωνή ψυχρής μνήμης.
Οι σύντροφοί του, δεμένοι χειροπόδαρα και με πλαστικές σακούλες στα κεφάλια, βρίσκονταν σε απελπιστική κατάσταση.
Παρ’ όλα αυτά, διατήρησαν τη θέληση για ζωή. Μαζί καθιέρωσαν τελετουργικά για να μην χάσουν την αίσθηση της ταυτότητάς τους, για να μην γίνουν απλώς σκιές.
Ο Σοχάμ, που απελευθερώθηκε τον Φεβρουάριο του 2025, κουβαλά μέσα του την εμπειρία αυτής της υπόγειας κόλασης. Και δηλώνει ρητά:
«Θα μιλώ για όσους δεν μπορούν να μιλήσουν. 59 όμηροι παραμένουν στα χέρια της Χαμάς. Κάθε μέρα που περνά, η επιβίωσή τους γίνεται όλο και πιο δύσκολη».
Η μαρτυρία του Ταλ Σοχάμ δεν είναι απλώς μια αφήγηση επιβίωσης. Είναι προειδοποίηση. Και ευθύνη.
«Κάποια πρωινά ξυπνάω και ξεχνώ, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ότι είμαι ελεύθερος.
»Μετά θυμάμαι τη σιωπή. Το σκοτάδι. Το βρεγμένο σκυρόδεμα. Και τους δύο νεαρούς άνδρες που ήταν ξαπλωμένοι δίπλα μου, βαθιά κάτω από τη γη, που είναι ακόμα εκεί. Τα ονόματά τους είναι Ευιάταρ Νταβίντ και Γκάι Νταλάλ».
