Στέκεσαι πάνω από τον κρατήρα του Βεζούβιου και τουλάχιστον σε μένα αυτή η σκέψη πέρασε από το φτωχό μυαλό μου.
Και μετά έκανα μία συζήτηση με τον γιο μου, το κίνητρό μου για τη μάχη μου ενάντια στο θηρίο.
Συζήτηση για τον άνθρωπο, τη ζωή.
Το πόσο σύντομο είναι το πέρασμά μας από τον κόσμο αυτό.
Ένα πέρασμα όμως στο οποίο κρινόμαστε.
Και μιλήσαμε για την χαοτική απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης.
Τις περισσότερες φορές, εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε τι είναι το σωστό και τι το λάθος. Όχι όταν αυτά είναι υποκειμενικά.
Αλλά όταν αντικειμενικώς ΞΕΡΟΥΜΕ τι είναι το ένα και τι το άλλο.
Και κάπου εκεί εισχωρούν οι ανθρώπινες αδυναμίες, τα πάθη, η δειλία.
Και ΔΕΝ πράττουμε αυτό που πρέπει να πράξουμε, και πράττουμε αυτό που ΔΕΝ πρέπει να πράξουμε.
Ή δεν λέμε αυτά που πρέπει να πούμε, στο χρόνο που πρέπει να τα πούμε.
Δίνουμε υποσχέσεις, όρκους.
Αλλά δεν τα τηρούμε. Πολλές φορές πάνω στο φόβο μας. Μη χάσουμε κάτι πολύτιμο.
Γιατί δειλιάζουμε.
Δειλιάζουμε να πούμε τι;
Την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Η οποία ΠΑΝΤΑ λυτρώνει.
Νομίζουμε ότι θα χάσουμε αυτό το πολύτιμο αν δεν διατηρήσουμε το ψέμα, αλλά στην πραγματικότητα θα το χάσουμε ακριβώς γιατί διατηρήσαμε το ψέμα.
Ένα ψέμα που μπορεί να έχει «εξήγηση». Πολλές φορές χωρίς καν εισαγωγικά.
Αλλά τελικά θα το χάσουμε, «άδικα» πολλές φορές, αλλά έτσι λειτουργεί αυτό στα ανθρώπινα.
Και στο τέλος μένουμε πίσω σε αυτή τη διαδρομή.
Η ζωή λοιπόν είναι σύντομη. ΜΗΝ αφήνετε τον «Βεζούβιο» στη ζωή σας να εκραγεί.
Θα είναι πια πολύ αργά…
Υ.Γ. Κρατήστε όμως κάτι μετά από όλα αυτά.
Την πρασινάδα στον κρατήρα ενός ηφαιστείου που διέλυσε τα πάντα το 79 μ.Χ.
Την πρασινάδα.
Και ο νοών νοείτω…
