Η συζήτηση για την αξία της ανθρώπινης ζωής πριν από τη γέννηση παραμένει ένα από τα πιο ευαίσθητα και φορτισμένα ζητήματα της εποχής μας. Πρόσφατα, η υποψήφια για το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, Φράουκε Μπρόσιους-Γκέρσντορφ, που προτάθηκε από τους σοσιαλδημοκράτες του SPD, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις με τις απόψεις της για την έκτρωση.
Σε άρθρο της το 2024, με τίτλο «Εγγύηση της ανθρώπινης ύπαρξης και δικαίωμα στη ζωή για το αγέννητο παιδί: Ανάγκη για μεταρρύθμιση», η 54χρονη νομικός υποστηρίζει ότι η αντίληψη πως η ανθρώπινη ύπαρξη ισχύει αυτομάτως για κάθε ανθρώπινη ζωή αποτελεί «βιολογιστικό-νατουραλιστικό σφάλμα». Συμπέρανε ότι υπάρχουν «βάσιμοι λόγοι» για να θεωρηθεί ότι η ανθρώπινη ύπαρξη ξεκινά από τη γέννηση.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι βαθύ: Πότε αρχίζει η ανθρώπινη ύπαρξη; Είναι η ζωή πριν τη γέννηση λιγότερο πολύτιμη; Και κυρίως, είναι δουλειά ενός νομικού να αποφασίζει για ένα ζήτημα που αφορά τη ζωή και τον θάνατο; Το παρόν άρθρο παρουσιάζει το «Το ημερολόγιο ενός αγέννητου παιδιού», ένα φανταστικό αλλά βαθιά συγκινητικό κείμενο που δημοσιεύτηκε αρχικά στο αμερικανικό περιοδικό Time. Μέσα από τις σκέψεις ενός αγέννητου παιδιού, που βασίζονται σε επιστημονικά δεδομένα για την προγεννητική ανάπτυξη, το κείμενο φωτίζει τη θαυμαστή διαδικασία της ζωής.
Η αρχή της ζωής
13 Νοεμβρίου
Σήμερα ξεκίνησε η ζωή μου. Οι γονείς μου δεν το γνωρίζουν ακόμα. Είμαι μικρότερο από έναν σπόρο μήλου, μα είμαι ήδη μοναδικό. Θα γίνω κορίτσι, με γαλάζια μάτια.
27 Νοεμβρίου
Έχω μεγαλώσει λίγο, αλλά είμαι ακόμα πολύ μικρή για να κάνω οτιδήποτε μόνη μου. Η μητέρα μου φροντίζει τα πάντα για μένα, χωρίς να γνωρίζει την ύπαρξή μου μέσα της.
2 Δεκεμβρίου
Το στόμα μου αρχίζει να σχηματίζεται. Σε έναν χρόνο, θα μπορώ να γελάσω με αυτό. Λίγο αργότερα, θα μιλήσω. Ξέρω ήδη ποια θα είναι η πρώτη μου λέξη: «Μαμά».
6 Δεκεμβρίου
Σήμερα η καρδιά μου άρχισε να χτυπά. Από τώρα και για πάντα, θα χτυπά σταθερά, δίνοντας ρυθμό στη ζωή μου.
12 Δεκεμβρίου
Κάθε μέρα μεγαλώνω λίγο ακόμα. Τα χέρια και τα πόδια μου παίρνουν σιγά-σιγά μορφή. Θα περάσει καιρός μέχρι να μπορώ να τρέξω προς τη μαμά και τον μπαμπά.
22 Δεκεμβρίου
Μικροσκοπικά δάχτυλα σχηματίζονται στα χέρια μου. Μια μέρα, θα κρατήσουν μια κούκλα, θα πετάξουν μια μπάλα, θα μαζέψουν λουλούδια και θα αγγίξουν άλλα χέρια.
Η χαρά της ανακάλυψης
30 Δεκεμβρίου
Σήμερα ο γιατρός είπε στη μαμά ότι υπάρχω. Είσαι χαρούμενη, μαμά;
3 Ιανουαρίου
Οι γονείς μου δεν ξέρουν ακόμα ότι είμαι κορίτσι. Ίσως περιμένουν αγόρι ή δίδυμα. Θα τους εκπλήξω, σίγουρα!
16 Ιανουαρίου
Το πρόσωπό μου έχει πια σχηματιστεί. Ελπίζω να μοιάσω στη μαμά μου.
20 Ιανουαρίου
Αν δεν ήταν τόσο σκοτεινά εδώ μέσα, θα μπορούσα να δω. Σύντομα, τα μάτια μου θα αντικρίσουν τον κόσμο: τον ήλιο, τα λουλούδια, τα παιδιά. Και πάνω από όλα, μαμά, πώς είσαι;
Η φωνή της καρδιάς
1 Φεβρουαρίου
Μαμά, ακούω την καρδιά σου να χτυπά. Ακούς το απαλό «ταπ-ταπ» της δικής μου; Θα γίνω μια υγιής κόρη. Κάποιες μαμάδες δεν θέλουν τα παιδιά τους. Εγώ ανυπομονώ να βρεθώ στην αγκαλιά σου, να αγγίξω το πρόσωπό σου. Είσαι το ίδιο ανυπόμονη για μένα;
4 Φεβρουαρίου
Μαμά, γιατί το έκανες; Γιατί άφησες να μου πάρουν τη ζωή; Θα μπορούσαμε να είχαμε τόσο όμορφες στιγμές μαζί.
Μια συζήτηση που δεν τελειώνει
Το «Ημερολόγιο ενός αγέννητου παιδιού» δεν είναι απλώς ένα κείμενο. Είναι μια υπενθύμιση της πολυπλοκότητας και της ομορφιάς της ανθρώπινης ζωής από τη στιγμή της σύλληψης. Η επιστήμη αποκαλύπτει το θαύμα της προγεννητικής ανάπτυξης, ενώ η ηθική και νομική συζήτηση για το πότε αρχίζει η ανθρώπινη ύπαρξη συνεχίζει να διχάζει. Το κείμενο καλεί τον αναγνώστη να αναλογιστεί: Ποιος έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για μια ζωή που δεν μπορεί ακόμα να μιλήσει για τον εαυτό της;
Η συζήτηση για την έκτρωση και την ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι μόνο νομική ή επιστημονική. Είναι βαθιά ανθρώπινη. Και ίσως, μέσα από κείμενα όπως αυτό, να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα με περισσότερη ενσυναίσθηση και σεβασμό για τη ζωή σε κάθε της στάδιο.
