Ένας αόρατος αλλά ιδιαίτερα ανθεκτικός ρύπος, που εξακολουθεί να κυκλοφορεί στον αέρα παρά τη σταδιακή απαγόρευσή του, έρχεται στο προσκήνιο ως ύποπτος για την πρόκληση μιας από τις σοβαρότερες νευροεκφυλιστικές ασθένειες.
Το τριχλωροαιθυλένιο (TCE) – ένας βιομηχανικός διαλύτης που χρησιμοποιείται για την απολίπανση μετάλλων και τον στεγνό καθαρισμό – συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου Πάρκινσον, σύμφωνα με νέα αμερικανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Neurology.
Η μελέτη, μια από τις πιο εκτενείς του είδους της, βασίστηκε σε πάνω από 1,2 εκατομμύρια άτομα από το πρόγραμμα Medicare και ανέλυσε την πιθανή εξωτερική έκθεση σε TCE από το 2016 έως το 2018, αξιοποιώντας γεωγραφικά δεδομένα ατμοσφαιρικής ρύπανσης από την Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος των ΗΠΑ (EPA).
Τα αποτελέσματα ήταν ανησυχητικά: οι άνθρωποι που ζούσαν σε περιοχές με τις υψηλότερες συγκεντρώσεις του ρύπου στον αέρα εμφάνισαν κατά 10% μεγαλύτερο κίνδυνο να διαγνωστούν με Πάρκινσον, σε σύγκριση με όσους ζούσαν σε περιοχές με ελάχιστη ή μηδενική έκθεση.
Οι επιστήμονες χαρτογράφησαν τις περιοχές κινδύνου και εντόπισαν βιομηχανικές ζώνες με υψηλές εκπομπές του χημικού. Σε ακτίνα έως και 16 χιλιομέτρων από τις εγκαταστάσεις αυτές, ο κίνδυνος αυξανόταν ανάλογα με την απόσταση από την πηγή.
Παρότι η αύξηση του κινδύνου κρίνεται μέτρια, οι ερευνητές προειδοποιούν πως, λόγω της ευρείας χρήσης του TCE στο παρελθόν αλλά και της επίμονης παρουσίας του στο περιβάλλον, το ζήτημα αποκτά διαστάσεις δημόσιας υγείας.
«Ακόμη και μια μικρή αύξηση του κινδύνου, όταν αφορά εκατομμύρια ανθρώπους, σημαίνει σοβαρές επιπτώσεις για τον πληθυσμό», τόνισε η επικεφαλής της έρευνας, δρ. Brittany Krzyzanowski από το Barrow Neurological Institute στην Αριζόνα. «Τα στοιχεία συσσωρεύονται και δείχνουν ότι οι περιβαλλοντικοί παράγοντες δεν μπορούν πια να αγνοούνται στην αιτιολογία της νόσου Πάρκινσον».
Περιορισμοί της μελέτης περιλαμβάνουν το γεγονός ότι επικεντρώθηκε σε ηλικιωμένους και βασίστηκε σε εκτιμήσεις εξωτερικής έκθεσης από παλαιότερα δεδομένα (2002), χωρίς να ληφθούν υπόψη ενδεχόμενες επιδράσεις από την έκθεση εντός κλειστών χώρων ή μετακινήσεις.
Ωστόσο, η προειδοποίηση είναι σαφής: ένας χημικός παράγοντας που κυκλοφορεί αθόρυβα και αθέατα στον αέρα μας, μπορεί να έχει βαθιά και μη αναστρέψιμη επίδραση στον εγκέφαλο. Και σε έναν κόσμο όπου η βιομηχανική ρύπανση δεν γνωρίζει σύνορα, η ανάγκη για αυστηρότερη ρύθμιση και παρακολούθηση δεν ήταν ποτέ πιο επιτακτική.
