Πέρασαν 15 χρόνια από τον θάνατο του Σήφη Αναστασάκη κατά τη διάρκεια εικονικής αερομαχίας στο πλαίσιο άσκησης νότια της Κρήτης.
Ο αδελφός του, Δημήτρης Αναστασάκης μιλώντας στο Cretalive.gr είπε πως «Ο Σήφης ήταν ακόμη στο γυμνάσιο, στο σχολείο της Εμπορικής, όταν πήρε την απόφαση να γίνει πιλότος μαχητικών αεροσκαφών. Τότε, η 126 Σ.Μ. ήταν ανοιχτή και ο έφηβος Σήφης έβλεπε τις απογειώσεις των Mirage F1 πάνω από το λιμάνι του Ηρακλείου. Πετούσαν τα μαχητικά μπροστά στα μάτια του και η καρδιά του «φτερούγιζε».
Στην αερομαχία έγινε σύγκρουση μαχητικών αεροσκαφών και έχασαν τις ζωές τους δύο πιλότοι της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Το μονοθέσιο F-16 του σμηναγού, Αναστάσιου Μπαλατσούκα, είχε συγκρουστεί στον αέρα με το διθέσιο F-16, στο οποίο επέβαιναν ο σμηναγός, Σήφης Αναστασάκης και ο ανθυποσμηναγός, Παύλος Βοτζάκης.
Ο Τάσος Μπαλατσούκας έχασε ακαριαία τη ζωή του και το αεροσκάφος του καταστράφηκε ολοσχερώς. Ο Σήφης δεν σκοτώθηκε ακαριαία. Πάλεψε για τη ζωή του για σχεδόν τρία 24ωρα.
Στη 1.15 τα ξημερώματα της 29ης Αυγούστου του 2010 η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει. Ως αιτία θανάτου θεωρήθηκαν η εγκεφαλική ανοξία, η εκτεταμένη εσωτερική αιμορραγία και οι κακώσεις πυέλου.
«Ήμασταν μέρα-νύχτα στον προθάλαμο, έξω από τη ΜΕΘ του ΠΑΓΝΗ. Στο νοσοκομείο είχε συρρεύσει πολύς κόσμος. Συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι του, από το χωριό, άνθρωποι που δεν μας γνώριζαν προσωπικά και ήθελαν να μας συμπαρασταθούν. Ήταν σχεδόν χαράματα όταν ένας γιατρός ενημέρωσε κάποιους δικούς μας… Στην αρχή ελπίζαμε. Ο Σήφης εξωτερικά ήταν άθικτος. Μετά την αξονική όμως, τη 2η ημέρα, “κόπηκαν” τα φτερά μας. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο να επιβιώσει με αυτά τα τραύματα. Πέφτοντας στο νερό από τόσο μεγάλο ύψος, η αιμορραγία ήταν τρομακτική», είπε ο αδελφός του.
Ο Σήφης ήταν ο πρώτος από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας. Με τον δεύτερο, τον Δημήτρη, ήταν πάντα πολύ κοντά.
Δεν ήταν μόνο αδέλφια αλλά και φίλοι, με κοινά βιώματα και παρέες. Μεγάλωσαν στο Ηράκλειο, όμως οι ζωές τους ήταν στενά συνδεδεμένες με την Γέργεργη, το χωριό τους. Καλοκαίρια και γιορτές, με τον παππού και τη γιαγιά, μπάλα και κυνηγητό στα σοκάκια. Ο Σήφης ήταν πάντα μετρημένος αλλά και μερακλής νέος. Αγαπούσε να χορεύει κρητικά και να διασκεδάζει με τις παρέες του, αναφέρει το cretalive.gr.
Όταν πια στο γυμνάσιο αποφάσισε να γίνει πιλότος, άρχισε να ασχολείται με τον μοντελισμό αεροπλάνων στο σπίτι, διάβαζε διαρκώς και μάθαινε κάθε τι σχετικό, έβλεπε ταινίες με αεροσκάφη. «Θα γίνω πιλότος. Αυτό θέλω να κάνω, αυτό θα κάνω», έλεγε με αποφασιστικό ύψος και στους γονείς του.
