Το σύνδρομο Schmidt επηρεάζει τους αδένες που παράγουν ορμόνες και μπορεί να προκαλέσει βλάβες σε διάφορα όργανα. Αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, μπορεί να γίνει επικίνδυνο για τη ζωή.
Τα άτομα με το σύνδρομο παρουσιάζουν συνήθως δύο από τα τρία παρακάτω συμπτώματα:
Πρωτοπαθής επινεφριδιακή ανεπάρκεια (νόσος του Addison): Τα επινεφρίδια δεν παράγουν επαρκείς ποσότητες κορτιζόλης και αλδοστερόνης.
Αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα: Οι ασθενείς μπορεί να πάσχουν από αυτοάνοσες παθήσεις του θυρεοειδούς, όπως η νόσος του Graves (που προκαλεί υπερλειτουργία του θυρεοειδούς) ή η θυρεοειδίτιδα Hashimoto (που οδηγεί σε υπολειτουργία του θυρεοειδούς).
Διαβήτης τύπου 1: Το πάγκρεας μπορεί να μην παράγει αρκετή ινσουλίνη, προκαλώντας την ανάπτυξη διαβήτη.
Η ακριβής συχνότητα του συνδρόμου Schmidt δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια, αλλά εκτιμάται ότι επηρεάζει από 1 άτομο σε 1.000 έως 1 άτομο σε 20.000. Είναι πιο συχνό στις γυναίκες και συνήθως εμφανίζεται μεταξύ των ηλικιών 20 και 40 ετών.
Τα άτομα μπορεί να πάσχουν επίσης από ασθένειες που επηρεάζουν τους άλλους ενδοκρινείς αδένες, όπως:
υπογοναδισμό
μυασθένεια
κοιλιοκάκη
αλωπεκία
λεύκη
κακοήθη αναιμία
νόσος του Πάρκινσον
σύνδρομο του καθηλωμένου ατόμου
ερπητοειδή δερματίτιδα
θρομβοπενία
Συμπτώματα
Ένα άτομο μπορεί να παρουσιάσει μη ειδικά συμπτώματα, όπως:
απώλεια βάρους
απώλεια όρεξης
ναυτία και εμετό
κόπωση
αδυναμία
πόνο στο στομάχι
Τα συμπτώματα μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με τις συγκεκριμένες ενδοκρινικές παθήσεις που έχει ένα άτομο.
Το σύνδρομο Schmidt είναι ένα αυτοάνοσο σύνδρομο. Τέτοια σύνδρομα εμφανίζονται ως αποτέλεσμα της λανθασμένης επίθεσης του ανοσοποιητικού συστήματος σε υγιείς ιστούς του σώματος.
Η θεραπεία του συνδρόμου περιλαμβάνει τη χορήγηση συγκεκριμένων ορμονών για την αντικατάσταση εκείνων που χάνονται ως αποτέλεσμα της πάθησης.
Το σύνδρομο φαίνεται να έχει κληρονομική συνιστώσα, καθώς είναι πιο συχνό σε άτομα με οικογενειακό ιστορικό του συνδρόμου.
Χωρίς θεραπεία, το σύνδρομο είναι απειλητικό για τη ζωή. Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία μπορούν να βοηθήσουν στη σταθεροποίηση των επιπέδων ορμονών, στη διατήρηση της σωστής λειτουργίας του οργανισμού και στη μείωση του κινδύνου επιπλοκών.
Τα άτομα με PAS-2 διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 1 και συναφείς επιπλοκές, όπως:
βλάβη των νεύρων (νευροπάθεια)
βλάβη στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού (αμφιβληστροειδοπάθεια)
νεφρική νόσο
διαβητική κετοξέωση, μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση στην οποία η έλλειψη ινσουλίνης προκαλεί συσσώρευση επιβλαβών ουσιών που ονομάζονται κετόνες στο αίμα
ασυνήθιστα χαμηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα (υπογλυκαιμία)
ανεπαρκή επίπεδα γλυκόζης στον εγκέφαλο
