«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΕ ΠΑΤΤΑΚΕ;» ΓΕΛΑΕΙ ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ! ΠΗΓΑΝ ΣΑΝ ΤΟΥΣ «ΓΥΦΤΟΥΣ» ΝΤΥΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ! ΈΧΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΦΟΥΚΑΡΑΔΕΣ! ΑΠΟΒΑΣΗ 2000 ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ! ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΤΙΜΗ ΦΑΡΑ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΠΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΡΑΣΟΥΝ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΝ!

Για γέλια και για κλάματα!
Σφοδρές αντιδράσεις έχει προκαλέσει η Κυριακάτικη «εκδρομή μνήμης» του ΣΥΡΙΖΑ στην Μακρόνησο, με επικεφαλής υπουργούς και πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος και περίπου 2.000 μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης, οι αναπληρωτές υπουργοί Γιώργος Κατρούγκαλος, Νίκος Σαντορινιός και Αλέξανδρος Χαρίτσης, ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του κυβερνώντος κόμματος Παναγιώτης Ρήγας, η βουλευτής Φωτεινή Βάκη αλλά ο Νίκος Φίλης αλλά και ο Στέλιος Παππάς βρέθηκαν όλοι στην Μακρόνησο, που «αποτελεί ένα σύγχρονο μνημείο ιστορικής μνήμης, απ’ αυτά τα οποία θα πρέπει να μην τα ξεχνάμε, διότι αποτελούν πηγή για να βγάζει ο λαός μας συμπεράσματα», όπως δήλωσε σχετικά ο κ. Σκουρλέτης.
Δείτε και καμαρώστε τους! Ο Στέλιος Παππάς! Σαν τον γύφτο, σαν σκοτσέζος δεν ξέρουμε τι ακριβώς και την σακούλα των lidl στα χέρια!

Εδώ καμαρώστε τον κοντοστούπη της κυβέρνησης εκατομμυριούχο Κατρούγκαλο!

Αγωνιστικός χαιρετισμός από τον Παναγιώτη Ρήγα

Η Μακρόνησος για ανοίξει το 1947 με εντολή του γέρου της Δημοκρατίας Γεώργιου Παπανδρέου!
Και την διάρκεια της «Επαναστασης της 21ης Απριλιου», ο Στυλιανός Παττακός θα επισκευθεί το νησί με την συνοδία του υπουργού δημοσίας τάξης Τοτόμη και εκεί θα διαπιστώσουν: «Αι συνθήκαι των μεταφερθέντων είναι καλαί και βελτιούνται συνεχώς». Τα δέματα για τους κρατούμενους δεν γίνονται δεκτά δεδομένου, όπως μας πληροφορεί και ο Παττακός, ότι οι κρατούμενοι δεν έχουν ανάγκη από τίποτε.
Χρόνια μετά θα ρωτήσουν τον Χαρίλαο Φλωράκη, γιατί οι κομμουνιστοσυμμορίτες δεν άφησαν πηγάδα για πηγάδα και βάραθρο για βάραθρο χωρίς να το γεμίσουν με πόνο και αίμα Ελλήνων. Και η απάντηση του; Εμείς, δεν είχαμε νησιά και στρατόπεδα να τους βάλουμε….
Ουσιαστικά, και ο ίδιος παραδέχεται, πως η «δυσμενής» στρατιωτική βάση της Μακρονήσου συνέβαλε στη σωτηρία πλείστων αριστερίζοντων πολιτών, αφού γλίτωσαν από τον θάνατο στα χωριά και τις πόλεις, επιστρατευμένοι προσωρινά στις μονάδες της Μακρονήσου και απομακρυνόμενοι από τις περιοχές τους όπου η δίψα για εκδίκηση των μη κομμουνιστών που είχαν χάσει πατεράδες, μανάδες, παιδιά, συγγενείς και φίλους από τον κατ΄ευφημισμό «ΔΣΑ», ήταν άσβεστη…
Έτσι, προστατεύθηκαν από τη μήνη, όλων όσων έχασαν ανθρώπους από τις εξαναγκαστικές επιστρατεύσεις των «συμμοριτών», αλλά και τα παιδομαζώματα που αποδείχθηκαν πληγή για την επαρχία, στη βόρειο Ελλάδα.
Οι εικόνες που ακολουθούν, στο βίντεο, απομυθοποιούν όσα έχει συνηθίσει να υποστηρίζει η μεταπολιτευτική «κουλτούρα» για τον ρόλο της Μακρονήσου και των άλλων στρατοπέδων, κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
Όπως θα δείτε, οι κομμουνιστές χωρίς ποτέ να λογοδοτήσουν για το αίμα αθώων πατριωτών που έχυσαν ζούσαν ζωή χαρισάμενη απομονωμένοι σε ένα «δικό» τους νησί. Κάτι εντελώς αντίθετο με την πλύση εγκεφάλου που έχει πραγματοποιήσει το ΚΚΕ χρησιμοποιώντας ιστορικές ανακρίβειες.
Την σειρά φωτογραφικών ντοκουμέντων της εποχής, είχε καταγράψει το υπουργείο Στρατιωτικών.
Φωτογραφίες που έγιναν καρτ ποστάλ αλλά και εκτέθηκαν στο Ζάππειο. Οι φωτογραφίες καλύπτουν την περίοδο 1947 έως 1953.
Το Υπουργείο Στρατιωτικών είχε αναθέσει τη φωτογράφηση στον Απόστολο Βερβέρη.

Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός

Εδιάβασα εχθές, για την επέτειο της λειτουργίας του στρατοπέδου εθνικής αναμορφώσεως της Μακρονήσου, που έγινε την 12η Μαΐου του 1947 και διάφορα δακρύβρεκτα ψεύδη, όπως το παρακάτω:

«Η καθημερινή ζωή των κρατουμένων ήταν αυστηρά στρατιωτική, με βάρβαρη πειθαρχεία. Δηλαδή προσκλητήρια, αναφορές, καψόνια, εγκλεισμός στα πειθαρχεία, ώρες στον ήλιο ή στη βροχή και το κρύο, βασανιστήρια, ξυλοδαρμοί και τέλος, απροσχημάτιστες δολοφονίες. Το συσσίτιο ήταν άθλιο, το νερό ελάχιστο ή και σπάνιο, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ουσιαστικά ανύπαρκτη».

Ατυχώς, ο γράφων αυτά τα φοβερά και τρομερά, παραθέτει και μια αναμνηστική φωτογραφία των κρατουμένων της Μακρονήσου (είχαν και φωτογραφικές μηχανές την εποχή εκείνη κι έβγαζαν και φωτογραφίες, οι… βασανιζόμενοι!), που ομοιάζουν περισσότερο με… τουρίστες, παρά για κρατουμένους, που βασανίζονται και κακοπερνούν…

Γιατί, όμως, το κράτος έστελνε τους κομμουνιστάς στην Μακρόνησο και στις υπόλοιπες εξορίες; Μήπως για τις… ιδέες τους; Ασφαλώς, όχι! Κατά κύριο λόγο, γιατί ως μέλη του ΚΚΕ, αποδέχοντο την προδοτική θέση  στο θέμα της αυτονομήσεως της Μακεδονίας και της Θράκης (βάσει του Γ΄ Ψηφίσματος, που θεσπίστηκε από την βουλή στις 8 Ιουνίου του 1946).

Όμως, πολιτικοί εξόριστοι πρωτοπήγαν στην Μακρόνησο τον Ιούλιο του 1948. Στην αρχή της λειτουργίας της, πήγαιναν μόνον οι αριστερίζοντες στρατιώτες, για να υπηρετήσουν εκεί την θητεία τους, μακριά από τα πολεμικά μέτωπα, υπό τον φόβο αυτομολήσεως στους κομμουνιστοσυμμορίτες.

Βεβαίως, οι εξορίες για τους κομμουνιστάς δεν άρχισαν το 1947, αλλά επί πρωθυπουργίας του Α. Παπαναστασίου, με το Νομοθετικό Διάταγμα της 19/21-04-1924 «Περί συστάσεως εν εκάστω νομώ επιτροπών Ασφαλείας». Ο νόμος αυτός τροποποιήθηκε με Ν.Δ. της εθνικής κυβερνήσεως Θ. Παγκάλου (1926), το οποίον προέβλεπε εκτοπίσεις «παντός ατόμου υπόπτου δια πράξεων αντικειμένων εις την δημόσιαν τάξιν, ησυχίαν και ασφάλεια της χώρας, καθώς και παντός ατόμου υπόπτου διαδόσεως ιδεών αντικειμένων εις τα κυριαρχικά του Κράτους δικαιώματα». Ωστόσο, η πρώτη συγκροτημένη νομοθετική προσπάθεια για την δίωξη της κομμουνιστικής προδοσίας, έγινε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με τον ιδιώνυμο νόμο 4229 της 24/25-07-1929, που συντομευτικώς απεκλήθη «ιδιώνυμο» και όριζε τα εξής:

«Έχοντες υπόψη το άρθρον 75 του Συντάγματος, εκδίδομεν τον επόμενον νόμον, ψηφισθέντα υπό της Βουλής και της Γερουσίας.

Άρθρον 1. -1. Όστις επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας, ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον εξ μηνών. Προς τούτοις επιβάλλεται δια της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός μέχρι δύο ετών εις τόπον εν αυτή οριζόμενον. Με τας αυτάς ποινάς τιμωρείται και όστις επωφελούμενος απεργίας ή λοκ-άουτ, προκαλεί ταραχάς ή συγκρούσεις.

-2. Ως ιδιαιτέρα επιβαρυντική περίπτωσις θεωρείται η εκτέλεσις της πράξεως εν δημοσίω τόπω παρόντων πολλών ή δια του τύπου, ή εάν ο προσηλυτισμός ενεργείται δια χρημάτων ή απευθύνεται προς ανηλίκους, στρατιωτικούς εν γένει, ή δημοσίους λειτουργούς…».

Επίσης, υπήρξε κι ένας δεύτερος λόγος για τις εξορίες. Ευρισκόταν τότε (από το 1946 και εντεύθεν) σε εξέλιξη ο «Τρίτος Γύρος» της κομμουνιστικής ανταρσίας, αλλά δεν είχαν βγει ακόμα όλοι οι κομμουνισταί στα βουνά, παρά μόνον μικρές ομάδες. Τα υπόλοιπα μέλη του ΚΚΕ, κυκλοφορούσαν ελευθέρως στις πόλεις και όταν έπαιρναν εντολή από το κόμμα, έβγαιναν «στο κλαρί». Αυτός ακριβώς ήτο ο δεύτερος λόγος που τους έστελναν εξορία: για να τους προλάβουν, πριν βγουν στο βουνό.

Υπό τις συνθήκες της εποχής και το βάρος της προδοσίας των, και πολύ λίγα τους έκαναν!