Το κίνητρό μου, ο γιος μου, το αγόρι μου.
Αυτός που με κρατά όρθιο σε αυτή τη μάχη, μα και στη ζωή την ίδια.
Είναι από τα ελάχιστα πράγματα που δεν έχω πει ποτέ δημόσια, παρά μόνο σε ελάχιστους μέχρι σήμερα ανθρώπους.
Αν όλο αυτό που άρχισα στις 26 Απριλίου 2020 έχει μία μεταφυσική διάσταση ,
γιατί τι άλλο να πεις, διάολε, το λιγότερο, όταν ΕΧΕΙΣ ΣΩΣΕΙ με την ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΗ έννοια ανθρώπους ,
η διάσταση αυτή ΔΕΝ είναι σε μένα ,
αλλά σε ΑΥΤΟΝ.
Έτσι είναι.
Και έως εδώ τα δημόσια.
Γιατί υπάρχουν και άλλα.
Γιατί όταν π.χ. ακούς από τον γιο σου σε ΑΝΥΠΟΠΤΟ ΧΡΟΝΟ αυτά που μου είχε πει κάποτε ΠΡΙΝ αρχίσει όλο αυτό, αρχές του 2019, τότε ναι, όλα αποκτούν νόημα…
Είναι αυτή η προσωποποίηση της χαράς, της απόλυτης αισιοδοξίας και της υπέρτατης αγνότητας της ανθρώπινης ψυχής, που μου έδωσαν φτερά εδώ στην Ιταλία. Εδώ που αδιαμαρτύρητα βλέπει τον πατέρα του να προετοιμάζει τη δεύτερη, τελική και μοιραία φάση αυτού του αδιανόητου δράματος.
Και θα δείτε από την 1η Σεπτεμβρίου έναν Νίκο Αντωνιάδη όπως δεν τον έχετε δει ποτέ έως τώρα.
Ο κύβος ερρίφθη…
