Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κοινωνική ανάφλεξη που η ίδια υποτίμησε: οι αγρότες έχουν βγει στον δρόμο όχι από ιδιοτροπία, αλλά από απόγνωση, και η Νέα Δημοκρατία μοιάζει να αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση που η ίδια προκάλεσε με καθυστερήσεις, υποσχέσεις και πολιτική αλαζονεία.
Από τη μια, η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιαστεί «κατανόηση», αναγνωρίζοντας δήθεν το δίκιο των αγροτών. Από την άλλη, απειλεί με αστυνομική καταστολή όσους αντιστέκονται. Η γραμμή είναι ξεκάθαρη: κατανόηση στα λόγια – καμία ανοχή στην πράξη.
Ο Παύλος Μαρινάκης φρόντισε μάλιστα να υπογραμμίσει ότι οι κινητοποιήσεις δεν θα επιτραπούν αν «παρεμποδίζουν την κυκλοφορία», λες και η οικονομική επιβίωση χιλιάδων παραγωγών είναι μικρότερης σημασίας από τη βολή της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση ζητά «τάξη και ηρεμία», την ώρα που η ίδια άφησε την ύπαιθρο χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς στήριξη και με αλλεπάλληλα πλήγματα στην παραγωγή. Η αστυνομία καλείται τώρα να «επιβάλει τον νόμο», όμως όλοι αντιλαμβάνονται ότι η απομάκρυνση των τρακτέρ από εθνικούς δρόμους δεν είναι απλή υπόθεση – ιδίως όταν απέναντι βρίσκονται άνθρωποι που αισθάνονται προδομένοι και εγκαταλελειμμένοι από το ίδιο το κράτος τους.
Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε πανικό. Οι αγρότες ήταν και παραμένουν κρίσιμο εκλογικό σώμα, και η εικόνα κυβερνητικών στελεχών που προσπαθούν να κατευνάσουν οργισμένους πολίτες με υποσχέσεις για «άλλα 1,2 δισ. μέχρι το τέλος του χρόνου» δείχνει ακριβώς το μέγεθος του προβλήματος: δεν υπάρχει πια εμπιστοσύνη.
Οι «γαλάζιοι» βουλευτές των αγροτικών περιοχών βρίσκονται σε αδιέξοδο. Δεν μπορούν ούτε να στηρίξουν πειστικά την κυβέρνηση, ούτε να αντικρούσουν την οργή που βλέπουν καθημερινά μπροστά τους. Τα χωριά βράζουν. Οι κτηνοτρόφοι και οι παραγωγοί μιλούν για κοροϊδία, καθυστερήσεις, χαμηλές τιμές, αβάσταχτο κόστος παραγωγής. Ό,τι κι αν υπόσχεται το Μαξίμου, δεν περνάει πια στον κόσμο.
Ακόμη και μέσα στη ΝΔ ακούγονται αιχμές για την Αστυνομία και την κυβέρνηση, που – ενώ γνώριζε για τα επερχόμενα μπλόκα – εμφανίστηκε απροετοίμαστη. Τώρα όλοι αναρωτιούνται με ποιο επιχειρησιακό σχέδιο μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση, όταν η κοινωνική «εύφλεκτη ύλη» έχει ήδη αναφλεγεί.
Ευλογιά, καθυστερημένες ενισχύσεις, ΟΠΕΚΕΠΕ, καταστροφές που δεν αποζημιώθηκαν ποτέ – η συσσωρευμένη αγανάκτηση ζητά πλέον διέξοδο.
Ο πρωθυπουργός, ακόμη κι από το εξωτερικό, διατάζει «να ανοίξουν οι δρόμοι», λες και το πρόβλημα λύνεται με εντολές και αστυνομικά μέτρα. Η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, μοιράζοντας υποσχέσεις για πληρωμές πριν τα Χριστούγεννα, φοβούμενη ότι οι αγρότες θα μείνουν στα μπλόκα μέχρι τις γιορτές – ένα σενάριο που πλέον μοιάζει πιθανότατο.
Το κυβερνητικό αφήγημα περί «υπομονής» μόνο οργή γεννά. Οι άνθρωποι που ζουν από τη γη δεν ζητούν υπομονή – ζητούν δικαίωση, αξιοπρέπεια, επιβίωση. Οι αναφορές σε δισεκατομμύρια που «θα καταβληθούν», «θα εγκριθούν», «θα αποδοθούν», ακούγονται πλέον περισσότερο ως επικοινωνιακά ψίχουλα παρά ως πραγματική λύση.
Η κυβέρνηση μπορεί να μιλά για «αξιόπιστο και δικαιότερο σύστημα», αλλά η εικόνα της κοινωνίας λέει κάτι άλλο:
οι αγρότες δεν πιστεύουν πια. Και όταν η κοινωνία παύει να πιστεύει, καμία ανακοίνωση, κανένας αριθμός, κανένα διάγγελμα δεν είναι αρκετό.
