ΑΛΗΘΕΙΑ Ή ΨΕΜΑΤΑ; «ΒΟΜΒΑ» από διάσημο γαλλικό περιοδικό: «Κώστας Καραμανλής ο Δημιουργός της Ελληνικής Τραγωδίας»

Ο αρθρογράφος του Γαλλικού περιοδικού εκσφενδονίζει «ρύπους» προς τον ανεμιστήρα, ξεχνώντας ότι τελικά ο ρυπαίνοντας πληρώνει.  Περιγράφει τον πρώην πρωθυπουργό ότι «είχε μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα, να καταστρέψει τη χώρα» του και ότι είχε «καταφέρει να επιδείξει τεράστιο χάρισμα στην τέχνη της παραπλάνησης». Έκανε δηλαδή «ταχυδακτυλουργικά κόλπα σαν πλανόδιος μικροπωλητής σε ένα υπαίθριο παζάρι». Ζωηρό λοιπόν το κωμικό σκέλος της περιγραφής του Γάλλου συγγραφέα. Η ουσία του θέματος όμως είναι άλλη: (α) Που βρήκε το υποστηρικτικό υλικό και γιατί έγραψε το άρθρο ο Alain Léauthier; (β) Ποιος ήταν ο λόγος να «ξεθαφτεί» μια σάτιρα με τόσες ανακρίβειες τώρα; (γ) Ποια τελικά είναι τα πραγματικά στοιχεία και τα χρέη της Ελλάδος την εποχή εκείνη;

Οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ποιοι είχαν κίνητρο να δώσουν ένα βολικό για αυτούς αφήγημα στο Γάλλο αρθρογράφο τον Ιανουάριο του 2010. Δηλαδή τρεις μήνες μετά τις εκλογές και όταν η τότε κυβέρνηση που βγήκε με το «λεφτά υπάρχουν» κατάλαβε ότι η διαχείριση των δημοσιονομικών όταν η διεθνής ύφεση είχε παρασύρει την ελληνική οικονομία όπως και την Ευρωπαϊκή στα τάρταρα δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Για ποιο όμως λόγο ένας ξένος δημοσιογράφος να ξεστρατίσει από τα θέματα της Γαλλίας που ήξερα και να γράψει για μια χώρα, τα οικονομικά της οποία δεν μπορεί να γνώριζε πέραν κάποιων τίτλων σε εφημερίδες; Λογικά το κίνητρο του θα ήταν κάποιο «έπαθλο» που κέρδισε γράφοντας μια μόνο φορά για ένα θέμα που δεν είχε ιδέα.

Πως δικαιολογείται τώρα η επαναφορά του θέματος που έχει απασχολήσει πολλούς στο κοινοβούλιο και πάμπολλους αναλυτές και αρθρογράφους; Μήπως οι επόμενες εκλογές που όλο πλησιάζουν φέρνουν στο μυαλό ορισμένων σενάρια συμμαχιών ή αποκλεισμών που βολεύει ο πρώην πρωθυπουργός να έχει λεκέδες επάνω του; Πολλά θα μπορούσε να  υποθέσει κανείς, χωρίς βέβαια να αποκλείεται και η ανθρώπινη βλακεία.

Επικεντρώνομαι στο ότι σύμφωνα με το δημοσίευμα ο Κ. Καραμανλής «βύθισε τη χώρα σε ένα τρομακτικό χάος» και επίσης «έφερε τη χώρα στην άκρη του γκρεμού με το Δημόσιο χρέος στο 120%».Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική και πρέπει να στοιχειοθετηθεί με αριθμούς που είναι προσβάσιμοι σε όλους να ελέγξουν. Θα αρχίσω όμως πρώτα με κάτι πολύ λογικό.  Ας υποθέσουμε ότι το χρέος που παρέδωσε ο Κ. Καραμανλής στον Γ. Παπανδρέου ήταν 120% και ότι αυτό ήταν ένα «τρομακτικό χάος» για την οικονομία και άρα η πτώχευση της ήταν δεδομένη και οι θυσίες του Ελληνικού λαού αναπόφευκτες.

