Washington Examiner: Ο Κίσινγκερ οφείλει μία μεγάλη συγγνώμη στην Ελλάδα

Όλοι πλέον γνωρίζουν ότι η Τουρκία είναι απειλή για την ασφάλεια της Δύσης, και όχι μέρος της αρχιτεκτονικής ασφαλείας αυτής. Έτσι ξεκινά το άρθρο του εμβληματικού αναλυτή Μάικλ Ρούμπιν στο κορυφαίο αμερικανικό μέσο.

Η συνέχεια, είναι ένα πραγματικό σφυροκόπημα. Ο γνωστός αρθρογράφος φτάνεις στο σημείο να αποκαλύψει ότι Δυτικοί διπλωμάτες που στηρίζουν την Τουρκία, είναι πλήρως διεφθαρμένοι!

Το Ιράκ, η Συρία, η Αρμενία, η Ελλάδα και η Κύπρος αντιμετωπίζουν την τουρκική επιθετικότητα. Η Τουρκία θυματοποιεί τις θρησκευτικές μειονότητες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Η εθνοκάθαρση συνεχίζεται. Παρ’ όλα αυτά, ο δυτικός κατευνασμός της Τουρκίας, επίσης συνεχίζεται.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό. Μερικοί διπλωμάτες πιστεύουν σε μια Τουρκία που κάποτε υπήρξε, παρά σε αυτό που έχει γίνει η Τουρκία σήμερα. Άλλοι πιστεύουν ότι οι τιμωρητικές πολιτικές θα μπορούσαν να επιτρέψουν στον Ερντογάν να παίξει το εθνικιστικό χαρτί για να ενισχύσει τις προοπτικές επανεκλογής του. Αυτό, ωστόσο, είναι ανιστόρητο, διότι προϋποθέτει ότι κάποιος τόσο διψασμένος για εξουσία όσο ο Ερντογάν θα δεχόταν μια δυσμενή έκβαση στην κάλπη. Άλλοι πάλι είναι απλώς διεφθαρμένοι και ελπίζουν να προσκολληθούν στο τουρκικό «μπαχτσίσι».

Τούτου λεχθέντος, ο κατευνασμός της Τουρκίας δεν είναι κάτι νέο. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ το έκανε σύστημα σχεδόν πριν από μισό αιώνα, όταν υποστήριξε κρυφά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Οι αποφάσεις που πήρε τότε έχουν μεγαλύτερες συνέπειες σήμερα από αυτές που περιβάλλουν τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ενώ ο χρόνος ξεπέρασε την εχθρότητα στη Νοτιοανατολική Ασία, οι αποφάσεις του Κίσινγκερ στην Ανατολική Μεσόγειο στην καλύτερη περίπτωση παγίωσαν μια κατά τα άλλα επιλύσιμη κρίση και στη χειρότερη θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν ανανεωμένη σύγκρουση.

Η σπίθα για την τουρκική εισβολή ήταν ένα πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο που ενθαρρύνθηκε από την ελληνική χούντα που ήθελε να προσαρτήσει το νησί. Η χούντα ήταν «πελάτης» του Κίσινγκερ, και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο τότε Σεν. Ο J. William Fulbright προειδοποίησε τον Κίσινγκερ για το επικείμενο πραξικόπημα. Πέντε ημέρες αργότερα, οι τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Κύπρο και κατέλαβαν το 3% του εδάφους της για να εμποδίσουν την προσάρτηση. Μόλις τέσσερις μέρες μετά, το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς κατέρρευσε και η Ελλάδα αγκάλιασε τη δημοκρατία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οποιοσδήποτε λόγος για ξένη στρατιωτική επέμβαση εξαλείφθηκε. Εκείνη την εποχή, η ηγεσία της Τουρκίας ήθελε να αποσπάσει την προσοχή από την κακή οικονομία της και έτσι κατασκεύασε λόγους για να συνεχίσει την κατάκτησή της Κύπρου…

Ένα μήνα αργότερα, χωρίς κανένα casus belli και εν μέσω ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, η Τουρκία ξανάρχισε την επίθεσή της και κατέλαβε 10 φορές περισσότερα εδάφη, εξαπολύοντας εθνοκάθαρση που ούτε η ελληνική χούντα δεν είχε σκεφτεί ποτέ. Τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα δείχνουν ότι, σε αυτό, η Τουρκία είχε έναν φίλο: Τον Κίσινγκερ.

