Καταδικασμένοι είναι οι Έλληνες…
Αν υπάρχει ένα πράγμα, μια έννοια που έχει μπει καλά στη ζωή μας, από την ημέρα που μπήκαμε στο πρώτο μνημόνιο, είναι αυτή της λιτότητας.
Το Economist, στο νέο του άρθρο, «μετράει» το βάθος της λιτότητας που επιβλήθηκε σε όλες τις χώρες, από το 2010 και μετά. Τα πρώτα αποτελέσματα της μέτρησης δείχνουν πώς οι κυβερνήσεις κατάφεραν να μειώσουν το δανεισμό τους. Μόνο που ο δανεισμός μπορεί να επηρεαστεί από πολλούς παράγοντες.
Εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι δαπάνες για την πληρωμή τόκων εμφανίστηκαν με τη μορφή μπαλονιού που ολοένα και φούσκωνε. Υπό αυτή την έννοια δεν έγιναν κατανοητές οι προσπάθειες για περιστολή των άλλων δαπανών (μισθοί, συντάξεις και δημόσιες υπηρεσίες). Με την ίδια λογική, η οικονομική ανάκαμψη «σπρώχνει» τους ανθρώπους ξανά στην αγορά εργασίας, γκρεμίζει τις δαπάνες, ενισχύει τα φορολογικά έσοδα, αλλά δεν μειώνει τον πόνο της λιτότητας.
Σύμφωνα με τους σχετικούς δείκτες του ΟΟΣΑ, σε όρους λιτότητας, πιο αυστηρές αποδεικνύονται οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας και συγκεκριμένα η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ιταλία και η Ισπανία.
Πρόκειται για τις χώρες που βρέθηκαν στο κέντρο της ευρωπαϊκής κρίσης. Κανείς δεν μπορεί να επιρρίψει ευθύνες, ειδικά στην Ελλάδα, ότι δεν προχώρησε σε δραστικές περικοπές, την ώρα που στον αντίποδα, ο μεγαλύτερος δανειστής της, η Γερμανία τα τελευταία χρόνια δεν έχει σχεδόν περικόψει τίποτα.
Την ίδια στιγμή, παρόμοιες έρευνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου επιβεβαιώνουν πως Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία επέβαλαν πολύ περισσότερη λιτότητα από τα επίπεδα εκείνα που θεωρούνται, κατά γενική ομολογία, φυσιολογικά. Μπορεί ο καθένας να επιρρίψει ευθύνες στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας πως δεν εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να τις κατηγορήσει πως έκαναν λίγα στο μέτωπο των περικοπών.