«Και πάντα ο στόχος του ήταν να πάει στα F-16. Αυτό ήταν το πλάνο του. Οι γονείς μας πάντα είχαν τον φόβο του ατυχήματος. Καραδοκούσε στην άκρη του μυαλού τους. Τον προέτρεπαν να ασχοληθεί με την Πολεμική Αεροπορία Εδάφους. Εκείνος όμως ήταν ανένδοτος. Ή πιλότος μαχητικών ή τίποτα. Ενναλακτική δεν υπήρχε».
Αποφοίτησε ως αρχηγός σχολής για να έχει το προνόμιο της επιλογής. Στις παρέες του και στο χωριό απέφευγε να μιλάει για τη δουλειά του, τις πτήσεις, δεν ανέλυε περιστατικά, ούτε κοκορευόταν. «Μάθαμε αργότερα από συναδέλφους του κάποια δύσκολα περιστατικά που έζησε στον αέρα, όπως αυτό που συνέβη σε αερομαχία με Τούρκο πιλότο που πέρασε μπροστά από το αεροσκάφος του. Ήταν ζόρικο. Δεν έλεγε τα δύσκολα να μην αγχώσει κανένα και τα θεαματικά τα κρατούσε για πάρτη του».
Τη μοιραία μέρα ο Δημήτρης βρισκόταν στο σπίτι του όταν του τηλεφώνησε συγγενής. «Ήμουν απογευματινός στη δουλειά (είναι αστυνομικός) και με πήρε κάποιος ξάδερφος τηλέφωνο και μου λέει «ρε συ, άκουσα ότι συγκρούστηκαν δύο αεροπλάνα. Δεν παίρνεις τον Σήφη να δεις τι έγινε..».
Πήρα 1-2 φορές τηλέφωνο, δεν απάντησε. Μετά από περίπου μία ώρα και μετά από πολλές προσπάθειες, το σήκωσε κάποιος συνάδελφος του και μου είπε ότι ο Σήφης ήταν στο ατύχημα αλλά ήταν καλά. Τον είχαν περισυλλέξει, ξέραμε ότι ήταν ζωντανός και ότι είχε τις αισθήσεις του… Μας είπαν ότι μέσα στη θάλασσα είχε ανασηκώσει το χέρι του για να τον δούνε και να τον περισυλλέξουν. Και ένας γνωστός τον είδε την στιγμή που τον έβαζαν μέσα στο νοσοκομείο και μας είπε ότι του έγνεψε. Στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας έπαθε την πρώτη ανακοπή…».
Ο Σήφης υπηρετούσε τότε στην 115 Πτέρυγα Μάχης, στα Χανιά. Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει τα ξημερώματα της 29ης Αυγούστου του 2010, σε ηλικία μόλις 35 ετών.
Η ψυχή του «πέταξε» για πάντα στους αιθέρες που τόσο αγάπησε. Η σύζυγος του τότε ήταν έγκυος 7 μηνών στο αγοράκι τους, στο δεύτερο παιδί της οικογένειας, ενώ η κορούλα τους ήταν μόλις 3,5 ετών. «Σήμερα πια είναι φοιτήτρια στην Φαρμακευτική. Το παιδί έμαθε την αλήθεια από τις πρώτες ημέρες με τη βοήθεια ψυχολόγου. Του είπαν για το ατύχημα του μπαμπά».
Δεκαπέντε χρόνια μετά ο Σήφης είναι πάντα στις καρδιές τους, στην ψυχή τους, στις αναμνήσεις τους. Ο πόνος της απώλειας δεν σβήνει ποτέ, «μαλακώνει» λίγο με τον καιρό.
Και όταν ακούνε μαχητικά να «σκίζουν» τον αέρα, τους διαπερνούν ρίγη συγκίνησης. «Μπαίνω στη διαδικασία να βγω έξω να κοιτάξω στον ουρανό… Υπάρχει συγκίνηση και δέος. Έτσι κι αλλιώς είναι κάτι εντυπωσιακό. Πόσω μάλλον για μας που ως οικογένεια μας συνδέει κάτι περισσότερο».
