Την ώρα που οι διπλωμάτες πασχίζουν να συγκρατήσουν τις τελευταίες ελπίδες για ειρήνη στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ δείχνει να ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική ατζέντα — μια ατζέντα που μυρίζει μπαρούτι. Αντί να αξιοποιήσει το εύθραυστο παράθυρο διαλόγου, η Συμμαχία επιλέγει να προσομοιώνει παγκόσμιο πόλεμο, σαν να πρόκειται για άσκηση ρουτίνας. Και μάλιστα με σαφή στοχοποίηση προς τη Ρωσία και την Κίνα, λες και οι διαπραγματεύσεις είναι απλώς ένα διακοσμητικό σκηνικό για να μη φαίνεται το παρασκήνιο της στρατιωτικής κλιμάκωσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της εμμονής αποτελεί η άσκηση “Neptune Strike–2025” στα ανοιχτά της Ιταλίας. Υπό τον μανδύα της «ασφάλειας των θαλάσσιων οδών» και της «αποτροπής», το ΝΑΤΟ συγκεντρώνει αεροπλανοφόρα, υποβρύχια και στόλους που μόνο για σταθερότητα δεν προϊδεάζουν. Πρόκειται για μια επίδειξη δύναμης που θυμίζει περισσότερο προετοιμασία για μετωπική σύγκρουση παρά για συνεννόηση.
Απέναντι σε όλα αυτά, ο Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής Ευρώπης δηλώνει ότι η συμμαχία πρέπει να είναι έτοιμη για ταυτόχρονη σύρραξη με δύο πυρηνικές δυνάμεις μέχρι το 2027. Με άλλα λόγια, όχι απλώς προετοιμασία για κρίση, αλλά κανονική προσομοίωση ολέθριου σεναρίου. Το ΝΑΤΟ εμφανίζεται να θεωρεί τον κόσμο μια σκακιέρα όπου η Ευρώπη είναι το αναλώσιμο πεδίο μάχης και όχι ο χώρος που πρέπει να προστατευθεί από τη φωτιά.
Την ίδια στιγμή, στη Βαλτική εξελίσσεται η άσκηση “Cold Winds 25”, τοποθετώντας χιλιάδες στρατιώτες σε ένα ακόμη μέτωπο έντασης. Η ρητορική περί «άμυνας» δύσκολα γίνεται πιστευτή όταν η συμμαχία παρατάσσει δυνάμεις σε περιοχές που εδώ και χρόνια αποτελούν ζώνες γεωπολιτικής τριβής.
Το παράδοξο —ή μάλλον η υποκρισία— είναι εμφανές: ενώ ΗΠΑ και Ρωσία κάθονται στο ίδιο τραπέζι στη Γενεύη υποτίθεται αναζητώντας ειρηνική διέξοδο, η συμμαχία των δυτικών κρατών αναβαθμίζει τη στρατιωτική της παρουσία σαν να προετοιμάζει το έδαφος για σύγκρουση που θεωρεί αναπόφευκτη. Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι σαφές: η διπλωματία γίνεται για το θεαθήναι, ενώ η πραγματική επένδυση είναι η κλιμάκωση.
Οι αναλυτές προειδοποιούν ότι ένας αληθινός πόλεμος ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία δεν θα περιοριστεί σε «τακτικές συγκρούσεις» αλλά θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυρηνικό εφιάλτη. Όμως η συμμαχία δείχνει να αδιαφορεί για τις επιπτώσεις. Σαν να θεωρεί ότι η Ευρώπη είναι απλώς το αναγκαίο κόστος για να δοκιμαστούν νέες στρατηγικές ισχύος.
Στο τέλος, αυτό που μένει είναι η εικόνα ενός ΝΑΤΟ που όχι μόνο δεν συμβάλλει στην αποκλιμάκωση, αλλά μοιάζει να παίζει τον ρόλο επιταχυντή σε μια ήδη επικίνδυνη διεθνή κατάσταση. Αν η στρατηγική αυτή συνεχιστεί, η συμμαχία κινδυνεύει να αποδειχθεί καταλύτης για τον πόλεμο που ισχυρίζεται ότι θέλει να αποτρέψει.