Από την ημερομηνία που δημοσιεύτηκε το παντελώς αναληθές άρθρο στο Marianne έχουν περάσει πέντε κυβερνήσεις όλων των πολιτικών αποχρώσεων και από το 2020 έως σήμερα το Δημόσιο χρέος είναι πάνω από 200% του ΑΕΠ και ανεβαίνει! Πως γίνεται και σήμερα η μπότα του ΔΝΤ δεν μας πιέζει στο σβέρκο και δεν υπάρχει τρόικα και μνημόνιο να καθορίζει το κάθε τιμολόγιο που πρέπει να πληρώσουμε; Η απάντηση είναι απλή, βεβαίως  υπάρχουν μεγάλα εμπόδια λόγω πανδημίας και πολέμου που βάζουν σε πολύ δύσκολη θέση την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη. Ωστόσο μπορούμε και μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα. Η Ευρώπη είναι πάντα στο πλευρό μας αρκεί να κάνουμε μια συνετή διαχείριση. Υπάρχουν τα Ελληνικά μυαλά και η εμπειρία για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.  Δεν χρειαζόμαστε το ΔΝΤ να μας σώσει θανατώνοντας τον ιδιωτικό τομέα και τη μεσαία τάξη. Ευτυχώς που τα αστέρια που τροφοδότησαν με λάθος στοιχεία το Γάλλο αρθρογράφο δεν έχουν πρόσβαση στην εξουσία σήμερα.

Ποια όμως είναι τα αληθινά δημοσιονομικά στοιχεία πάνω στα οποία μπορεί κανείς να κάνει κριτική;

Πρώτα απ’ όλα το ότι η κυβέρνηση Καραμανλή παρέδωσε ένα χρέος 120% δεν μπορεί να είναι σωστό γιατί στον ψηφισμένο από το ΠΑΣΟΚ προϋπολογισμό του 2010 το Δεκέμβριο του 2009 αναφέρεται ότι το χρέος στο τέλος του χρόνου υπολογίστηκε σε 113,4%. Ας το ξεπεράσουμε αυτό γιατί είναι τόσα πολλά τα ψέματα στο Γαλλικό άρθρο που το κείμενο μου αυτό πρέπει να βγει σε συνέχειες.

Τα ποσοστά αναφέρονται ταυτόχρονα σε δύο μεγέθη (Χρέος & ΑΕΠ) οπότε η αλήθεια δεν είναι ευκρινής. Όταν έγινε κυβέρνηση η ΝΔ τον Απρίλιο του 2004 το χρέος στο τέλος του Μαρτίου του 2004 ήταν €187,6 δις. Όταν αποχώρησε από την κυβέρνηση η ΝΔ τον Οκτώβριο του 2009 το χρέος στο τέλος του Σεπτεμβρίου 2009 ήταν  €297,3 δις. Η διαφορά μεταξύ των δύο μεγεθών είναι €109,6 δις. Όλοι οι άσχετοι έσπευσαν να πουν τότε ότι το χρέος ήταν είτε 120% του ΑΕΠ, είτε €120 δις.

Σκέφτηκε κανείς όμως ότι όταν παραλαμβάνεις τη διακυβέρνηση μιας χώρας πρέπει να πληρώνεις τους τόκους του χρέους που κληρονόμησες; Εδώ διευκρινίζουμε τα ακόλουθα:(α) Το χρέος που κληρονόμησε η ΝΔ ήταν κατά τα 9/10 ομόλογα δεκαετούς διάρκειας με σταθερό επιτόκιο και (β) οι πληρωτέοι τόκοι ανά έτος ήταν  €9+ δις με τους πιστωτικούς οίκους να τους υπολογίζουν ανά ημέρα. Αυτά τα τεράστια ποσά έπρεπε να πληρώνονται άνευ δεύτερης σκέψης αν η χώρα μας ήθελε να παραμένει φερέγγυα και να μπορεί να δανείζεται τα απαραίτητα χρήματα από την διεθνή αγορά, αν μη τι άλλο για να αποπληρώνει τα λήγοντα δάνεια που είχε κληρονομήσει. Στα 5 και μισό χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή οι τόκοι αυτοί συμποσούνται σχεδόν σε €50 δις. Ποιος ευθύνεται για τα ποσά αυτά; Ο Καραμανλής ή ο Σημίτης; Ασφαλώς ο δεύτερος.

Μια σειρά από παραποιήσεις των δημοσιονομικών στοιχείων είχαν γίνει προ της κυβέρνησης Καραμανλή. Πολλοί τις περιγράφουν με το όνομα «δημιουργική λογιστική». Άλλοι που θέλουν να είναι πιο σαφείς ως κοροϊδία προς την ΕΕ και τον Ελληνικό λαό. Η ουσία όμως είναι ότι πρόκειται περί ψέματος πάνω στο οποίο μερικοί μπορεί να διαιωνίζουν την πολιτική τους καριέρα και ύπαρξη σε βάρος πάντα αυτών που πληρώνουν τους φόρους. Μια πλήρης λίστα των παραποιήσεων που είχαν γίνει αναφέρεται στο άρθρο μου για όποιον έχει τη διάθεση να το διαβάσει. Εδώ θα αναφέρω μόνο μια περίπτωση που βγάζει μάτι.

