Ο δημοσιογράφος Σωτήρης Βετάκης(που για όσους δεν γνωρίζουν πριν από λίγο καιρό έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού μέσα στο αυτοκίνη του από «αγνώστους»-γνωστούς και πιθανόν αναγνωρίσιμους λεφτάδες του τόπου, το ρεπορτάζ εδώ (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=581819) έγραψε πριν από λίγες μέρες ένα αρκετά αξιόπιστο ρεπορτάζ για τον Παναθηναικό που αγαπάγαμε και συνεχίζουμε να αγαπάμε παρά τους όποιους διαλυτικούς παράγοντες επιχειρούν να τον αποδομήσουν και να τον καταστρέψουν.
Ο Βετάκης πιθανό να γνωρίζει ποιοι τον έδειραν και τον τσάκισαν στο ξύλο, επειδή τολμάει να γράφει(αλήθειες ή όχι θα το κρίνει ο αναγνώστης).
Σε πολλά από αυτά που λέει, συμφωνώ. Κάποια άλλα(αγωνιστικά) πιθανόν να τα αγνοώ. Για ένα μόνον είμαι σίγουρος. Ότι ο γίγαντας, διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Μοναδικός υπεύθυνος για την σήψη και την παρακμή, ο σημερινός πρόεδρος του, γιος του ευπατρίδη Παύλου Γιαννακόπουλου, έστω κι αν στο πόδι του έχει για φιγούρα αχυρανθρώπου, κάποιον εξωφυλλαρούχα ονόματι…Παπαδόπουλο που κάνει τον πρόεδρο ένεκα της γραφικής συμπεριφοράς του αφεντικού του.
Παραθέτω το ρεπορτάζ για την κατάσταση σε έναν σύλλογο που τα έχασε όλα και αναμένεται να χάσει ακόμα περισσότερα από τη στιγμή που οι σημερινοί του ιδιοκτήτες πριν μιλήσουν, πράξουν ή ρεζιλευτούν δημοσίως, δεν αντιληφθούν ότι θα πρέπει να βαφτίζουν τη γλώσσα τους στο μυαλό τους.
ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Το σκέφτομαι μέρες τώρα. Από την επομένη της διαρροής από τον επίσημο Παναθηναϊκό ότι ο Στέφαν Λασμέ αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία με τους κυπελλούχους Ελλάδας επειδή του έβαλαν όρο στο συμβόλαιο που προέβλεπε ποινές στην περίπτωση που θα βρισκόταν να έχει κάνει χρήση μαριχουάνας.
Δεν είναι πως κάτι τέτοιο στο παρελθόν οι Πράσινοι δεν θα επέλεγαν ποτέ να διαρρεύσει, κυρίως είναι οτι αλλάζουν τα πρόσωπα και πλέον ο Παναθηναϊκός δεν είναι ίδιος πια.
Στο δικό μου το μυαλό, ακόμη και για τους «καμμένους» που η ομάδα είναι κάτι σαν ιερή αγελάδα που δεν πρέπει ουδείς να ακουμπήσει αλλά οφείλει να σέβεται (για να μην τους φοβάται), οι ομάδες έλκουν με τα πρόσωπα τους. Χρειάζονται μεγάλες φυσιογνωμίες, ισχυρές προσωπικότητες, σημαίες όπως λέμε ή κλασικές φιγούρες με τις οποίες ο κόσμος δένεται και αναπτύσσει μια πιο ζεστή σχέση. Αυτές αφήνουν το αποτύπωμα τους στις χρυσές εποχές, με αυτές ανασύρει ο κόσμος τις αναμνήσεις.
Είναι, μεγάλα ή μικρά, σύμβολα της ομάδας που σφραγίζουν μια περίοδο. Και για τον Παναθηναϊκό βρισκόμαστε μπροστά, πολύ κοντά σκέφτομαι από εκείνη την ημέρα που σας προείπα, στο τέλος του Παναθηναϊκού που ξέραμε.
Αρχικά το 2012 οι ηγέτες του, οι δυο μεγάλες προσωπικότητες που κατέθεσαν πρωτίστως ψυχή, χρόνο και ενέργεια και ακολούθως χρήμα (αλλά πολύ χρήμα) για να κάνουν τον Παναθηναϊκό μεγάλο και κυρίαρχο σε Ελλάδα και Ευρώπη, Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος αποχώρησαν από τη διοίκηση της ΚΑΕ και τη σκυτάλη πήρε από τα χέρια τους ο διάδοχος του Παύλου, Δημήτρης Γιαννακόπουλος.
Λίγες ημέρες αργότερα, τον ίδιο δρόμο πήρε ο κορυφαίος όλων των προπονητών, ο άνθρωπος που είχε τη μεγαλύτερη επιρροή στον τρόπο προσέγγισης του μπάσκετ στην Ελλάδα, ο αρχιτέκτονας της χρυσής ομάδας της περιόδο 1999-2012, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς μαζί με τον άμεσο συνεργάτη του, Δημήτρη Ιτούδη.
