Την ώρα που στην Γενεύη οι ισχυροί του πλανήτη συγκεντρώνονται γύρω από ένα τραπέζι για να συζητήσουν το περίφημο «σχέδιο τερματισμού του πολέμου», η Ελλάδα κοιτάζει ανήσυχη προς Ανατολάς. Οι τοίχοι του κόσμου τρίζουν, και μαζί τους τρίζει και η λεπτή γραμμή ασφάλειας που χωρίζει το Αιγαίο από το χάος.
Στο υποθετικό αυτό σενάριο, το σχέδιο των 28 σημείων του Προέδρου των ΗΠΑ εμφανίζεται ως μια συμφωνία που ταπεινώνει την Ουκρανία και, χωρίς να το θέλει κανείς να το παραδεχτεί, στέλνει ένα επικίνδυνο μήνυμα:
«Όποιος επιτίθεται, μπορεί να κερδίσει».
Και αυτό το μήνυμα ταξιδεύει… πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο θα φανταζόμασταν.
Η Τουρκία στο κατώφλι του μεγάλου άλματος
Στο σενάριο αυτό, στην Άγκυρα ωριμάζει ένα επικίνδυνο όραμα.
Ο ηγέτης της Τουρκίας, θέλοντας να αφήσει πίσω του μια παρακαταθήκη που θα ξεπερνά τον Κεμάλ, στρέφει το βλέμμα του προς τα «ιστορικά εδάφη», όπως τα ονομάζει.
Και ξαφνικά, η σκιά ενός παλιού όρκου – ενός «Μυστικού Όρκου» από το 1920 – ανασύρεται από τα συρτάρια της ιστορίας.
Σε αυτόν τον όρκο περιλαμβάνονται πόλεις και νησιά που σήμερα ανήκουν στην Ελλάδα:
Θεσσαλονίκη. Νησιά Ανατολικού Αιγαίου. Δωδεκάνησα. Κύπρος.
Η ιδέα και μόνο, ανασηκώνει τα κύματα του Αιγαίου.
Το σενάριο κλιμακώνεται: Πρόβες πολέμου στο γειτονικό δωμάτιο
Σ’ αυτό το υποθετικό σκηνικό, η τουρκική πολεμική βιομηχανία παράγει, εξοπλίζει, ενισχύει στρατιωτικές μονάδες με ρυθμό που αλλάζει τους συσχετισμούς. Η Τουρκία εκπαιδεύει ειδικές δυνάμεις, αναβαθμίζει drones, πύραυλους, άρματα, φρεγάτες.
Και όλα αυτά ενώ στην Ελλάδα το βλέμμα παραμένει στραμμένο προς την Ευρώπη, με την πεποίθηση πως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα σταθούν εμπόδιο στην κλιμάκωση.
Όμως, στην γεωπολιτική νύχτα, οι συμμαχίες δεν είναι πάντα τόσο γρήγορες όσο τα γεγονότα που τις ξεπερνούν.
Στο σενάριο αυτό, η Τουρκία περιμένει μόνο μια σπίθα.
Ένα «στημένο» επεισόδιο, μια προβοκάτσια, ένα γεγονός που θα παρουσιαστεί από τα τουρκικά ΜΜΕ ως casus belli.
Όπως συνέβη σε άλλες σκοτεινές εποχές, έτσι και τώρα η μάζα μπορεί να στρέψει το βλέμμα της προς την Ελλάδα με φανατισμό.
Και πίσω από τον φανατισμό, ακολουθεί πάντα ο στρατός.
Στο υποθετικό αυτό σενάριο, οι ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών ανιχνεύουν ύποπτες κινήσεις, πυρήνες που λειτουργούν για λογαριασμό της Τουρκίας, δίκτυα επιρροής σε Θράκη και Δωδεκάνησα, καθώς και μια συνεχή προσπάθεια διαμόρφωσης «μειονοτικών ζητημάτων» που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα.
Το Αιγαίο βουίζει από αερομαχίες, παραβιάσεις, ασκήσεις σε απόσταση αναπνοής.
Τα drones διασχίζουν τη νύχτα σαν αόρατες σκιές.
Και ενώ το βλέμμα της Ελλάδας στρέφεται στις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον για εγγυήσεις ασφαλείας, στο σενάριο αυτό η μεγάλη αλήθεια παραμένει μία:
Αν δεν είσαι πανέτοιμος, κανείς δεν μπορεί να σε σώσει εγκαίρως.
2026–2027: Τα χρόνια της μεγάλης αγωνίας
Στην κορύφωση του σεναρίου, το διάστημα 2026–2027 εμφανίζεται ως το πιο επικίνδυνο.
Η Τουρκία, εξοπλισμένη όσο ποτέ, βλέπει το «παράθυρο ευκαιρίας» να ανοίγει.
Ο ηγέτης της πλησιάζει στο τέλος της πολιτικής του εποχής.
Αν θέλει να αφήσει πίσω του το «μεγάλο έργο», αν θέλει να γράψει το όνομά του πάνω στον χάρτη…
τώρα είναι η στιγμή.
Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με το απόλυτο δίλημμα της επιβίωσης:
Να ενισχύσει άμεσα και δραστικά τις Ένοπλες Δυνάμεις της – σε αέρα, θάλασσα, ξηρά, κυβερνοχώρο –
ή να ρισκάρει να βρεθεί απροετοίμαστη μπροστά σε μια σύγκρουση που θα καθορίσει τον 21ο αιώνα στο Αιγαίο.
Τελευταία προειδοποίηση – Το τέλος του σεναρίου
Η χώρα, μέσα σε αυτό το υποθετικό και σκοτεινό σενάριο, καλείται να παραμείνει σε απόλυτη εγρήγορση:
να παρακολουθεί, να προβλέπει, να εξοπλίζεται,
γιατί ο κίνδυνος μπορεί να προκύψει χωρίς προειδοποίηση.
Μια λάθος κίνηση, ένα επεισόδιο στα νησιά, ένα θερμό τετελεσμένο…
και το Αιγαίο μπορεί να αλλάξει για πάντα.
Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο, η Ελλάδα κρατά στα χέρια της το πιο κρίσιμο δίλημμα της σύγχρονης ιστορίας της:
Θα περιμένει να γίνει ο κίνδυνος πραγματικότητα ή θα είναι έτοιμη πριν εκείνος εμφανιστεί;
