“Μια γυναίκα, η οποία θέλει πολύ να αποκτήσει ένα παιδί, δεν έχει σημασία αν είναι 30-40 χρονών, πιάνω όλες τις ηλικίες… το αποκτά, το παίρνει στα χέρια της, το κοιτάζει, είναι υγιέστατο, έχει τον άνθρωπό της δίπλα!
Τι είναι αυτό -που δεν μπορώ να καταλάβω – το έχω δει να συμβαίνει σε γυναίκες, μα λέω: είσαι χαρούμενη, έγιναν όλα, έφτασες στο τέλος. Τι μας συμβαίνει;”

“Εγώ δεν έχω περάσει επιλόχειο κατάθλιψη ομολογώ, ίσως γιατί το πραγματικά το ήθελα πάρα πολύ και τα τέσσερα παιδιά, τα κυνηγούσα, ήθελα να τα κάνω. Δεν το ένιωσα, μπήκα και πολύ γρήγορα όμως στη δουλειά, υπήρχε πάλι ξανά αυτή η ισορροπία, δουλειά, οικογένεια και άνδρας και όλα”

Αυτή ήταν η απορία της Ελένης Μενεγάκη, που αν δείτε το βίντεο, θα πειστείτε ότι πραγματικά, δεν μπορεί να καταλάβει ποιος είναι ο λόγος, αν και τον βασικότερο τον λέει και μόνη της, και δεν εννοώ βέβαια ότι «τα ήθελε πολύ».

Δεν περιμένουμε από την Ελένη Μενεγάκη να έχει απαντήσει σε όλα τα προβλήματα της ζωής, θα μπορούσε όμως, και η ίδια, και όλοι μας, εφόσον αναρωτιέται τόσο πολύ για το τι συμβαίνει στις γυναίκες που παθαίνουν επιλόχειο κατάθλιψη, να μην κάνει προσωπικές υποθέσεις, και να το γκουγκλάρει.

Υπάρχουν πολλά, άπειρα λήμματα στο ίντερνετ για το θέμα, και ανάλογα με το ποιος είσαι, θα πάρεις και την απάντηση που θέλεις. Τα αγαπημένα μου είναι τα απολύτως κλινικά, που αποδίδουν την κατάθλιψη σε ορμόνες και θυρεοειδή. Είναι βιολογία! Είναι νούμερα, είναι ουσίες. Δεν φταίμε εμείς! Τυχαίο είναι, από το ιστορικό της καθεμίας! Δεν ξέρουμε γιατί άλλες το παθαίνουν και άλλες όχι! Είναι μυστήριο!
Δεν είμαι επιστήμονας, αλλά θα σας αποκαλύψω εγώ ποια είναι η αιτία της επιλόχειου κατάθλιψης, και αν πέσει στα χέρια της Μενεγάκη, ίσως της λύσω την απορία.

Το θέμα της επιλόχειου κατάθλιψης είναι αποτέλεσμα μαζικής, συστηματικής και σαδιστικής αποτυχίας της κοινωνίας να στηρίξει τις γυναίκες σε μια πολύ ευάλωτη περίοδο της ζωής τους.

Ναι, ανεβοκατεβαίνουν οι ορμόνες και είναι πιο πιθανό να το πάθουν γυναίκες που έχουν ήδη ιστορικό κατάθλιψης (σοκ) αλλά το παθαίνει μια στις εφτά. ΜΙΑ ΣΤΙΣ ΕΦΤΑ. Δεν μιλάμε για εξαιρέσεις. Μιλάμε για πανδημία κατάθλιψης. Μιλάμε για κανονική κρίση.

Και τι κάνουμε; Αναρωτιόμαστε γιατί, αφού η γυναίκα που έχει ένα υγιές παιδί και τον άντρα δίπλα της, τα έχει «όλα». Και συνεχίζουμε όπως είμαστε.

Τρίχες κατσαρές έχει μια γυναίκα σε αυτή τη φάση. Ή μάλλον, έχει ευθύνες που έχουν εκτοξευτεί μέχρι το τέλος του γαλαξία, ενώ η ίδια είναι σωματικά σε κατάσταση Δρέσδη, και έναν σύντροφο που κατά πάσα πιθανότητα θεωρείται Θεός αν αλλάξει μια πάνα την εβδομάδα. Και όλοι, μα όλοι, περιμένουν αυτονόητα, ένα ανθρώπινο πλάσμα που αιμορραγεί, πονάει, δεν έχει κοιμηθεί, έχει περάσει σωματικά μια διαδικασία ιατρική σοβαρή, έντονη και συνταρακτική, να αρχίσει να δουλεύει εντατικά ως αποκλειστική νοσοκόμα ενός νεογέννητου, χωρίς αλλαγή βάρδιας, χωρίς ξεκούραση, χωρίς ανάρρωση. Και να το κάνει αυτό πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας.

Σκεφτείτε να το περιμέναμε αυτό από τους άντρες.

Και αυτό συμβαίνει όταν τα πράγματα πάνε ιδανικά. Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις με πολύ δύσκολες ή επικίνδυνες γέννες, με τραύματα ψυχικά κατά τη διάρκεια της γέννας, με μωρά και νεογέννητα με σφυγμούς που πέφτουν απότομα, με εντατική νεογνών, με γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση πολλή στη ζωή τους, με, με, με…

Και βέβαια, κάτι που περνάει εντελώς απαρατήρητο: η απώλεια της ταυτότητας της γυναίκας αυτής. Όπως είπε η Ελένη, γύρισε γρήγορα στη δουλειά. Η Ελένη δεν έχασε την ταυτότητα της. Αντιθέτως απέκτησε παράσημα για τις τηλεθεάτριες και τις φαν της. Σε μια δουλειά που αποθεώνεται, έχει δόξα, χρήμα, αναγνώριση, είναι μια Θεότητα – και μπράβο της.

Αλλά δεν έχουν όλες οι γυναίκες τέτοιες δουλειές για να γυρίσουν. Αν η δουλειά είναι βαρετή, καταπιεστική, κακοπληρωμένη, σε περιβάλλον άθλιο με αφεντικό που είναι μεταξύ πίεσης και σεξουαλικών υπονοούμενων; Σε μια δουλειά που η απόκτηση παιδιού θεωρείται μειονέκτημα και απόδειξη ότι πλέον ξόφλησες γιατί δεν μπορείς να κάνεις υπερωρίες; Όταν όλη η κοινωνία σου υπενθυμίζει ότι τώρα είσαι ΜΑΝΑ και τίποτα άλλο, όταν οι φίλες σου απομακρύνονται γιατί δεν ξέρουν πώς να σου μιλήσουν, και είσαι χαμένη, με ένα σώμα που δεν αναγνωρίζεις;

Η εξύψωση της μητρότητας σε κάτι θεϊκό και ακατανόητο είναι ωμός, αγνός και βίαιος μισογυνισμός.

Οι γυναίκες που γίνονται μητέρες, τον βιώνουν σε σημείο που φτάνει μέχρι το μεδούλι. Και κάποιες, πολλές, παθαίνουν κατάθλιψη όταν το συνειδητοποιούν.

Κι αυτό δεν αντισταθμίζεται από τη χαρά του μωρού, αλλά μόνο με κοινωνική πολιτική.