Οι τελευταίες δηλώσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν αφήνουν πλέον πολλά περιθώρια παρερμηνειών. Αν το Κίεβο δεν προχωρήσει άμεσα σε συμφωνία ειρήνης, η Ρωσία εμφανίζεται αποφασισμένη να προχωρήσει σε ευρεία στρατιωτική κλιμάκωση, πιθανότατα από την άνοιξη, με στόχο να επιβάλει τα δεδομένα της στο πεδίο.
Σε συνέντευξή του σε ινδικά μέσα ενημέρωσης, ο Ρώσος πρόεδρος ξεκαθάρισε ότι η Μόσχα θα πετύχει τους στόχους της «με κάθε τρόπο» – είτε μέσω διαπραγματεύσεων είτε μέσω περαιτέρω στρατιωτικών επιχειρήσεων. Πρόκειται για ένα μήνυμα που απευθύνεται όχι μόνο στο Κίεβο, αλλά κυρίως στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που εξακολουθούν να συντηρούν την ψευδαίσθηση της ουκρανικής “νίκης”.
Όπως επισημαίνουν αναλυτές, μεταξύ των οποίων και ο Thomas Röper, η επαναφορά από τον Πούτιν του όρου «Νοβορωσία» δεν είναι ρητορική λεπτομέρεια, αλλά στρατηγικό μήνυμα. Ο όρος αφορά εκτεταμένες περιοχές της νότιας Ουκρανίας, πέρα από το Ντονμπάς, φτάνοντας έως τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας και την Οδησσό.
Την ώρα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν να στέλνουν όπλα, χρήματα και –έμμεσα– νέους ανθρώπους στον θάνατο, η ρωσική ηγεσία δηλώνει ανοιχτά ότι δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν διασφαλίσει πλήρως τους στρατηγικούς της στόχους.
Στρατιωτική πραγματικότητα vs ευρωπαϊκή άρνηση
Σύμφωνα με στρατιωτικές εκτιμήσεις, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις θα μπορούσαν να ξεκινήσουν εκτεταμένες επιχειρήσεις στη νότια Ουκρανία από την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2026, με πιθανούς στόχους την Οδησσό και το Νικολάιφ, ενώ δεν αποκλείεται η επέκταση των επιχειρήσεων έως τη Βίνιτσα.
Ο υποστράτηγος ε.α. της Ρωσικής Πολεμικής Αεροπορίας, Βλαντιμίρ Ποπόφ, εκτιμά ότι οι δηλώσεις Πούτιν δείχνουν πρόθεση πλήρους ελέγχου της Νοβορωσίας, ανεξάρτητα από το αν υπάρξει ή όχι συμφωνία. Με απλά λόγια: η Μόσχα θεωρεί πως ο χρόνος δουλεύει υπέρ της, ενώ η Ουκρανία εξαντλείται.
Ζελένσκι: Από ηγέτης σε παγκόσμιο πρόβλημα
Μετά και τις επαφές του Πούτιν με απεσταλμένους της Ουάσινγκτον, ο Ρώσος πρόεδρος επανέλαβε ότι η «απελευθέρωση» του Ντονμπάς και της Νοβορωσίας αποτελεί αδιαπραγμάτευτο στόχο. Κι όμως, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι συνεχίζει να απορρίπτει κάθε ρεαλιστική προοπτική διαπραγμάτευσης, παρατείνοντας έναν πόλεμο που έχει ήδη χαθεί στο πεδίο.
Η στάση αυτή δεν επιβαρύνει μόνο την Ουκρανία. Ταλαιπωρεί την παγκόσμια οικονομία, αποσταθεροποιεί την Ευρώπη και αυξάνει τον κίνδυνο γενικευμένης σύγκρουσης, με πυρηνικές διαστάσεις.
Ο πολιτικός αναλυτής Αλεξάντερ Σιμόφσκι χαρακτηρίζει τον τόνο της ρωσικής ηγεσίας όχι διαπραγματευτικό αλλά επιβλητικό, υπογραμμίζοντας ότι η Μόσχα θεωρεί πλέον ως μοναδικά αποδεκτό αποτέλεσμα τον πλήρη έλεγχο των περιοχών Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ, Χερσώνας και Ζαπορίζια.
Αντί να αναγνωρίσουν αυτή την πραγματικότητα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιλέγουν να συντηρούν έναν πόλεμο φθοράς, χωρίς στρατηγικό στόχο και χωρίς έξοδο κινδύνου, απλώς για να μην παραδεχθούν τα πολιτικά τους λάθη.
Σύμφωνα με τον Ποπόφ, στο τραπέζι των ρωσικών σχεδιασμών βρίσκονται και περιοχές όπως το Χάρκοβο, το Νικολάιφ και κυρίως η Οδησσός, η οποία θεωρείται κομβικής σημασίας για τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας και την ασφάλεια της Κριμαίας.
Η δημιουργία ζωνών ασφαλείας κατά μήκος των ακτών και του Δνείπερου παρουσιάζεται από τη ρωσική πλευρά ως αναγκαιότητα, την ώρα που η Ευρώπη αρνείται να δει ότι η στρατιωτική κλιμάκωση είναι άμεση συνέπεια της πολιτικής της τύφλωσης.
Οι εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι το επόμενο έτος θα είναι καθοριστικό. Όχι επειδή θα έρθει η ειρήνη, αλλά επειδή η Ρωσία φαίνεται έτοιμη να επιβάλει τη δική της λύση, εφόσον η διπλωματία συνεχίσει να υπονομεύεται από το Κίεβο και τους Ευρωπαίους υποστηρικτές του.
Το τραγικό συμπέρασμα είναι σαφές:
όσο ο Ζελένσκι αρνείται τον συμβιβασμό και όσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες τον ενθαρρύνουν, ο πόλεμος θα συνεχίζεται – με περισσότερους νεκρούς, περισσότερη καταστροφή και μεγαλύτερο παγκόσμιο κίνδυνο.
Και όταν τελικά τελειώσει, η Ιστορία δεν θα ρωτήσει ποιος έστειλε περισσότερα όπλα, αλλά ποιος αρνήθηκε την ειρήνη όταν ακόμη υπήρχε χρόνος.