Παρόλο που η Ελλάδα ήταν και δημοκρατία και πιστός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Κίσινγκερ είδε την ευκαιρία να κατευνάσει την Τουρκία. «Δεν υπάρχει κανένας αμερικανικός λόγος για τον οποίο οι Τούρκοι δεν πρέπει να έχουν το ένα τρίτο της Κύπρου», συμβούλευσε ο Κίσινγκερ τον Πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ, ο οποίος είχε αναλάβει την προεδρία λίγες μέρες πριν. «Οι τουρκικές τακτικές είναι σωστές – αρπάξτε ό,τι θέλουν και μετά διαπραγματευτείτε με βάση την κατοχή», πρόσθεσε. Ο Κίσινγκερ έδωσε ιδιωτικά πράσινο φως για την αρπαγή γης σε συνομιλίες με τον Τούρκο πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετζεβίτ. Αυτό που ο Κίσινγκερ δεν εξήγησε ποτέ ήταν γιατί ήταν λογικό να προδοθεί ένας σύμμαχος όπως η Ελλάδα. Η Τουρκία, σε τελική ανάλυση, δεν θα εγκατέλειπε τη σοβιετική σφαίρα εάν η Ουάσιγκτον ασκούσε βέτο στην κατοχή, ούτε οι ΗΠΑ ήταν ανίσχυρες: Το 1956, ο πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ αντιστάθηκε στη Βρετανία και τη Γαλλία για την επίθεσή τους στην Αίγυπτο για την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ. Η σύγκρουση δοκίμασε τη συνοχή του ΝΑΤΟ, αλλά η συμμαχία επέζησε και έγινε ισχυρότερη με το οριστικό τέλος της σύγκρουσης.

Σε αντίθεση με τα γεγονότα στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το πρόβλημα δεν είναι απλώς ο Ερντογάν, αλλά μάλλον ότι οι κινήσεις του Κίσινγκερ έδειξαν στο ευρύτερο τουρκικό κατεστημένο ότι η επιθετικότητα λειτουργεί. Ο Κίσινγκερ κολάκευε την τουρκική αντίληψη ότι το μέγεθος έχει σημασία. Όποια και αν είναι η πρόκληση τους, οι Τούρκοι ηγέτες πιστεύουν τώρα ότι η Ουάσιγκτον θα σεβαστεί το μέγεθός τους και θα ρίξει οποιαδήποτε μικρότερη χώρα κάτω από την τουρκική μπότα. Επομένως, όχι μόνο το βόρειο τμήμα της Κύπρου παραμένει το τελευταίο κατεχόμενο έδαφος της Ευρώπης, αλλά ο Ερντογάν πιστεύει τώρα ότι με την δύναμη του μπορεί να του κερδίσει την κατοχή των ελληνικών νησιών του Αιγαίου.

Ο Κίσινγκερ έκανε λάθος και θα χρειαστούν εξοντωτικές κυρώσεις στην Τουρκία, τερματισμός του κυπριακού στρατιωτικού εμπάργκο και περαιτέρω ανάπτυξης των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο για να διορθωθούν ιστορικά λάθη και να αποτραπούν νέες συγκρούσεις. Στο μεταξύ, ο Κίσινγκερ θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από την Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν θα υπήρχε καλύτερος τρόπος να δώσεις σήμα στην Τουρκία ότι η εποχή του ιμπεριαλισμού της έχει τελειώσει.