Η πόρτα όμως δεν έκλεισε. Την διάβηκαν σχεδόν όλοι οι παίκτες. Σκόρπισαν στους πέντε ορίζοντες και άφησαν στον ιστό του ΟΑΚΑ, τον Δημήτρη Διαμαντίδη και εξωαγωνιστικά τον εμβληματικό αρχηγό της ομάδας, υπερησιακό προπονητή που οδήγησε τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα με μια επική ανατροπή στην σειρά των τελικών του 2014, Φραγκίσκο Αλβέρτη. Στο μεταξύ επέστρεψε από τα ξένα ο Αντώνης Φώτσης, που έφυγε ένα χρόνο πριν από όλους τους άλλους προκαλώντας το αρχικό σοκ.
Όμως τον προηγούμενο μήνα νέο κύμα αλλαγών στον Παναθηναϊκό, στέλνει μακριά από την ομάδα και άλλα «τοτέμ» της χρυσής, πλατινένιας θα έλεγα, εποχής. Ο Αλβέρτης (λογικά) δεν θα βρίσκεται στον πάγκο, καθώς αναβαθμίστηκε… υποβιβαζόμενος (κατά την ταπεινή άποψη μου και παρά την ανακοίνωση μετά τυμπανοκρουσιών) στις Ακαδημίες 7-14 ετών και για να παραμείνει κοντά στην ομάδα προφανώς θα πρέπει να μην απολύτως συνεπής στη δουλειά που (έξυπνα αποφασίστηκε να) γίνεται αρχικά τον «Τάφο του Ινδού» και στο βοηθητικό του ΟΑΚΑ.
Την ίδια ημέρα της ανακοίνωσης από την ΚΑΕ Παναθηναϊκός για τον νέο ρόλο του Αλβέρτη το SDNA σας είχε ενημερώσει και προετοιμάσει για «σκούπα» στον ΠΑΟ . Ο επί σειρά 30 ετών φυσικοθεραπευτής της ομάδας, Άκης Παναγιωταράς και σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας του Στέφανου Χίου, ο γιατρός του Παναθηναϊκού, Σταύρος Χάντζος, ενημερώθηκαν οτι η συνεργασία τους με τον Παναθηναϊκό ολοκληρώθηκε! Δουλευταράδες και κλασικές φιγούρες στον πάγκο του Παναθηναϊκού, θα αποτελέσουν παρελθόν εκτός αν συμβεί κάποιο απρόοπτο και ανακληθούν οι αποφάσεις, όπως καλή ώρα είχε -ίσως θυμάστε- συμβεί με τον Αλβέρτη τον Σεπτέμβριο του 2011.
Απομένει κάποιος για να θυμίζει τον Παναθηναϊκό της απόλυτης κυριαρχίας, της καθολικής αναγνώρισης, της χρυσής εποχής; Φυσικά ο ηγέτης του, Δημήτρης Διαμαντίδης (και κατά δεύτερο λόγο, γιατί άλλωστε ουδέποτε είχε ηγετικό ρόλο, ο Αντώνης Φώτσης).
Όταν κρεμάσει τη φανέλα του ο 3D και η στιγμή αυτή δεν είναι διόλου μακριά, αντιθέτως είναι κοντά, θα σημαίνει το οριστικό τέλος του Παναθηναϊκού που ξέραμε. Ο Διαμαντίδης δεν έχει ακόμη συμφωνήσει αλλά με τα… ρούχα της δουλειάς, τα προπονητικά που έχουν το τριφύλλι στο στήθος, κάνει εδώ και ημέρες ατομική προπόνηση, ενώ όπως αποκάλυψε ο Σάσα Τζόρτζεβιτς στην χειμαρρώδη συνέντευξη που παραχώρησε στον Θανάση Ασπρούλια , έχει συνομιλήσει δυο φορές με τον νέο προπονητή, ο οποίος του ζήτησε τη βοήθεια του!
Λογικά σύντομα ο Παναθηναϊκός θα του καταθέσει νέα, βελτιωμένη, πρόταση που δεν θα είναι τόσο υποτιμητική όσο φαίνεται ότι ο Διαμαντίδης εισπράττει πως είναι το περίπου μισό εκατομμύριο που του δίνει η διοίκηση του ΠΑΟ και ο «Μήτσος» θα παίξει τελικά για άλλον έναν, τελευταίο, χρόνο στον ΠΑΟ. Πιθανότατα άμεσα και να διαψεύσει όλο αυτό το «εμφάνταστο» σενάριο.
