Ακόμα δεν μου έχει επιδοθεί η απόφαση της αφαίρεσης της δικηγορικής άδειας για τέσσερις μήνες. Της απόφασης με την οποία καταδικάστηκα πειθαρχικά με την υπογραφή της ίδιας της προέδρου του Αρείου Πάγου για αυτά που με αθώωσε το Εφετείο Αθηνών στην υπόθεση της σύλληψης…
Της ίδιας που λίγες μέρες νωρίτερα είχε υπογράψει την αντίδραση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου στο καταδικαστικό σε βάρος της Ελλάδας ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Για το «κράτος δικαίου» στη χώρα μας…
Επειδή όμως με αγωνία ρωτάτε δημόσια και επειδή λαμβάνω αμέτρητα μηνύματα από όλη την χώρα, αλλά και έξω από αυτή, τι γίνεται σε αυτούς τους τέσσερις μήνες, σας απαντώ:
Αυτό που γίνεται είναι να μου στερήσουν τα έσοδα εκείνα που συμπλήρωναν την βοήθεια του κόσμου για τα τεράστια έξοδα αυτής της τιτάνιας για τα ελληνικά δεδομένα νομικής μάχης. Μία βοήθεια που κρατά την μάχη αυτή αλλά και την οικογένειά μου οριακά. Στις λίγες αυτές περιπτώσεις που κράτησα στη δικηγορία που ασκούσα όλα αυτά τα χρόνια, και όλοι πια γνωρίζουν για τι δικηγορία μιλάμε, δεν θα μπορώ στο διάστημα αυτό να εκπροσωπήσω στα δικαστήρια τους ανθρώπους που στηρίζονται σε εμένα για την υπεράσπισή τους και την δικαίωσή τους.
Ένας από αυτούς είναι ο πατέρας του κοριτσιού που «σφάχτηκε» το 1997 στο «ΕΛΕΝΑ». Η δίκη είναι την 8η Μαρτίου, τέσσερις μέρες μετά την δίκη του «ΣΩΤΗΡΙΑ»…
Τι να λέμε τώρα για τον Στέφανο Χίο και την εφημερίδα…
Ώστε η βοήθεια του κόσμου καθίσταται πια όχι απλά αναγκαία αλλά είναι και η ΜΟΝΗ που θα κρατήσει ζωντανούς εμένα, την οικογένειά μου και την μάχη αυτή.
Κατά τα λοιπά, η μάχη σε όλα τα μέτωπα συνεχίζεται κανονικά, αρκεί να βοηθήσει και ο κόσμος.
Τώρα όσο ποτέ…
Και όπου στην προδικασία χρειάζεται δικηγορική υπογραφή, υπάρχει λύση…
Την Δευτέρα (επειδή ρωτάτε ΚΑΙ για αυτό) ΔΕΝ καταθέτω ως δικηγόρος, καταθέτω ως ΜΑΡΤΥΡΑΣ, ως ο ΠΡΩΤΟΣ μάρτυρας στην ΠΡΩΤΗ ποινική δίκη κατά νοσοκομείου αναφοράς.
Και είμαι πανέτοιμος…
Τελικά, μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
Γιατί, εκτός των άλλων, όπως είναι η επιβεβαίωση του τρόμου της οργάνωσης για τον δικηγόρο Νίκο Αντωνιάδη, ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ οδηγούν τα πράγματα σε έναν δρόμο.
Σε έναν δρόμο που εγώ είχα αποκλείσει, αλλά τελικά φαίνεται πως είναι …μονόδρομος.
Ίσως αυτό ήταν από την αρχή το σχέδιο…
