«Είναι δηλαδή αυτό, σαν να απευθύνονται σε πολιτικό ή σε επίδοξο πολιτικό, που έχει αναλάβει πολιτική δράση, έχει υποσχεθεί το ένα και το άλλο, αλλαγές και αποτελέσματα, και έρχονται μετά όλοι αυτοί να ασκήσουν κριτική. Και φυσικά, δεν καταλαβαίνουν ότι αυτοί είναι που κανονικά θα έπρεπε να δίνουν εξηγήσεις και να απολογούνται σε όλο αυτόν τον κόσμο, τον οποίο παρέσυραν να βγει στους δρόμους ή τον προέτρεψαν σε ανυπακοή στους νόμους, αφού τίποτα από όλα αυτά βεβαίως δεν είχε, και ούτε θα μπορούσε ποτέ να έχει, το παραμικρό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, όπως και με τις προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, οι οποίες προσφέρουν στο πιάτο της εγκληματικής οργάνωσης την «νομιμοποίηση» των εγκληματικών και όχι αντισυνταγματικών μέτρων (με όρους του κοινού ποινικού δικαίου, δηλαδή, και όχι με αυτούς του Συντάγματος, της Σύμβασης του Οβιέδο και όλων των άλλων ελληνικών και διεθνών νομοθετημάτων, πρωτοκόλλων και συμβάσεων), έτσι και με όλη αυτή την αδιέξοδη «επαναστατική» δράση, προσφέρουν το βούτυρο στο ψωμί της εγκληματικής οργάνωσης, αφού λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης και αποσυμπίεσης για τον ποδοπατημένο λαό. Είναι όλοι αυτοί, οι οποίοι στην πραγματικότητα εκμεταλλεύονται τα δεινά που υφίσταται κάθε φορά ο λαός, για αυτοπροβολή, ικανοποίηση του ναρκισσισμού τους και των πολιτικών βλέψεων και στόχων τους. Γιατί όλοι αυτοί οι μικροί αρχηγίσκοι, οι «πατριώτες» και επαναστάτες της φακής, στην πραγματικότητα θέλουν να ενταχθούν και να γίνουν μέρος αυτού του συστήματος, το οποίο δήθεν κατά τα λοιπά πολεμάνε. Για να μην πάμε μακριά, ο εδώ 1ος εγκαλούμενος, ο Θανάσης Κολυβάς, ο οποίος, όπως θα δούμε παρακάτω, με καλεί σε …αγώνα για …άμεση δημοκρατία, ήταν κανονικότατα υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό (Λ.Α.Ο.Σ.), ένα πολιτικό δηλαδή κόμμα ενταγμένο κανονικότατα στο σύστημα, ενώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο σημερινός υπουργός Υγείας και βασικό στέλεχος της εγκληματικής οργάνωσης, έχοντας αναλάβει τον διευθυντικό ρόλο που είχε αρχικά ο προκάτοχός του Βασίλης Κικίλιας, από το κόμμα αυτό προέρχεται. Υπήρξε βουλευτής του, την εποχή που μιλούσε στη Βουλή για την φιλελεύθερη άποψη για την ιατρική, την οποία υπερασπιζόταν έναντι της ιπποκράτειας ηθικής, εκφράζοντας την αντίθεσή του στην τρομοκρατία από τους τότε «ειδικούς» στην τότε αντίστοιχη εμβολιαστική εκστρατεία, και βεβαίως και πολλώ μάλλον, στην υποχρεωτικότητα.
Ώστε στη δική μου περίπτωση, επειδή όλοι αυτοί γρήγορα κατάλαβαν ότι το μοναδικό όπλο που αυτή τη φορά μπορούσε να αντιμετωπίσει, μία όχι με την κλασική έννοια εχθρική προς τον λαό πολιτική, αλλά μία καθαρά με ποινικούς όρους ακραία εγκληματική συμπεριφορά, ήταν το ποινικό δίκαιο, και επειδή αυτό ήταν κάτι που δεν το γνωρίζουν και δεν μπορούν να αναλάβουν σχετική δράση, επιχείρησαν να απαξιώσουν τη δράση μου ή εμένα τον ίδιο προσωπικά, για να κρύψουν τη δική τους πλήρη γύμνια.
Κατά το σοφό που λέει ο λαός, «όσα δεν πιάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια»…
Απευθύνονται σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν έδωσε υποσχέσεις σε κανέναν, ότι θα σώσει τη χώρα από τη μία στιγμή στην άλλη, και που ούτε υποχρέωσε κανέναν να τον ακολουθεί ή να συμμετάσχει σε όλες αυτές τις αμέτρητες επιθέσεις σε όλα τα άπειρα φλεγόμενα επίπεδα, εναντίον του θηρίου. Που δεν εξέθεσε ποτέ κανέναν σε κίνδυνο, ανέλαβε εξ ολοκλήρου την ευθύνη όλης αυτής της νομικής δράσης, μόνος εναντίον όλων, έχοντας όμως στο πλευρό του όλο αυτόν τον κόσμο ως δύναμη κρούσης απέναντι στην εγκληματική οργάνωση. Που εξήγησε από την πρώτη στιγμή ότι αυτό που αντιμετωπίζει είναι το παγκόσμιο θηρίο, δεν είναι μόνο ελληνικό, ότι έχει απέναντί του όλο κυριολεκτικά το σύστημα (και το είδε αυτό όλος ο κόσμος τους δραματικούς τέσσερις τελευταίους μήνες του 2021), και ότι για να φτάσει στη νίκη έστησε μία τεράστια νομική σκακιέρα απέναντι στην οργάνωση, με στόχο τον βασιλιά, στον οποίο πλησιάζει για να τον γκρεμίσει, κίνηση στην κίνηση στην σκακιέρα αυτή. Που εξήγησε ότι φύτεψε ένα δέντρο με χώμα και λίπασμα από τους θησαυρούς του ποινικού δικαίου, και υπομονετικά, βήμα βήμα, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, την ίδια ώρα που έδινε τον αγώνα σωτηρίας ανθρώπινων ψυχών στα δημόσια κολαστήρια, παρακολουθούσε το δέντρο αυτό να μεγαλώνει, και να βγάζει καρπούς. Και που τώρα, που ωρίμασαν οι καρποί αυτοί, είναι έτοιμος να τους κόψει, για να φτάσει στην τελική νίκη.
