Έκθεση – φωτιά για ένα εφιαλτικό μέλλον…
Τελικά κινδυνεύουμε να ξεμείνουμε απο …ψάρια; Το σίγουρο είναι ότι χρόνο με το χρόνο μειώνονται τα ψάρια στις θάλασσες εξαιτίας της υπεραλειίας και της ρύπανσης του περιβάλλοντος . Οι μελέτες δείχνουν μία δραματική συρρίκνωση του αριθμού των μεγάλων ψαριών τις τελευταίες δεκαετίες.
Μια μελέτη τού 2003 στο περιοδικό Nature διαπίστωσε ότι ο αριθμός των μεγάλων ψαριών ανοιχτής θαλάσσης, όπως ο τόνος, ο ξιφίας και το μάρλιν, και των μεγάλων ψαριών τού βυθού, όπως ο μπακαλιάρος και το καλκάνι – είχαν μειωθεί κατά 90% σε σχέση με το 1950.
Οι υψηλές τιμές πώλησης του τόνου – τον Ιανουάριο του 2013, ένας τόνος τού Ειρηνικού 240 κιλών πωλήθηκε για 1,7 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασία στο Τόκιο – κάνουν κερδοφόρα την διαδικασία να χρησιμοποιούνται αεροπλάνα και ελικόπτερα για να σαρώνουν τον ωκεανό από τα ψάρια που απομένουν. Απέναντι σε αυτές τις τεχνολογίες, τα θαλάσσια ζώα δεν έχουν καμία τύχη.
Ούτε είναι τα μεγάλα ψάρια τα μόνα που απειλούνται. Περιοχή μετά από περιοχή, όταν εξαφανίζονται τα μακρόβια αρπακτικά είδη, όπως ο τόνος και ο ξιφίας, οι αλιευτικοί στόλοι προχωρούν σε μικρότερα ψάρια, που τρέφονται με πλαγκτόν, όπως οι σαρδέλες, ο γαύρος και η ρέγκα. Η υπερεκμετάλλευση των μικρότερων ψαριών στερεί τα μεγαλύτερα άγρια ψάρια από ότι απομένει για την τροφή τους.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η αύξηση της ζήτησης. Πρόβλημα είναι επίσης και το πώς τα αλιεύουμε. Η σύγχρονη βιομηχανία αλιευτικών στόλων σέρνει πετονιές με χιλιάδες αγκίστρια για πολλά μίλια πίσω από ένα σκάφος, και οι βιομηχανικές μηχανότρατες στην ανοιχτή θάλασσα ποντίζουν δίχτυα σε χιλιάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Μάλιστα, περίπου το ένα τρίτο όσων βγάζουν οι ψαράδες έξω από τα νερά δεν υπήρχε ποτέ πρόθεση να αλιευθεί. Μερικές από τις πιο καταστροφικές ψαριές πετάνε το 80% με 90% από αυτά που αλιεύονται. Στον Κόλπο του Μεξικού, για παράδειγμα, για κάθε κιλό γαρίδας που έχει αλιευθεί από αλιευτικό σκάφος, πετιούνται πάνω από τρία κιλά θαλάσσιας ζωής.
