Ο πόλεμος στην Ουκρανία μπαίνει σε μια νέα φάση, με τον πρόεδρο Πούτιν να κρατά γερά τη σκυτάλη της πολιτικής εξουσίας και τη στρατηγική της Ρωσίας να παραμένει αδιαμφισβήτητη. Αν και οι διεθνείς διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ συνεχίζονται, το Κρεμλίνο δεν φαίνεται να έχει καμία διάθεση να υποχωρήσει. Αντίθετα, ο Πούτιν προχωρά αμείωτος με τα αιτήματά του, θέτοντας σοβαρά διλήμματα για τη Δύση και την Ουκρανία.
Οι διαπραγματεύσεις στη Φλόριντα το Σάββατο, με τη συμμετοχή του Κιρίλ Ντμίτριεφ και αμερικανικών αξιωματούχων, φαντάζουν σαν μια τελευταία ευκαιρία για να βρεθεί μια λύση. Ωστόσο, η ρωσική πλευρά δεν πρόκειται να υποχωρήσει από τις βασικές της αξιώσεις: καμία ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και αναγνώριση των εδαφών που η Ρωσία θεωρεί δικά της. Και όσο και αν η Ουκρανία προσπαθεί να αρνηθεί κάθε παραχώρηση, η Ρωσία δείχνει αποφασισμένη να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, θέτοντας όρια που δεν είναι διαπραγματεύσιμα.
Είναι ξεκάθαρο ότι για τον Πούτιν, αυτή η σύγκρουση δεν αφορά απλώς την Ουκρανία. Πρόκειται για την ασφάλεια της Ρωσίας και την προστασία από τις γεωπολιτικές πιέσεις της Δύσης. Η Ρωσία έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί τα σύνορά της και να καθορίσει την τύχη των περιοχών που θεωρεί στρατηγικά σημαντικές.
Η Αμερική, με τον Τραμπ και τους διπλωμάτες του, προσπαθεί να «μεσολαβήσει» και να βρει μια λύση που θα ικανοποιήσει και τις δύο πλευρές. Ωστόσο, ο Τραμπ, με την εμπειρία του και την πολιτική του σθένος, γνωρίζει πως η συμφωνία δεν μπορεί να επιτευχθεί αν η Ρωσία δεν βρει πρώτα αυτό που θεωρεί «αποδεκτό». Κάθε συζήτηση γύρω από το μέλλον της Ουκρανίας πρέπει να περιλαμβάνει τις εγγυήσεις για την ασφάλεια της Ρωσίας, και σε αυτόν τον τομέα, η Μόσχα δεν δείχνει διάθεση για συμβιβασμούς.
Όσο για την Ουκρανία, η θέση της παραμένει αμετάβλητη: αρνείται να παραδώσει εδάφη και απορρίπτει κάθε ιδέα που παραπέμπει σε «παράδοση». Αλλά η δύναμη της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή και η στρατηγική της πίεση παραμένουν τα βασικά εργαλεία της Μόσχας για να επιβάλει τις δικές της απαιτήσεις. Οι εξελίξεις σε αυτό το μέτωπο θα κρίνουν όχι μόνο το μέλλον της Ουκρανίας, αλλά και την ισχύ της Ρωσίας στην παγκόσμια σκηνή.
Με τον χρόνο να πιέζει και την ανάγκη για μια συμφωνία να γίνεται όλο και πιο επιτακτική, παραμένει το ερώτημα: ποιος θα κάνει τελικά την υποχώρηση; Η Ρωσία δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν εξασφαλίσει την πλήρη αναγνώριση των εδαφικών της διεκδικήσεων, ενώ η Δύση προσπαθεί να βρει τον τρόπο να πείσει την Ουκρανία να διαπραγματευτεί.
Ο Πούτιν δείχνει ακριβώς τι θέλει, και δεν έχει καμία πρόθεση να υποχωρήσει από τις θέσεις του. Αν κάποιος πρόκειται να αναγνωρίσει τις πραγματικές ανάγκες της Ρωσίας, αυτός θα πρέπει να είναι ο δυτικός κόσμος, ο οποίος μάλλον δεν μπορεί να αγνοήσει τη στρατηγική του Κρεμλίνου για πολύ καιρό ακόμα. Το ερώτημα που μένει είναι αν οι διαπραγματεύσεις θα μπορέσουν να οδηγήσουν σε μια συμφωνία που θα προστατεύει τα συμφέροντα της Ρωσίας χωρίς να προκαλέσει νέες συγκρούσεις.