Και βεβαίως, όλοι όσοι από αυτούς έχουν και πολιτικές βλέψεις, πέραν της ικανοποίησης του αρρωστημένου εγώ τους, έριχναν σταθερά γροθιές στο μαχαίρι, αφού όλο αυτόν τον κόσμο που με ακολουθεί και παρακολουθεί τη νομική δράση μου και γιγαντωνόταν σταθερά και καθημερινά από την πρώτη μέρα, και εξακολουθεί και γιγαντώνεται, και στον οποίο απέβλεπαν, αντιμετωπίζοντάς τον ως δεξαμενή ψηφοφόρων και όχι ως δύναμη κρούσης όπως είναι για μένα, τον έστρεψαν εναντίον τους. Αυτό ακριβώς «κατάφερε» και ο Θανάσης Κολυβάς.
Αντί να «αγκαλιάσουν» τη δράση μου, τον αγώνα μου και την τιτάνια μάχη μου απέναντι στο θηρίο, αντί να συνδράμουν με τα δικά τους μέσα στη διάδοση της μίας και μοναδικής αλήθειας και στον αγώνα της σωτηρίας ανθρώπων στα κολαστήρια, προσπαθούν διαρκώς να ναρκοθετήσουν τον αγώνα αυτό, να τον απαξιώσουν, να τον αμφισβητήσουν και να τον συκοφαντήσουν, φτάνοντας στο σημείο να ταυτίζονται σε πολλές περιπτώσεις με τις θέσεις της εγκληματικής οργάνωσης, ξεπερνώντας, επίσης πολλές φορές, με εντελώς διαφορετικά κίνητρα, αιτίες και σκοπούς, το συκοφαντικό μένος ακόμα και αυτών των συστημικών αργυρώνητων Μ.Μ.Ε., που με πολέμησαν με λύσσα.
Με πολέμησαν με τον πιο βρώμικο και χυδαίο τρόπο. Έβγαλαν απίστευτη κακία και αποκάλυψαν τα χειρότερα ένστικτα της ανθρώπινης ψυχής. Συμπλέγματα, τα οποία εμφανίζονται ως ανωτερότητας, στην πραγματικότητα όμως είναι συμπλέγματα κατωτερότητας. Δεν υπάρχει άλλωστε σύμπλεγμα ανωτερότητας. Το ένα και μοναδικό σύμπλεγμα που υπάρχει είναι αυτό της κατωτερότητας, το οποίο εκφράζεται και αποκαλύπτεται με διαφορετικούς τρόπους, Ένας από αυτούς είναι η έπαρση, η αλαζονεία, ο ναρκισσισμός, το περισπούδαστο ύφος, η συνεχής αλλά χωρίς ουσία και περιεχόμενο επανάληψη του «εγώ», με δύο λόγια είναι όλοι αυτοί που ο Ντοστογιέφσκι αποκάλεσε «βλοσυρά βλακόμουτρα». Πίσω από όλα αυτά όμως, στην πραγματικότητα κρύβονται η ανεπάρκεια, η ανικανότητα, η αμάθεια ή ημιμάθεια, η επίγνωση με δύο λόγια της κατωτερότητάς τους.
Οι επιθέσεις αυτές από την «εδώ» πλευρά, έχουν βεβαίως και μία ακόμα εξήγηση. Όλοι αυτοί, κρίνοντας τα αλλότρια εξ ιδίων, δεν πίστεψαν ποτέ ότι εμφανίστηκε τελικά ένας άνθρωπος, ο οποίος άρχισε να αγωνίζεται για την πατρίδα του και έπεσε ολοκληρωτικά στη μάχη γι αυτήν χωρίς να προσδοκά οφέλη και ανταλλάγματα, χωρίς να έχει άλλα κίνητρα, σκοπούς και πολιτικές βλέψεις. Ότι αγωνίζεται για την οικογένειά του και την πατρίδα του, εγκαταλείποντας τα πάντα, την δικηγορία που ασκούσε και τη ζωή που είχε, εξαρτώμενος από ένα σημείο και μετά αποκλειστικά από την ενίσχυση αυτού του κόσμου που τον πίστεψε. Αναλαμβάνοντας επομένως ένα τεράστιο ρίσκο για τον ίδιο και την επιβίωση της ίδιας της οικογένειάς του, για την οποία αγωνίζεται.
Όμως, αξίζει.
Γι αυτό γεννήθηκα.
Είμαι σίγουρος πια…»
Υ.Γ. Την ερχόμενη Τρίτη τα κόλλυβα.
Την Πέμπτη τα κάστανα…