Επί ΠΑΣΟΚ η Ελλάδα είχε παραγγείλει μια σειρά από εξοπλιστικά προγράμματα. Οι τότε κυβερνήσεις είχαν επιλέξει να καταγράφονται οι εξοπλιστικές δαπάνες όταν γινόταν η παραλαβή του εξοπλιστικού υλικού. Έτσι όλες οι προκαταβολές που συνήθως αντιστοιχούσαν έως το 1/3 της συνολικής παραγγελίας έμεναν εκτός των λογιστικών βιβλίων του δημοσίου. Ταυτόχρονα όμως δεν καταγραφόταν η δαπάνη κάθε φορά που παραλαμβανόταν ένα κομμάτι υλικού. Μόνο στο τέλος και όταν είχε παραληφθεί όλη η παραγγελία.  Ενώ δηλαδή είχαν παραγγελθεί αεροπλάνα, φρεγάτες, υποβρύχια, κλπ., στον προϋπολογισμό δεν κατεγράφετο η δαπάνη κατά την ημερομηνία της παραλαβής ενός αεροπλάνου, ή υποβρυχίου, αλλά μετατίθετο για το απώτερο μέλλον όταν και το τελευταίο αεροπλάνο, φρεγάτα, υποβρύχιο, κλπ., έφτανε στην Ελλάδα. Υπό την προϋπόθεση όμως ότι έχει προηγηθεί πρωτόκολλο παραλαβής το οποίο ήταν αποδεκτό από την Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι αν είχε βρεθεί κάποιο ελάττωμα πραγματικό ή φανταστικό, δεν γινόταν το πρωτόκολλο και όλη η δαπάνη δεν καταγραφόταν στο έλλειμμα ούτε στο Δημόσιο Χρέος. Τα στοιχεία που είχαν «εξαφανιστεί» από τα λογιστικά του κράτους ήταν τα ακόλουθα:

Όπως βλέπουμε στον πίνακα ενώ για δαπάνες εξοπλιστικών προγραμμάτων είχαν γίνει από το 1997έως το 2003 €15,3 δις είχαν καταγραφεί επί των ημερών των κυβερνήσεων Σημίτη μόνο €6,4 δις και είχαν αποκρυβεί 8.685 εκατομμύρια ευρώ. Η κυβέρνηση Καραμανλή μόλις πήρε την εξουσία βρήκε απέναντι της την ΕΕ και ιδιαίτερα την Eurostat η οποία αμφισβητούσε τη γνησιότητα των δημοσιονομικών στοιχείων της Ελλάδας και ζητούσε είτε να διορθωθούν τα στοιχεία μέσω μιας ομάδας κοινής συνεργασίας ή θα τα διόρθωνε μονομερώς η ίδια. Ο παραπάνω πίνακας είναι ένα παράδειγμα της συνεργασίας αυτής που προφανώς δεν είχε δοθεί στον ατυχή Γάλλο αρθρογράφο που τελικά έγραφε αρλούμπες.

Η αύξηση του χρέους μεταξύ αρχής και τέλους της κυβέρνησης Καραμανλή που μερικοί αλόγιστα παραπληροφορούν και την υπολογίζουν σε €119,6 δις και μέσω ενός Γαλλικού περιοδικού πετούν στον αέρα ένα νούμερο 120%, στην πραγματικότητα ήταν μόνο €26,8 δις, ή €5 δις κατά μέσο όρο ανά έτος. Και για να έχουμε ένα μπούσουλα σύγκρισης,  στην κυβέρνηση που προηγήθηκε, Δηλαδή του κ. Σημίτη, η ετήσια αύξηση του δημόσιου χρέους ήταν €12,1 δις κατά μέσο όρο το έτος. Ποιος από τους δύο έκανε συνετότερη διαχείριση φαίνεται επομένως εύκολα.

Το να ξεθάβονται ιστορίες του παρελθόντος ώστε με ψεύτικα στοιχεία να προπαγανδίζουν μερικοί στοχεύοντας σε κάποιο όφελος στο μέλλον δεν είναι μόνο μια αήθης μέθοδος για το πολιτικό επίπεδο της Ελλάδας στο τόσο κρίσιμο σημείο που βρίσκεται σήμερα, αλλά η επισημοποίηση του πόσο ηλίθιοι μπορεί να είναι μερικοί πολιτικοί παραγοντίσκοι που πιστεύουν ότι μπορεί με αστήρικτες παρόλες να κουκουλώσουν την αλήθεια.