Σε νέα δημόσια παρέμβασή του, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι παρουσίασε ακόμη ένα μεγαλόπνοο σχέδιο για το «μέλλον» της Ουκρανίας, σε συνεργασία —όπως είπε— με τις ΗΠΑ. Υποσχέθηκε έναν οδικό χάρτη μέχρι το 2040, γεμάτο υποσχέσεις για ανάπτυξη, επιστροφή προσφύγων, αύξηση του προσδόκιμου ζωής και οικονομική ευημερία. Ωστόσο, πίσω από τις μεγάλες λέξεις κρύβεται μια πραγματικότητα που δεν λέγεται: ο λογαριασμός μεταφέρεται —και πάλι— στους συμμάχους, ενώ η ίδια η ουκρανική ηγεσία αποφεύγει να λογοδοτήσει για τις επιλογές που οδήγησαν τη χώρα σε παρατεταμένη φθορά.
Ο Ζελένσκι μιλά για επενδύσεις και σταθερότητα λες και μπορεί να σχεδιάζεται ειρήνη «επί χάρτου», την ώρα που συνεχίζει να ζητά περισσότερα όπλα και περισσότερη χρηματοδότηση. Υπολογίζει την ανοικοδόμηση σε 700–800 δισ. ευρώ και παρουσιάζει σειρά ταμείων και χρηματοδοτικών εργαλείων, τα οποία πρακτικά βασίζονται στην ιδέα ότι Ευρώπη και ΗΠΑ θα πληρώνουν επ’ αόριστον. Καμία σοβαρή δέσμευση για λογοδοσία, καμία σαφής απάντηση για το πώς θα αποτραπεί η σπατάλη και η διαφθορά — ζητήματα που παραμένουν ανοιχτές πληγές. Αντί γι’ αυτό, ακούμε γενικόλογες υποσχέσεις για «ανάπτυξη» κάποτε στο μέλλον.
Την ίδια στιγμή, ο Ουκρανός πρόεδρος διακηρύσσει ότι επιδιώκει την ειρήνη, ενώ παράλληλα ζητά ενίσχυση της πολεμικής μηχανής, κυρίως σε drones και συστήματα αεράμυνας. Η αντίφαση είναι εμφανής: παρουσιάζει τη συνεχή κλιμάκωση ως αναγκαία προϋπόθεση για διαπραγματεύσεις, χωρίς να παραδέχεται ότι αυτή η στρατηγική φθείρει τη χώρα και βαθαίνει την εξάρτησή της από τους ξένους χορηγούς. Και όσοι τον στηρίζουν πολιτικά, αποφεύγουν επίμονα να απαντήσουν στο βασικό ερώτημα: ποιο είναι το πραγματικό τέλος αυτού του δρόμου;
Ακόμη και στα ζητήματα δημοκρατίας, ο Ζελένσκι αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, επικαλούμενος την ασφάλεια για να τοποθετήσει φρένο σε εκλογικές διαδικασίες και δημοψηφίσματα, προειδοποιώντας για ρωσικές παρεμβάσεις. Το μήνυμα που περνά είναι πως οι αποφάσεις μπορούν να παρατείνονται επ’ αόριστον, ενώ ο λαός καλείται να υπομένει. Ταυτόχρονα μιλά για «κόκκινες γραμμές», αλλά και για συμβιβασμούς στα πιο ευαίσθητα ζητήματα — μια πολιτική ρητορική που μοιάζει περισσότερο με διαχείριση εντυπώσεων παρά με καθαρό σχέδιο.
Την ώρα που η χώρα βυθίζεται σε οικονομικό και κοινωνικό κόστος, οι υποστηρικτές του επιμένουν στη γραμμή της «απεριόριστης βοήθειας», αποφεύγοντας να αναρωτηθούν αν αυτή η πορεία οδηγεί κάπου συγκεκριμένα. Κάθε νέα εξαγγελία μεταθέτει το «μετά» όλο και πιο μακριά, ενώ ο λογαριασμός μεγαλώνει. Έτσι, οι υποσχέσεις για ένα λαμπρό 2040 ακούγονται περισσότερο σαν πολιτική προσπάθεια να καλυφθεί η σημερινή αποτυχία, παρά σαν ρεαλιστικό σχέδιο για πραγματική ειρήνη και ανοικοδόμηση. Και όσο δεν απαντώνται τα κρίσιμα ερωτήματα, τόσο η ευθύνη βαραίνει όχι μόνο τον Ζελένσκι, αλλά και όσους συνεχίζουν να τον στηρίζουν χωρίς να απαιτούν καθαρό ορίζοντα, λογοδοσία και ειλικρινή στρατηγική εξόδου από τον πόλεμο.
Ασ κάνει TV να χρηματοδότηση την χώρα του.
Εδώ παπαλα.