Ωστόσο είτε τώρα, είτε σε ένα χρόνο η αποχώρηση του Δημήτρη Διαμαντίδη (και του Φώτση το 2016) θα σηματοδοτήσει το τέλος του Παναθηναϊκού που ξέραμε…
ΥΓ1: Α, θα μείνει μόνο ο νεόκοπος πρόεδρος, Μάνος Παπαδόπουλος. Η προσφορά του οποίου παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω πως πρέπει να αξιολογηθεί, αλλά ακόμη έχω απορία πως παρότι άσπρισε στον πάγκο του Παναθηναϊκού και θεωρείτο κορυφαίος τιμ-μάνατζερ, το καλοκαίρι του ’12 δεν μπόρεσε να επηρεάσει ούτε έναν από τους παίκτες να παραμείνει στον Παναθηναϊκού.
Ούτε πχ τον Μπατίστ, που βρισκόταν υπό τον «έλεγχο» του για εννιά χρονιές δεν «έψησε»!
ΥΓ2: Τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός στο μέλλον ουδείς είναι σε θέση να το προβλέψει. Δεν σημαίνει πως χωρίς τις προσωπικότητες, τις εμβληματικές φυσιογνωμίες που αποχωρούν θα είναι χειρότερο. Μπορεί να πετύχει ακόμη περισσότερα, μπορεί και όχι. Την απάντηση θα μας τη δώσει το μέλλον. Το κείμενο άλλωστε μιλά για το τέλος του Παναθηναϊκού που ξέραμε όσοι συνδέουμε τις ομάδες με πρόσωπα και ονόματα.
Αν υπάρξουν για μια μακρά περίοδο ανάλογες επιτυχίες, τότε θα προκύψουν νέες φυσιογνωμίες (πχ Χαραλαμπόπουλος), καινούργια πρόσωπα που θα συνδεθούν με την νέα εποχή.
ΥΓ3: Τον Γιάννη Ξενάκη τον εκτιμούσα στο μέγιστο βαθμό και τον σεβόμουν εξίσου. Ήταν πραγματικά σπάνιος χαρακτήρας, σπουδαίος δημοσιογράφος. Γερμανικής σχολής, όπως σωστά έγραψε ο Γιάννης Φιλέρης και αυτό μου τον έκανε ακόμη πιο αγαπητό. Άλλωστε οι λίγες συζητήσεις μας είχαν σχεδόν πάντα θέμα την Εθνική Γερμανίας και το γερμανικό ποδόσφαιρο.
Αλλά και για οτιδηποτε ποδοσφαιρικό επεδίωκα να πάρω τη γνώμη του, την οποία πάντοτε μου την έδινε απλόχερα και ένιωθα με χαρά και σίγουρα ανιδιοτέλεια.
Για την τελευταία άποψη που εξέφρασα από τούτη τη γωνιά δέχθηκα πολλά μπράβο αλλά πολλές ενστάσεις. Ειλικρινά η μία και μοναδική που με προβλημάτισε ήταν του Γιάννη. Ενιωσα πως το τελευταιο status του στο Facebook αφορούσε εμένα. Ισως όχι, ισως να μην το είχε διαβάσει καν, αλλά εγώ να είχα τη μύγα. Με έβαλε σε σκέψεις γιατί πολυ απλά ήταν η γνωμη του Γιάννη. Στη ζωή δεν έχει σημασία τι θα ειπωθεί αλλά από ποιον θα ειπωθεί. Και οτι έλεγε ο Ξενάκης συνοδευόταν απο επιχειρήματα, γνώση, εμπειρία και φιλτράρισμα από σπουδαία κριτήρια.
Ήθελα να επικοινωνήσω μαζί του για να συζητήσω το θέμα και να μου αναπτύξει την άποψη του και εγώ τη δική μου, γνωρίζοντας πως για μια από τις σπάνιες φορές δεν θα συμφωνούσαμε αλλά η κουβέντα θα με έκανε καλύτερο. Για αυτό δεν του έστειλα στο inbox, γιατί ηθελα να μιλήσουμε στο τηλεφωνο.
Δυστυχώς διανύοντας τις πρώτες ώρες των διακοπών μου και έχοντας επιτέλους λίγες ωρες να αφιερώσω στα παιδιά μου δεν πρόλαβα να του τηλεφωνήσω. Έμεινα για πάντα με την απορία και λίγο χειρότερος…
Και κάτι τελευταιο μιας και μίλησα για παιδιά. Δεν τον γνώρισα ως πατέρα, αλλά είμαι σίγουρος πως όλοι όσοι ειπαν οτι ηταν σπουδαίος και σε αυτον τον ρόλο του έχουν απόλυτο δικιο. Τέτοιος άνθρωπος, με τετοιες αρχές δεν θα μπορούσε να ηταν αλλιώς. Όπως είμαι βέβαιος οτι τα παιδιά του, όταν ξεπεράσουν τον αβάσταχτο πόνο θα έχουν βασικό συναίσθηματα για τον μπαμπά τους την υπερηφάνεια πως ηταν παιδιά του. Κι αυτό ειναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που μπορεί να εχει ένα παιδί.
http://www.sdna.gr/
Σ.Χ
